Kirkjublaðið - 01.03.1893, Blaðsíða 10

58
verulegt, rekur maður sig undir eins á fjeleysið. Allar
sóknarnefndir landsins, allir hjeraðsfundir, jafnvel sjálf
synodus heflr ekki eyrisvirði undir höndum til kirkjulegra
framkvæmda. Safnaðarsjóðirnir, sem hjeraðsfundur Dala-
manna talfærði 1891, og eru í rjetta sjálfstjórnarstefnu,
munu enn eiga nokkuð langt í land.
Umfarandi prjedikari yrði vitanlega fremur til vakn-
ingar, veldist maðurinn vel, sem ætla mætti, ef um einn
eða fáa væri að gjöra, en eigi sú starfsemi að vera meira
en svolítil bóla á örlitlum bletti og um örstuttan tíma,
fer hún strax að kosta töluvert fje, og er þar með sjálffallin
eins og nú stendur. En hvað sem því liður, þá hefirKbl.
ótrú á slíku farandtrúboði hjer á landi, allra helzt ef
reyna ætti að reka það í líkum stýl og í Danmörku, og
mætti færa ástæður fyrir því við tækifæri. Við slíku leik-
manna-kristniboði mun nú eigi hætt, kann einhver að
segja, og það mun satt vera, — en hvaðgetur þá bætt oss
hina miklu starfsemi hins innra kristniboðs í Danmörku
og flestum öðrum kristnum löndum?
Það er aukin starfsemi prestanna, allra til samans og
hvers einstaks í sínum verkahring.
Þessi orð kunna nú ýmsum — og eigi sizt sjálfum
prestunum — að virðast vera töluð af heldur litium kunn-
ugleik, og jafnvel miður sanngjarnlega. Með löggjöf seinni
ára heflr prestum fækkað og verkahringur margra við
það færst út, og svo hafa ýmsar nýjar kvaðir verið lagð-
ar á prestana. Það er mjög ranglátt að bera prestum á brýn
meira hóglífl en öðrum starfsmönnum fjelagsins, þeir vinna
yfir höfuð mest fyrir minnst kaup, vitanlega hafa sumir
læknar vorir, sem mikið er leitað, tiðari og örðugri ferða-
lög en prestar, enda er læknunum stöðugt fjölgað, en
fjölgun prestanna reynist torsóttari, þótt hennar sje full
þörf í stöku stað, vegna óheppilegrar brauðasamsteypu.
Einnig er skylt að kannast við, að það er sjerstaklega
eitt, sem prestar almennt stunda nú með meiri fyrirhöfn
og kostgæfni en áður, og það er barnauppfræðingin. Hver
sem lesið heflr Kbl., þennan stutta. tíma, sem það hefir
staðið, hlýtur að játa, að afarmikill áhugi er vaknaður í