Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1866, Blaðsíða 11

11
við um morgiminn áttum nð fara að læra í skólanum,
að það var kallað á konuna, sem kenndi okkur. llún
kom inn aptur eptir drukklanga stund og liaí'ði með sér
stúlku, sem hún sagði að liéti Emina.
Stúlkan tók sæti, þar sem lienni var sagt, og kennsl-
an byrjaði, cins og venja var til.
Nokkrum vikum eptir, vorum við allar að leika
okkur á flötinni einn morgun áður en lærdómstíminn
varbyrjaður. Ein stúlkan, sem hét Elín, kom hlaupandi,
og sagðist liafa sögu að segja okkur. Við hætttum allar
leiknum og flykktumst utan um hana til að lilýða á
þetta.
Hún sagði okkur, að næsla flmmludag eptir væri
hún átta vetra, og að móðir sín hefði gefið sér til lcyfis
að bjóða öllum skólasystrum sínum til kvöldverðar það
kvöld. »En munið þið nú eptir«, sagði liún, »þegar
þið komið lieim, að spyrja mæður ykkar, hvort þið
megið koma, og við skulum skemta okkur vel«.
í sama bili var kallað á okkur inn í skólann, og
var ekki talað meira um þetta. A meðan eg var ineð
fyrstu lektsíuna, varð mér litið til hennar Emmu, sein
sat beint á móti mér, og eg sá, að eilt tár féll á bókina
bennar, þegar hún grúfði niður að henni. Það féll
annað tárið til og hið þriðja. Hún þurkaði þau af sér
þegjandi, og liélt áfram að læra. Bráðum var farið að
blýða bcnni yfir, og svaraði hún mæta vel öllu, sem
hún var spurð að.
Þegar sá tími kom, að við máttum fara að leika
okkur, þá var ekki talað um annað, en afmælisdaginn
liennar Elínar.
Eg fór þá að hugsa um hana Emmu og litaðist um,
sá eg þá bvar hún stóð einsömul nokkuð lengra í burtu.
L