Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1866, Side 10

10
og ekki hinn minnsti þytur sleit hina óþolandi kyrrð,
sem var í loptinu.
JLitla stúlkan settist á niður fallna eik og grét yfir
því, að þessi raunalega breyting skyldi vera komin á
allt útlit náttúrunuar. En allt í einu fann hún að hönd
var lögð á handlegg henni og einhver blíður málrómur
spurði, því hún væri að gráta. Hún vaknaði heima hjá
sér, og móðir hennar sat lijá henui og var að lnigga
liana. Uún mundi þá eptir stökum, sem hún hafði
lært, þegar hún var ofur lítil, og einsetti sér, að halda
þau heilræði, sem í þeim eru gefin. Eg vona, að þiö
viljið líka gjöra það, litlu börn, en stökurnar eru
svona:
Vinn þú á meðan vinna ber
og vík svo glaður að skemta þér;
það eflir glaðværð allra bezt,
að iðka við störfin kappið rnest;
hálfverki lciðu halt þér frá,
hagsæld það engum kann að Ijá.
Að vinna trúr á vissri stund,
veit eg það færir gull í mund.
En iðjulaus ef þú eyðir tíð,
ónýt hún hverfur fvr og síð.
Vinn því á meðan vinna ber
og vík svo glaður að skemta þér.
EG Á ENGA MÓDUR.
I’að var einn góðan veðurdag í maímánuði, þegar