Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1866, Blaðsíða 15

15
» »Eg var heldur seinn í förum, þegar eg var kall-
aður til kvöldverðar, því bæði var eg liræddur við að
sjá reiðisvip föður míns, og líka skammaðist eg mín
fyrir breytni mína. Ilróbjartur hafði ekki tekið á móti
mér, heldur gengið þegjandi burtu; því var eg viss
um, að hann mundi svala sér á því að segja frá
öllu, þegar hann kæmi heim. En mér brá við,
þegar eg sá, að enginn vissi neitt af neinu, og Hró-
bjartur heilsaði mér eins vingjarnlega og ekkert hefði
í skorizt, þótt eg vissi að honum var svo illt í bakinu,
að hann gal varla setið«<>.
nSkömmu fyrir háttatíma, sagöi eg við hann í laumi:
sagðirðu ekki honum föður okkar eptirmér, Hróbjartur?
Nei, llikarður, engum nema föður mínum á himnum,
og hann hefir hjálpað mér til að fyrirgefa þér«.
nl’essi orð, og blíðan í andliti hans, brutu
í mér hvert beiu. Eg bað hann fyrirgefningar bæði
eiuslega og svo að allt lieimilisfólkið heyrði, og frá
þeim degi var eg allur annar, en eg hafði áður verið.
Eg gjörði aldrei neitt framar það, sem lionum var til
angurs, og eg treysli því að mér haíi bráðum tekizt að
breyta eptir honum. Veslings góði Hróbjarlur! eþtir marg-
ar þrautir og sorgir er hann kominn til Guðs dýrðam«.
Afi hans Samúels bætti því við: »eg hefi heyrt
hann llíkarð, ioðurbróður minn, segja kjökrandi: »»í
þ a ð s k i p t i b r a u t h a n n í m é r li v e r t b e i n"«.
Nú var búið að sleppa hestinum og læsa hlöðuuni,
og Samúel gekk inn með afa síuum í allt öðru skapi
cn hann var áður.
Þegar afinn gekk inn um bæardyrnar, sagði hann:
»Samúel, heldur þú ekki að þér sé bezt að liafa ráðið
hans Ilróbjartar langafa þíns til þess að sigra óvin