Ný félagsrit - 01.01.1845, Page 101

ALIT LM RITGJÖRDIR.
101
ineb hvei'juni nvjum lib verbur örbugra og örbugra
ab sjá fyrir endann á því. En geti iiú niannkynib
ekki libib undir lok, þá verbur heldur ekki séb fyrir
endann á sögunni þessa heims, því hán fylgir sífellt
inannkyninu, einsog itjnvortis skuggi þess; augna-
mib hennar kenist þá aldrei út fyrir þennan heini,
heldur hlýtur ab halda ser hérnainegin grafar, og
verbur sagan meb því nidti eilíf, hvernig seni þelta
orb er skilib. Sakni nú suuiir ddnisdags, þá hugguni
ver þá meb því, ab auk þess ab „ddnmrinn er kominn“
(Jdh. gubspj. 3, 18—19J, og fer frani á hverjtiin degi,
þá er sagan líka sjálf gífurlegur dduisdagur inann-
kynsins.
Sagan er þá skín'ng frá framföruni mannkynsins,
ttndir eins og hún er stori-dóniur þess, en hversdag-
legt slarf forsjdnarinnar. |>essvegna verbur allt til
hins hezta sein vib her, og hversu vobalegir sem
suiiiir vibhurbir kunna ab sýnast, þegar lauslega er
ab gáb, þá þoka þeir þd í raun og réttri veru inann-
kyninu fram á hoginn nær og nær farsæld og full-
koninan. Hver einstök öld ber ineiri eba minni
ávexti hinna fyrri aldanna, og leggur sjálf sábkorn
til fegri ávaxta dkomnu tímanna. jid svo liti út á
stunduiu, sein einhver list eba vísindagrein, eba ein-
hver kostur inannkynsins sé nieb öllu horlinn, og þó
nienn inargopt meb söknubi horfi slíku á hak sein
týndu og töpubu, þá keniur þab til af grunnhygginni
skobun á sögunni og veraldarstjdrninni, því bæbi er
þab, ab abrar listir, abrir kostir og önnur vísindi eru
koniin upp i hinna stab, sein ekki voru til á þeirri
öld, Jiegar hinar voru í hldina sínuiii, og líka er hitt,
ab inikib er undir aldarháttuiu koniib; niart þab sem
allir héldu væri undir lok libib, keniur upp úr kaiinu