Bóndi - 28.02.1851, Blaðsíða 2

34
undaneldis fyr en hann er á (iriftja vetur, því f>á eru líkindi til
aft kvillar sjeu komnir fram í honum, efnokkrir eru, svo menn
geti þá varast aft hafa hann til undaneldis. Ekki má hafa hrút
til undaneldis lengur en þangaft til hann er 5 vetra. Fullor&n-
um hrút má ætla 50 ær, sje hann vel alinn, en þó ekki íleiri
en 6 á dag. Ekki mega hrútar ganga úti meft ánum á dagin
um brundtíman, heldur skal hleypa f>eim til ánna einusinni á
dag, helzt á morgnana. 5aft er nóg aft hleypa til hverri á
einusinni. Margir gefa ánum inni þann daginn, sem þær eru
blæsma, og er þaft bæði betra fyrir ærnar sjálfar, því sjaldan
halda þær sjer aft jörft f>ann dag, og sjeu f>ær úti, koma j>ær
opt óeyrð í liitt fjeft, svo þaö stendur ver á, og sje ekki staft-
ið yfir fjenu, ldaupa þær opt heim aft húsi um miftjan dag, og
hitt fjeð eltir þær. Jaft er líka ætlan manna, að lömbin verfti
vænni, ef ánum er gefið vel um brundtíman. jiegar brundtím-
inn er úti, þá má láta fullorftna hrúta ganga úti meö ánum á
daginn, en gefa skal þeim vel á liverju kvöldi, og hirfta þá
aft öllu eins vel og áður. jiegar svo er farift með Qársauði,
sem hjer er gjört ráð fyrir, þá má ætla aft þeir sjeu bæfti feitir
og kviftmiklir, svo að jafnvel fullorftnir hrútar þurfa nokkurn
liæöarmun vift ær, þá til er hleypt, en lambhrútar þurfa hann
mikinn og varla minni en fullorftnum ám að konungsnefi.
jþess verfta menn aft gæta vandlega áftur en til er hleypt, livert
ekki sje brundmaftkur á hrútum, og sje svo, þá verfta menn
aft nema hann burtu meft beittum knífi.
4. f/rein um hirðmr/ á lömbum.
Handa lömbum skulu menn velja snemmslegift og kjarngott
hey, og er betra aft þaft sje lieldur smátt en stórt. Betra er
aft takalömb snemma inn, áður en þau eru farin aft leggja tals-
vert af. 3?aft þykir mörgum, aft dilkar fóftrist ver en önnur
lömb, og kemur það eflaust til af því, aft þeir eru ekki tekn-
ir undan ánum fyr en þeir eru teknir á gjöf, og eru J>eir þá
optast kviftliflir, og taka því ver gjöfinni en önnur lömb. Jað
er því ómissandi að venja dilkana undan ánuin undir eins og
rjettir eru liftnar, og er þá bezt aft hýsa þá á nóttunni, en láta
f»á snemma út og seint inn; venjast þeir þá af mjólkinni og
verfta kviftgóftir, svo þeir taka mikift betur eldinu þegar farift
er aft gefa þeim. Jaft er ætíð vissara að kenna lömbum átift
meftan veftur eru svo góft, að þau verfta látin út á dagin, því
mörg lömb erusvo lengi aft læra áíið, að sjeþeim ekki kennt