Kirkjublaðið - 01.08.1893, Blaðsíða 4

]3 2
Frá því sjónarmiði ráðast þeir á kristindóminn sjálfan og
segja, að andastefna, sem byggð sje á slíkum grund-
velli, geti aldrei að eilífu verið sönn; kristindómurinn sje
því hugarburður einn, sem mannsandanum sje ósamboðið
að beygja sig fyrir.
En nú hafa menn, sem annars hafa borið vinarþel
til kristindómsins, en ekki skilið hann frá rótum, viljað
fara einskonar miðlunarveg og sleppa kraptaverkunum.
Þeir kenna, að kristindómurinn stanai jafnt eptir sem
áður, þótt kraptaverkin sjeu skorin frá honum. Þeir
vilja fórna vísindamönnunum þessari hneykslunarhcllu,
nema burtu öll þau trúarsannindi, sem byggjast á krapta-
verkunum og ætla, að þeir ineð því geti bjargað kjarn-
anum í kristindóminum, hinum eiginlega kristindómi, er
þeir nefna svo. En hvað er það, sem þessir menn ætla,
að sje kjarninn í kristindóminum, hinn eiginlegi kristin-
dómur? Þeir ætla, að það sje hin siðferðislegu sannindi,
siðalærdómur kristindómsins, en slík skoðun er misskiln-
ingur á eðli kristindómsins, því í innsta eðii sínu er krist-
indómurinn ekki eingöngu kerli siðferðilegra sanninda
nje trúarsanninda, nei kristindómurinn byggir fyrst og
fremst á sögulegum viðburðum, en vel að merkja sögu-
legum viðburðum, er allir meira eða minna standa í sam-
bandi við eitthvað yfirnáttúrlegt, við kraptaverk, undur
og stórmerki. Uppruni kristindómsins, hin guðmannlega
persóna stofnanda hans er hið mesta stórmerki, allt líf
hans hjer á jörðu frá fæðingunni til himnafararinnar er
stór keðja kraptaverka, undra og stórmerkja. Já öll sig-
urför og allar sigurvinningar hinnar kristnu trúar, bæði
í lífi þjóðanna og í hjarta einstaklingsins, er og verður
eitt stórt og ómótmælanlegt kraptaverk. Þegar menn því
vilja nema allt hið yfirnáttúrlega: kraptaverk, tákn og
stórmerki, í kristindóminnm burt, þá er það enganveginn
hið sama, sem að skera nokkur blöð eða smágreinar frá
stofninum, því það er miklu fremur hið sama sem að
höggva sundur sjálfan stofninn á lífstrje kristindómsins.
Sjeu kraptaverkin gjörð útlæg úr kristindóminum, hlýtur
hann að missa hið lífskapandi afl sitt, visna eins og trje
það, sem svipt hefir verið rótum sínum.