Kirkjublaðið - 01.01.1892, Síða 4

4
því að enginn hreifði henni eptir það í': mörg ár. En nú
í sumar sem leið hefur sjera Oddur Gíslason vakið þessa
hugmynd upp aptur, með því að hefjast máls á kristni-
boði á svnodus, rita um það í Kirkjublaðið og stofna til
nokkurra samskota í þessu skyni. Þessi kristniboðshug-
mynd er í sjálfri sjer mjög fögur og bersýnilega sprottin
af sannkristilegum anda; en enn þá er hún allt of óá-
kveðin til þess að almenningur veiti málinu alvarlega
athygli. Til þess verður að beina málinn í einhverja á-
kveðna átt, og sjerstaklega gjöra sjer ljósa grein fyrir
því, hvernig eigi að byrja. Það er um þetta atriöi, að
jeg vil leyfa mjer að gjöra dálitla bending.
Það er auðvitað ekki einskisvert að senda hjeðan
fje, þótt lítið sje, til þess að styrkja kristniboð útlendra
þjóða suður í löndum; en að líkindum mundi fje það, er
fengist hjer, fyrst um sinn verða svo lítið, að þess sæi
lítinn stað. Alþýða manna mundi lítið geta íengið að
vita um, hvernig því fje yrði varið, og hlyti það að draga
úr áhuganum, einkum í byrjuninni. En hvernig ættum
vjer þá að byrja ? A því, sem oss stendur nær; en færa
oss síðan lengra út, þegar góður rekspölur er kom-
inn á.
Það, sem hjer vakir fyrir mjer, eða það, sem jeg
liygg heppilegast að byrja á, er það, að styrkja hið lú-
terska kirkjufjelag Islendinga í Vesturheimi í baráttu þess
fyrir málefni kristninnar. I fljótu bragði kann svo að
sýnast, að hjer sje ekki um kristniboð að ræða; en því
fer þó varla fjarri, því að hjer er um það að ræða, að
sporna við því, að kristnir menn, og það vorir eigin land-
ar, falli í heiðni. Eins og kunnugt er, er að minnsta
kosti áttundi hluti allrar íslenzku þjóðarinnar kominn
vestur um haf og býr á víð og dreif um afarmikið land-
flæmi. A þessu stóra svæði eru að eins 4 íslenzkir prest-
ar lúterskir, sem hafa íslenzka söfnuði, og má nærri geta,
hve ónógt það er. Áður en farið er að sinna kristniboði
meðal heiðingja, sýnist liggja nær að sinna ofurlítið þessu
stóra broti af vorri eigin þjóð, sem svo víða er eins og
sú hjörð, sem engan hirði hefur, og er því ver komið,
þar sem allur fjöldi Islendinga í Vesturheimi skilur enn