Kirkjublaðið - 02.09.1896, Síða 4

164
sameinast þeirri lofgjörð, sem nú býr í hjörtum vorum til
Drottins fyrir að hafa uppfyllt ósk vora með þetta hús,
þá er vart hugsandi annað en vjer finnum til, að með
þessari velgjörð Guðs er oss öllum vaxinn vandi og að
þessari nýju gjöf Guðs fylgir ný ábyrgð. I hjarta voru
á sú hugsun að vera djúpt falin, að þó vjer höfum áunn-
ið oss mannlegt hrós með því musteri sem vjer höfum
reist, þá er það einskisvirði, ef vjer ekki í framtíðinni
vinnum oss jafnframt með því velþóknun og hrós fyrir
Guði. Það væri fánýt hjegómadýrð af oss fátækum og
smáum, ef tilgangurinn með að reisa þetta hús hefði
verið nokkur annar en efling guðsríkis meðal vor. Ekki
væri heldur þakklæti vort við Guð einlægt og satt við
þetta tækifæri, ef það ekki helgaðist af því áformi, að
nota nú dyggilega framvegis þetta guðs-hús í þeim til-
gangi sem Drottinn ætlast til að það hafi verið reist.
Þegar Davíð sagði: »Þú, ó Guð, átt skilið trúnaðartraust
og lofgjörð á Síon«, þá bætti hann þessu við: »Þjer skulu
heitin greiðast«. Já, þjer Drottinn skulum vjer greiða
heit af hreinu hjarta þegar vjer höfum eignazt þetta
nýja musteri meðal vor. Við þessa hugsun skulum vjer
festa hugann og hugleiða: hver heit vjer eigum að greiða
á þessari hátíðlegu vigslustund þessa nýja guðshúss.
Hið fyrsta heit sem vjer viljura greiða Guði er að
færa oss nú rækilega þetta guðs-hús til sáluhjálparnota.
I því liggur fyrst og fremst að sækja það með kost-
gæfni; án þess getur það ekki komið oss að nckkrum
notum. Til þess höfum vjer nú fremur en áður margar
ytri hvatir. Guðshús vort er nú komið og uppbyggt á
þeim stað, sem það þykir haganlegast sett; húsið sjálft
er aðlaðandi og ánægjulegt. Hjeðan af höfum vjer
kirkju vora fyrir augum mitt á meðal vor. Ilún gnæf-
ir móti oss þegar vjer fyrst komum út fyrir íbúðarhús
vor á morgnana og eins þegar vjer síðast göngum til
svefns á kvöldin. Hún minnir oss allan daginn þegar
vjer lftum til hennar á vorar kristilegu safnaðarskyldur.
I hinu margbreytta daglega lífi, sem á svo margan hátt
dregur hug vorn og hjarta til sín, minnir hún oss á hið
eina nauðsynlega, og á umhyggjuna fyrir sál vorri mitt