Kirkjublaðið - 02.03.1896, Síða 13

61
íiú er hafið hjer í bænum. Það er einn vegur að stökkva
hernum burtu, og þann veg aðhyllist jeg gjarna, nefnilega,
að gjöra herinn óþarfan hjer með því, að vorir eigin
menn, konur sem karlar, vilji miðla hinum vesælu og
smáu af tíma sínum, þekkingu og iífsreynslu, samfara
líknandi hjálpsemi. Hjer í bæ eru mikil brjóstgæði, hjer
eru ekki svo fáir, sem hafa nóg að lifa af, en fremur
lítið að iifa fyrir, vilja þær og þeir, sem svo stendur á
fyrir, taka upp líknarverk hersins, ekki með því ein-
göngu að senda mat og aura, heldur með því, að taka
á sig þá sjálfsafneitun, að bera að böli fátæktarinnar,
nektarinnar, óhollrfustunnar, óþrifanna sina eigin hönd,
hvað fin sem húu kann að vera, liknandi og lyptandi?
Vilja síðan máttarmenn bæjarins, sem eðlilega hafa sjálf-
ir minnstan tíma til sliks, styrkja slíka viðleitni, ef hún
fæðist, svo drengilega, að herinn þrífist hjer ekki?
Það fer úr þessu að verða tímabært, að tala á voru
landi um hið kvennlega liknarstarf hinna evangelisku
safnaða í ýmsum löndum. Það væri meinlaust að sjá að
minnsta kosti eitthvað um það á prenti, áður en katólsk-
ar nunnur fara að sýna oss það i verkinu næsta vetur.
Hjer er svo gjörsamlega óruddur akur í þeim efnum, þó
að vjer sjeum alltaf að biðja:
Tilkomi þitt riki!
Ræður sjera Páls heitins.
»ÞaS er sorglegt teikn tímanna, ræðurnar hans sjera Páls
heitins Sigurðssonar, og æskilegt að það teikn hefði aldrei sjezt á
himni vorra fslenzku, kirkjulegu bókmennta«.
Þetta segir sjera Fr. Bergmann í »Aldamótum« (V. árg.) og
þetta bergmálar sjera Jóu Helgason í »ísafold« (23. nóv. 1895).
Og sjera J. H. bætir því við, að það megi fullyrða, að alfur þorri
íslenzkra presta sje þessarar skoðunar, en það muni hafa hindrað
margan manninn frá að ráðast á prjedikanirnar opinberlega, að hjer
sje að ræða um verk látins manns, sem ekki geti borið hönd fyrir
höfuð sjer, þegar á hanu sje ráðizt.
Jeg get ekki orða bundizt, þegar jeg les þessa gífuryrtu áfellis*
dóma yfir hinum ágætu prjedikunum hins framliðna merkismanns.
Jeg mótmæli því fastlega, að bókin eigi þá skilið; hún er þvert á