Alþýðublaðið - 06.03.1960, Blaðsíða 8

Allt
háa
lofti
Úr skólanum
KENNSLUKONAN var
að kenna nemendum sínum
umferðarreglurnar og þeim
til varnaðar sagði hún þeim
sögu af dreng, sem ekki
hefði sýnt næga gætni í
umferðinni.
— Og nú liggur hann á
sjúkrahúsi með brotinn fót,
endaði hún söguna.
— Eru nokkrar fyrir-
spurnir? spurði hún svo.
Lítill strákur rétti upp
hendina.
— Fröken, sagði hann. —
Haldið þér, að ég gæti feng-
ið lánað hjólið hans, meðan
hann liggur á sjúkrahúsinu?
ÞAÐ urðu dálagleg læti í
Metropolitanóperunni í
New York um daginn. Eng-
inn vissi sitt rjúkandi ráð,
allt komst í háaloft og allt
það . . . og vegna hvers?
Jú, — það hafði verið aug
lýst að sýna ætti Tristan og
Isold en einmitt, þegar til
átti að taka, hringdi „Trist-
an“ og sagðist vera kvefað
ur.
Nú eru aðeins 15 menn í
veröldinni, sem geta sungið
Tristan, — en svo heppilega
vildi til, að þrír þeirra voru
einmitt staddir 1 New York
um þessar mundir.
Þetta frétti óperustjórinn,
og hringdi hann auðvitað til
þeirra allra í snatri og með
öndina í hálsinum. — En
vei, ó, vei, þeir neituðu all-
ir sem einn á þeirri forsendu
að þeir væru kvefaðir.
Að lokum var þó á það
sætzt, að þeir syngju sinn
þáttinn hvor þessir þrír. Is-
olde eignaðist þannig þrjá
kvefaða Tristana þetta
kvöldið, og þótti það tíðind
um sæta í New Yorkborg.
Skrifsfofum.
árið 2000
Æ, ÉG VILDI óska þess
að ég væri tveir litlir hvoip-
ar, sem gætu leikið sér sam-
an.
— Carl-Gustav Lindstedt.
+ BRIGITTE BARDOT hef
ur látið innrita litla son-
inn sinn í háskólann í Iowa
árið 1978. Hin forsjála Brig-
itte sendi umsóknina þegar
• í nóvember í þeirri fullvissu
að barnið yrði strákur.
ÞANNIG verður
hinn venjulegi skrif-
stofumaður klæddur
árið 2000 að áliti hr.
tízkukóngs í Lundúna
borg. í jakka úr
svörtu nælonsatíni,
röndóttum þröngum
buxum í rauðbláu næ-
Iontjullvesti, í skyrtu
úr nælon og silki og í
svörtum nælonsokk-
um.
í regnhlíf inni er
komið fyrir litlu sendi
tæki, eða talstöð, sem
harin ’gétur notað til
að komast í samband
við skrifstofuna hve-
nær sem er. ’
Nókkurs konar
smellur festa búxurn-
ar við vestíð,— um
öðruvísi hnappa er
ekki að ræða.
ÞJÓÐVERJAR vilja
einnig vera með — í
tízkusköpun. — Þótt
um það megi eflaust
deila. hvort þeir séu
eins smekklegi'r og
Frakkar ög ítalir, skað
ar ekki að sýna ykkur
þeirra hugmyndir. T.
d. tvídfrakki. svartur
og hvítur með svört-
um bryddingum í háls,
a ermum og a vosum.
í miðið er gaberdin-
frakki'. — hugmyndin
er fengin frá Texas,
segja þeir, —og yzt til
hægri er ungmey í
skyrtublússukjólnum,
sem enn virðist muni
ætla að vera í tízku
þetta sumarið.
úr Blekslettu
ÚT er komið blað, sem
nefnist Blekklessan. Þetta
er þó alls ekki réttnefni,
því að iblaðið er alveg
klessulaust og vel frá geng
ið. Blaðið flytur að sjálf-
sögðu fjölda merkra greina.
teikningar, þrautir og
spurningar. Útgefendur eru
í Miðbæjarskólanum.
Fyrst er ritgerð eftir
Benedikt Si'gurðsson um
Gretti Ásmundsson. —
Þar eð okkur þótti þessi
ritgerð svo stuttorð og gagn
orð. ákváðum við að birta
hana hér orðrétta:
„Grettir Ásmundsson
var uppi ír fornöld. Hann
viar sonur Ásmundar hæru
langs og Ásdísar. Þau
bjuggu á Bjargi í Miðfirði.
Hann var mjög ódæll í
æsku. Seinna var hann
dæmdur útlægur fyrir
mannvíg. Hann lifði í út-
legð lengst allra íslendinga,
tæp tuttugu ár. Hann
glímdi eitt sinn við draug,
sem hét Glámur og réð nið
urlögum hans. Síðustu ár
útlegðarinnar dvaldist
hann í Drangey og Illugi
bróðir hans með honum. I
Drangey dó eldurinn einu
sinni, og þá synti Grettir
í land og sótti eld. Grettir
var sterkastur allra íslend-
inga og hinn mesti kappi.
Loks kom Þorbjörn öngull
með mikið lið oe drap
Gretti og IHuga í Drang-
ey“.
— Þetta er snarlega að
gera langa sögu stutta . ; .
(myndir voru með ritgerð-
inni').
Síðast í ritinu er þessi
rökfræðisaga.
. „Pröfessorinn í rökfræði:
Gleraugun mín eru horfdn.
Þar af leiði'r að annað hvort
UR GRETTISSOGU.
hefur þjófur stol-ið þeim
eða þá að enginn þjófur hef •
ur stolið. þeim. Ef engi'nn
þjófur hefur stölið þeim,.
þá væru .þau ekki'-horfin.
Þar af leiðir, að þjófur hef
ur stolið þeim. Hafi nú
þjófur stoíið þeim. þá hef-
ur hann 'annað hvort þurft
þeirra með éða hann’ héfur
WIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII, II, |,|||„„„H ............................iMlMnlMlMlliiiiMMlliiilllMMiiiiiMiiliiMiiiluiiliMllluiiiuiifniiliiiMMliiiiiiiiillMMi.....míiimiMiiiiiimiiiiiiiiiimmm
ekki- þurft þeiíra
hefði hann þá át
þeim? Þar af ’
hann hefur þux
með. En, ef ha
þurft þeirra með
hann ekki getað
þau voru. Þar af
þjófur hefur el
þeim. óg hér eru
þáð sé ég. En hx
ég séð það? Til
geta séð það, — í
hafa gleraugun í
Þar af leiðir, að é
á nefinu.
iiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
SÁLFRÆÐIPRÓFESS-
ORINN, sem frægur var
hérumbil um víða veröld,
átti dóttur réttra fjögurra
ára. Móðir hennar vildi
koma henni á barnaheimili,
þar sem lágmarksaldurinn
var firnm ár. Hún fór með
dóttur sína til forstöðukon-
unnar og bað hana að leyfa
dótturinni að gangast undir
próf með fimm ára börnun-
um, — hún hefði áreiðan-
lega þroska til þess.
— Við skulum nú sjá, —
sagði forstöðukonan . . .
— Heyrðu litla mín, segðu
nú eitthvað við mig, — ein-
mitt það sem þér dettur
fyrst í hug.
Litla stúlkan leit á móður
sína með stórum barnslegum
augum sínum og sagði:
Mamma, heldurðu, að
konan vildi, að ég setji fram
mál mitt í rökfræðilegum
forsendum, — eða segi bara
eitthvað út í bláinn?
Og þar voru þ
ig hjálpaði rökfr,
um til að finna j
aftur“.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiimi
Bæði at
HÉR er eitthvað :
nýjasta nýtt frá 1
landi. — Þessi ný;
ar hún fyrst var i
kaupenda myndu
Þegar sýnt vai
rifin af honum
líka . . .
g 6. marz 1960 — Alþýðublaðið