Alþýðublaðið - 01.04.1960, Side 4
Leikfélag Reykjavíkur:
gengið til veiks með ræktar-
semi, túlkun hans er ekki
mjög persónuleg né sérlega
frumleg, en hún er hins veg-
ar hreinleg og hann treður
ekki inn á sviðið óviðkomandi
hlutum, né heldur lætur
táknsæið fara með sig út í
öfgar, þannig að sumt sé leitt
til öndvegis og annað gert
hornreka í þessu auðuga
verki; það má kalla að skiln-
ingur hans sé ekki mjög hug-
lægur, en sýningin er tilraun,
alvörubúin fremur en mettuð
af óróleika, skýr og fínleg, lág
mælt stundum, en rís í drama-
tískt og músikalskt crescendo,
þegar orð höfundar krefst
. þess. Hljóðfall sýningarinnar
er eitt bezta einkenni hennar,
óvenjulegt í íslenzku Ieik-
húsi.
Mér virðist það einnig vera
einn höfuðkostur þýðingar
Indriða G. Þorsteinssonar, að
alloftast hefur honum tekizt
vel að ná hljóðfalli stuttra,
hnitmiðaðra setninga Bec-
ketts í hinum íslenzka bún-
skrifai' um
leiklisf
ingi þeirra. Um þýðingu ein-
stakra orða eða setninga má *
að sjálfsögðu alltaf deila, t. d.
hefði mér aldrei dottið í hug
að láta Gogo segja: Fætun
mínir, heldur fæturnir á mér;
einnegin hefði ég forðast að
nota um ræningjana tvo mið-
myndina — frelsaðist, útskúf-
aðist — þar sem í frumtext-
unum tveimur (höfundur hef-
ur ritað verk sitt bæði á
frönsku og ensku) er höfð þol-
mynd — verða frelsaður (af
hverju ekki hólpinn?), verða
útskúfaður, —• hér kemur
fram heimspekilegur merk-
Framhald á 14. síðu.
BEÐIÐ EFTIR GODOT
'VÍÐA hefur verið beðið
lengi eftir Godot. Og þegar
hann kom loksins (ef það var
þá Godot), var honum tekið
á ýmsa vegu: sumir stóðu
upp og reyndu að hrópa hann
niður, aðrir gengu út. En
sumir voru líka hugfangnir:
þassar undarlegu samræður
þessara undarlegu manna á
sviðinu fólu í sér stemningar,
hugsun, tilfinningar, sem átti
sér hljómgrunn í brjósti
þeirra, höfðaði til þeirra sem
nútímamanna ferskara, dýpra
og naktara en önnur sviðs-
verk.
Þegar leikritið Beðið eftir
Godot (En áttendant Godot)
eftir írska skáldið Samuel
Beckett, komst á sviðið á ís-
landi, átta árum eftir að það
var skrifað, var því kannski
ekki tekið með kostum og
kynjum, en enginn mótmælti,
enginn gekk út, og þeir voru
bersýnilega fleiri sem gripnir
voru, en hinir sem geispuðu,
stundu og óku sér svo að
brakaði í bekkjunum í Iðnó.
Það er hægt að gera .þessa
,,tragikomedíu“, eins og höf-
undur kallar verk sitt, að-
gengilegri fyrir áhorfanda en
gert er á sýningu Leikfélags
Reykjavíkur, leggja meiri á-
herzlu á skopið, þó að það
veki dimman hlátur og beisk-
an hlátur. (Og ég er ekki frá
því, að ég hefði kosið að Bald-
vin Halldórsson, leikstjórinn,
sem ég vil kalla að hafi leitt
þetta vandasama verk fram
til sigurs hér, hefði gætt leik-
inn meiri sne’fpu og hraða
sums staðar). En hins vegar
er viðbúið, að ýmis verðmæti,
sem sýningin býr yfir, hefðu
farið forgörðum, ef nokkurs
konar aðaláherzl-a hefði verið
lögð á skopið. Baldvin hefur
EFRÍ MYNDIN: Brynjólfur Jóhannesson.
NEÐRI MYNDIN: Gestur Pálsson.
/£ 1. apríl 1960
Alþýðublaðið