Kirkjublaðið - 01.10.1891, Blaðsíða 6
54
sjer ofvaxíð að gegna sama starfa í framkirkjunni, t>em
meðhjálparinn í kórnum.
Tíðast var það, að flestir fermdir menn voru til alt-
aris einu sinni á ári, venjulega seinni part sumars, eða
að haustinu, (— gamalt fólk heyrði jeg segja, að í æsku
þeirra hefðu menn tíðast gengið tvisvar til altaris á ári.—)
Á helginni áður, eða í vikunni fyrir altarisgönguna ljetu
húsbændur prestinn vita, að þeir ætluðu að vera til alt-
aris næstkomandi sunnudag, ásamt heimilisfólki sínu.
Fastandi fóru altarisgestir venjulega til kirkjunnar þann
dag, og þótti það ósiðsemi ef eigi skortur á lotningu fvr-
ir hinní helgu athöfn, að borða nokkuð um morguninn
áður. Ekki vandist jeg því að neinn af altarisgöngufólk-
inu læsi skriptaganginn upp hátt áður en skriptað væri,
en þess heyrði jeg getið um prest í Skagafirðinum, að
hann hefði þann sið, enda mundi gamalt fólk að slíkt
hafði tíðkast áður, og það hefur sagt mjer maður nú um
sextugt, að þá er hann var nýfermdur, var hann þar
til altaris, sem ein gömul kona af altarisgöngufólkinu,
áður en skriptir byrjuðu, hóf að lesa skriptaganginn hátt,
sem allir eða flestir nema hann tóku hndir, og kvað
hann sjer hafa þótt það bæði nokkuð kátlegur og þó ó-
skemmtilegur hljómur.
Ekki held jeg að það verði sagt, að biflíulestur væri
mjög almennur í uppvexti mínum, að svo miklu leyti jeg
þekkti til, en af því bækur voru svo fáar, lásu að vísu
þeir, sem fróðleikslöngun höfðu, töluvert meira í heilagri
ritningu, en nú tíðkast, en rnenn lásu þá allt eins mikið
gamlatestamentið eins og hið nýja, og virtust ekki telja
neitt fremur áríðandi að kynna sjer, til að mynda dæmi-
sögur Krists, svo sem söguna um hinn glataða son, held-
ur en siðaspillingu þá við hirðir ísraels og Júðakonunga,
sem konungabókunum og ýmsum öðrum bókum gamla-
testamentisins er svo títt talað um, nje að lesa íremur
píslarsögu drottins vors, en frásögurnar um styrjaldir
Gyðinga. En stöku menn voru þá verulega biflíufróðir,
og það miklu fremur en nú tíðkast, þó almenningur sjálf-
sagt þekki nú betur frásagnarganginn allan, af því flest
börn læra nú biflíusögur, sem þá var alls eigi títt.