Bóndi - 28.02.1851, Blaðsíða 12

44
sje votur viður hafður í þerrirsæl hús, {>ví fremur er viðunum
hætt við að rifna 02; gisna þegar þeir fara að þorna. Menn
skyldu því þurka allan húsavið sem vandlegast áður en byggt
er, en þó verða nienn að varast, að láta liann liggja til lengd-
ar úti í sólskini, því þá geta jafnvel stórviðir rifnað til skaða.
IIús öll, og einkanlega bæjarhús, skyldu nienn byggja á
vorum en ekki á haustum, og ættu menn að byrja þann starfa
svo snemrna, sem auðið er á vorin, svo byggingunni verði lok-
ið nokkru fyrir slátt, því opt er það, sem menn hroða mjög
af byggingum fyrir annrikis sakir á sumrum, þegar komið er
undir slátt, og allar annir kalla sem óðast að, og sömuleiðis á
liaustum, þegar veður eru vond og kafalda von er á hverjuin
degi. 5enar rnenn byggja á vorin og láta svo allar gættir og
vindaugu standa opin að sumrinu, þá eru bæði veggir ogviðir
orðnir svo vel þurrir að hausti, að síður er hætt við raka að
vetrinum. 5enar menn hafa rist og þurkað veggjatorf árið
áður, þá geta menn í ilestum sveítuin byrjað bæjabyggingar
snemma að vorinu, einkum liafi menn tekið undirstöðu til allra
veggjanna haustið fyrir, svo ekki þurfi að bíða eptir því að
klaki þiðni úr jörð. (Frainhaldið síðar).
ÍJtgefendurnir spurja tíBúnda” frjetta.
Útgefendurnir. "þú hefur nú verið, Bóndi sæll! svo mán-
uðum hefur skipt í höfuðborg landsins, og þykir oss því lík-
legt, að þú getir sagt oss eitthvaö í frjettum, þegar þú loks-
ins keinur nú aptur til átthaga þinna, upp í sveitina til vor.
Búndi. 5eSai’ þjer senduð mig til borgarinnar tókuðþjer
það aldrei fram við mig, að jeg skyldi segja yður frjettir, þá
jeg kæmi aptur, heldur að eins hitt, að jeg skyldi komast sem
fyrst jeg gæti að prentsmiðjunni með búnaðar hugvekjur yöar,
og líka skyldi jeg vera mjer í útvegum um búnaðarritgjörðir
hjá sjóar bændunum þar syðra, svo því meiri yrðu líkur til,
að jeg gæti fremur unnið gagn en ógagn, hvort heldur mig bæri
að liúsuin manna til sjós eða sveita; og þessu lxefi jeg farið
lika á flotvið sjóar bændurna, og liafa nokkrir þeirra gefið mjer
góðar voriir, þótt ekki liafi jeg enn fengið ritgjörð nema frá
einum þeirra. Líka báðu stúlkurnar mig að segja sjer skemti-
sögu þegar jeg kæmi aptur, og á því vildi jeg nú sýna ein-
hvern lit fremur rnörgu öðru, því bæði er það, að mjer er ætíð