Ný félagsrit - 01.01.1845, Qupperneq 99

AI.IT um iutgjördik.
99
sögunni, lieldur einatt í lífi sjálfra vor: að hegníng
og iuiibiin fyrir atliafnir vorar kotna tíðuni eðlilega
af sjálfuni ser, og þegar menn heyra talað um höpp
eða óhöpp, sem hinum og þessum hafi viljafe til, þá
er mer næst aö halda, afe optastnær megi finna hversu
hvert um sig var þeim sjálftim afe þakka efea kenna,
þegar dýpra er skofeafe, þó þetta kunni afe þykja hörfe
kenníng. Svo mikife er sannreynt: afe þeir menn og
þær aldir, seni letu náttúruna ráfea frelsinu, svo þafe
yrfei ekki afe sjálfræfei, en frelsife aptur á mót losa um
náttúruböndin, svo afe hin harfea naufesyn fengi ekki
trafekafe frelsinu, þeir menn og þær aldir voru jafnan
hinar farsælustu í sumuiii skilningi; höfum ver þar
einkiim Grikki fyrir oss; aptur var raung mefeferfe á
hvorutveggja naufesynleg, til þess afe svna hvafe þar
af leiddi, og sjálf syndin er tífeuin naufesynleg í þeiin
skilníngi, afe hún er kenníng og mófeir reynslunnar;
þafe ér naufesynlegt afe reka sig á, því þafe er reynsla,
og svo fer forsjónin afe í sögitnni: hún lætur mann-
kynife allajafna reka sig á, og í því er bæfei hegníngin
og kenníngin fólgin. Allt þetta lýtur afe því, afe
uppskera sögunnar sé hérnamegin grafar. En gjör-
iiiii nú ráfe fyrir, afe sagan se svosem undirbúningur
mannkynsins og skóli undir annafe líf, þá er þó til-
gángur sögunnar settur her á jörfeu, því vér verfeum
afe hugsa oss eitthvert víst framfara stig, sem þafe
verfei afe vera búife afe ná, fyrr enn sagan sé á enda,
og hvafe liggur þá beinna vife, enn afe álita mannkynife
þá fyrst útskrifanda til annars lífs, þegar þafe sé búife
afe læra svo vel afe fara mefe frelsife og fylgja náttúr-
unni, sem því er nnnt hérnamegin grafar; fyrr getur
sagan ckki verife á enda, þvi til hvers ætti lorsjónin
7*