Ný félagsrit - 01.01.1845, Qupperneq 102

102
ALIT (JM KITG.IOHniK.
þegar minnst varir, og kenmr þá þeim mnn beiur og
öllugar seni þaö Iá lengur nibri, líkt og ár þær, sem iiin
hríb renna undir jörbu, en koma aptnr upp á öbrmn
stab stríbari og stærri enn ábur. Andi mannkynsins,
þessi hinn ósvnilegi varfchaldsengill þess, seni stób
v,ií) vöggu þess og talabi í rábgátmn, og sífellt fylgir
því á vegmn þess, hann finnur á ser livab bezt hagar.
Hann stiklar á fjallatinduni, þegar bonuni lízt svo,
nieí) loganda blys og blóbugan brand í hendi, en þess
í milli grefur hann sig í moldvörpu líki niíiur í fylsni
jarbarinnar, og keiiiur ekki upp aptur fyrr enn hann
er búinn ab finna nýjan sjóö og losa uni gaiular
villur. þó sjálfsagt þurfi djúpa og yfirgripsinikla
þekkingu á sngunni og efeli niannkynsins, þó á niikilli
heiuispekilegri mentan og unifrain allt á nákvæniri
þekkingu mannlegra geibsiimna þurfi ab halda, ef niafe-
ur á nokkurnveginn ab geta synt svip sögunnar og
abalrennsli tiinans, þá er þó á engu eins mikib vand-
hæfi einsog afe dæma stórnienni sögunnar réttilcga.
Uni vibburbina sjálfa eru optastnær allir saindóuia,
og menn geta nokkurnveginn reidt sig á þab, sein af
þeim er sagt, en í inanna lysinguiu keniur allt þaö
ránglæti frani, seni af ástar, haturs, begóinaseiiii og
ágirndar rótuin fær sprott'.ö. A þeim bafa margir
fariö flatt; þeir bafa nídt lietjur sögunnar niöur eea
liælt þeim, allt eptir þvi livaö i liai'idritunum stóö, sem
þeir höfÖu fyrir sér ineöan þeir rituöu; opt bafa þeir
ekki einusinni gælt þess, aö komast fyrir hvernig á
rithöfundi þeim stæöi, seni þeir fylgdu, áöur enn þeir
trúöu honuiii; þeir hafa ekki varaö sig á, aö svo
niargar bækur sem saman eru teknar t. a. m. um
Napóleon, eru samdar af binum örgustu fjandmönnum