Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1866, Blaðsíða 14

lí
þegar þessi ganili, grábœrði afi lians, sem það var á-
lilið óhælt að breyta eptir í öllu, sueri ser að honum og
sagði: «eg veit ekki, Samúel, nema ef þú reyndir ein-
hvern veginn að brjóta í honum hvert bein;
með því mólisigraðihanu faðir minn einu sinni óvin sinn«.
»Uvað þá? afi minn, mig minnir þú segðir mér að
hann faðir þinn liefði verið prestur«.
»Já, liann var það líka, og á þeim tíma, sem eg
tala um, var hann velkristinn drengur«.
I’egar afinn sá að Samúel var hissa á þessu, og elu-
hvern veginn ekki ánægður með það, þá sagði hann:
»lljálpaðu mér til að spretta af hestinum, og eg skal
segja þér frá þvi á meðan«.
»Faðir minn hét Ilróbjartur, og þegar hann var
lítill drengur, kom honum stundum ekki-vel saman við
liann Ríkarð bróður hans. Þeir unntust að vísu rnjög,
en þeir voru bráðlyndir, og þvi bar þeirn opt á milli.
Faðir minn fór bráðum að sjá að sér, og með sinni
góðu fyrirmynd leiðrétli liann marga stallbræður sína.
Ilanu afsagði að vera með þeim, þegar þeir fóru inn í
aldingarða tii að hnupla ávöxtum, eða þegar þeir voru
óhlýðnir viö foreldra sína, fann að við þá þegar þess
þurfti við, svo jafnvel bróðir lians hafði um tíma ími-
gust á honum«.
»Eg hefi heyrt föðurhróður minn segja svo frá: »»við
gátum ekki þolað hina guðrækilegu hegðun Hróbjartar,
einkum af því hann sagði honum föður okkar stundum
frá óknyttum okkar, svo við urðum fyrir hegningu.
Einhvern dag hitti eg haun eiuan í aldingarðinum, tekk
mér svipu og barði hann duglega; og þar eg vissi að
hann mundi segja eptir mér, svo eg yrði barinn aptur,
bætti eg nokkrum högguin við hann fyrir það««.