Alþýðublaðið - 27.09.1960, Qupperneq 15

fyrir að þú vitir meira um
það síðar?“
„Já.“
„Hvað?“
„Það getur verið að ég segi
þér það þegar ég veit það og
það getur verið að ég geri
það ekki. Hvers vegna látið
þið svona?“
Phil Duncan sagði dræmt:
„Það er ekkert líklegra en
þetta hafi mikla stjórnmála-
þýðingu, S'am. Frú Hartwell
var einkaritari Carl Thorne.
Hann vildi fá konu, sem hann
gæti treyst. Það sem hún átti
að skrifa var algert einkamál
og mátti alls ekki vitnast.
Thorne álítur að það sé eitt-
hvað athugavert við þetta
rán.“
„Hann álítur að það sé eitt
hvað sem Ann Hartwell vill
leyna. Ríkislögregian áleit að
hún lýgi, en vegna þess að ég
ábyrgðist þig og vegna þess
að ég bað vitni um að þú
. segðir satt, var þér sleppt. —■
Þeir álitu að þú hefðir borg
■ að þessa tíu þúsunl lollara,
. sem þú segist hafa greitt. —■
Þeir gerðu einnig ráð fyrir
að það hefði verið rétt sem
. þú sagðir að hún hefði verið
í höndum mannræningja.“
„Nú?“ spurði Moraine.
Morden potaði í magann á
honum með löngutöng,
. „Sam,“ sagði hann, „borg-
aðirðu tíu þúsund dollara?“
Sam Moraine starði lengi á
Barney Morden áður en hann
svaraði: „Eg sagðist hafa gert
það og ég gerði það. Þegar
ég segi eitthvað er það satt.
* Svo neyðist ég til að segja
þér það, Barney, að ég kann
' ekki við framkomu þína við
mig.“
„Eg verð að játa, að ég kann
' ekki heldur við framkomu
■ þína við mig,“ urraði Mord-
en.
„Hvernig væri, að þú hætt
ir að skipta þér af þessu og
létir mig um að tala við hann
Barney,“ sagði Phil Dun-
Duncan.
„Og hvað er það, sem þú
vilt vita?“ spurði Moraine
sem var að verða reiður.
„Það fer eftir því hvernig
þér hefur litist á frú Hart-
well,“ sagði Duncan.
„Nú?“ sagði Moraine,
„Ríkislögreglan vill fá að
tala við hana og mig langar •
mikið til að spyrja hana ým-
issa harla einkennilegra
spurninga.“
„Af hverju gerirðu það þá
ekki?“
„Veiztu það ekki Sam?“
„Nei.“
„Nei.“
„Er það satt.“
„Það er satt.“
„Hún er horfin.“
„Horfin! Áttu við að hún
sé farin?“
„Við vitum það ekki,“
„Kannske getur maðurinn
hennar sagt ykkur eitthvað
um hana.“
„Maðurinn hennar er
horfinn.“
„En frú Bender.“
„Hún er einnig horfin. Við
töluðum við hana fyrr í
kvöld. Carl Thorne talaði við
hana. Annað hvort var hún
STANLEY
GARDNER
að segja sannleikann eða hún
er sá bezti lygari, sem nokk-
ru sinni hefu fæðrzt. Hún sór
að hún hefði alltaf haft herra
Hartwell grunaðan, að hún
héldf að hann væri andlega
veill, að Ann HartÐell hefði
unnið hér í borginni og farið
til Saxonville til að heim-
sækja manninn sinn fyrir 2
vikum. Þar hvarf hún. Hart-
well læknir virtist ekki hafa
neinar áhyggjur af því hvarfi
hennar. Doris Bender vissi að
Ann Hartwell var óhamingju
söm í hjónabandinu. Þegar
stúlkan kom ekki, talaði hún
við Carl Thorne og hann
benti henni a að tala við mig.
Hún var þá sannfærð um að
Hartwell læknir hefði myrt
eiginkonu sína. Svo kom bréf
ið þar sem lausnargjalds var
krafizt og þú veizt sjálfur
hvað það var sem skeði eftir
það og sennilega meira en við
vítum.“
„Hvers vegna er svona
mikið reynt að hilma yfir
það sem skeði? Hvers vegna
„Þær voru geymdar í íbúð
Doris Bender. Doris sótti þær
fyrir Carl Thorne í dag, hann
bjóst við að bezt væri að
brenna þær og Doris ætlaði
að gera það í arninum í í-
búð hennar. En Thorne sá að
hraðritarinn hafði dregið
línu niður blaðsíðuna til að
skipta henni í tvennt og skrif
að beggja megin — margir
hraðritarar gera þetta, en Ann
Kartwell var ekki vön að
gera það. Og Thorne skoðaði
bækurnar. Hann komst að
þeirri niðurstöðu, að þetta
væru ekki bækur Ann Hart-
well, heldur bækur, sem
hefðu verið fengnar einhvers
staðar að og látnar í stað
hinna. Það virðist enginn vita
neitt um það.“
„Og ert þú að rannsaka
ránið til að vita hvort þú finn
ur hraðritunarblokkirnar
þar?“
„Eg verð að viðurkenna
það, Sam,“ sagði Phil Dun-
can, að mig langar mikið til
að ná í Ann Hartwell áður
en ríkislögreglan handtekur
hana. Þess vegna er það sem
ég get ekki verið á skrifstofu
minni. Þess vegna erum víð
Barney hérna. Við erum að
láta leita að konunni og það
verður hringt til okkar hing-
að um leið og það er eitt-
hvað í fréttum. Við vonum að
við finnum hana áður en rík
islögreglan finnur hana.“
„Hvers vegna?“
Reynið þið að athuga það og
(i
Hann þagnaði og síminn
ískraði einu sinni enn.
Barney yggldi sig aftur og
sagði svo: „Eg held að það
breyti ekki neinu. Eg skal
tala um það við húsbóndann
og hringja til þín, ef svo er.
Reyndu að athuga leigubíl-
ana. .... Mér er alveg sama
hvernig hún var klædd. Hún
varð að fara einhvern veginn.
Varla hefur hún flogið út um
gluggann a nærbuxunum.“
Hann skellti símanum á —
leit illilega á Duncan og
sagði: „Mig langar til að tala
augnablik við þig, Phil.“
„Á ég að fara út?“ spurði
Moraine.
„Nei,“ svaraði Duncan.
„Þú skalt vera hérna. Hvað
er það, Barney?“
Morden hikaði augnablik,
svo sagði hann; „Þeir hafa
verið að rannsaka íbúðina til
að komast að því í hverju hún
var þegar hún fór.“
„Og í hverju var hún?“
Barney svaraði reiðilega:
„Það er ekki hægt að sjá ann
að en að hún hafi verið með
brúnan filthatt, í minkapels
og brúnum ullarkjól.“
Phil Duncan yggldi sig, —•
hann svaraði ekki.
Eftir smástund setti Sam
Moraine spilin ofan í skrif-
borðsskúffuna sína. Síminn
hringdi aftur.
Barney Morden hafði stað-
strax! Komið — þér verðið
að koma. Eg veit ekki hvað
ég á að gera. Eg get ekki
heyrt orð af því sem þér seg-
ið. Gerið það fyrir migiJjP
koma- — Strax!“ j
Moraine heyrði að hún var
grátandi. Svo heyrðist allt á
einu klikk og sambandið var
rofið.
Moraine lagði símann á,
geyspaði og leit á úrið sitt.
„Enginn póker,“ sagði Dun
can og virti hann vandlega
fyrir sér.
Moraine leit á úrið sitt aft
ur; „Hve mörgum símtölum
eigið þið von á, drengir?“
„Við vitum það ekki.“
„Hve lengi verðið þið
hér?“
„Við vitum það ekki held-
. ur.“
Moraine geyspaði einú
sinni enn.
„Þetta var rétt hjá þér,
Phil,“ sagði hann við ríkis-
saksóknarann.
Duncan leit undrandi á
hann.
„Rétt,“ sagði Moraine,;
„þegar þú sagðir að svona
verk væru erfið og leiðinleg.
Eg hafði áhuga fyrir því í
gær, en ég hef hann ekki
lengur. Kannske er nýja.
brumið að fara af og kann-
ske hef ég ekki sofið nóg. Og
ég þarf að gera mikið á morg
un. Eg skal segja ykkur hvað
ég skal gera fyrir ykkur. Eg
fer heim og þið megið vera
langar ykkur svona mikið til
að tala við hana núna? Ykk-
ur lá ekki svona mikið á í
gær og þið höfðuð allan dag-
inn í dag fyrir ykkur til að
ná í hana.“
Barney Morden urraði: —
„Segðu honum það ekki.“
Duncan sagði dræmt: „Eg
get sagt þér þetta Sam. Þetta
er algert trúnaðarmál. Ann
Hartwell var að vinna fyrir
Carl Thorne. Eg get ekki
sagt þér að hverju hún var
að vinna fyrir hann, en ég
veit, að hún hraðritaði það
og vélritaði seinna. Thorne
sá svo um að engin afrit væru
tekin og Doris Bender átti að
sjá um að fyrirmælum hans
væri fylgt í einu og öllu.“
„Og hvað um það?“ spurði
Moraine.
„Hraðritunarbækurnar
hennar,“ sagði Duncan.
„Hvað með þær?“
„'Vegna þess að við viljum
vita hvað það er, sem hún
hefur að segja, ef hún hefur
þá eitthvað að segja?“
„Áttu við að hún hafi ver
ið að fara á bak við Thor-
ne?“
„Það gæti verið. Það gæti
verið að henni hefði verið
rænt og svo gæti það líka ver
:ið,í að hrað^itunarbókunum,
hefði verið stolið.“
Síminn hringdi. Sam Mor-
aine teygði sig ósjálfrátt eft-
ir símanum, en Barney Mor-
den hljóp til eins og hann
hefði verið knattspyrnumað-
ur allt sitt líf og verið vanur
að ná í boltann, greip símann
og sagði: „Halló, hvað er
það?“
Það ískraði í símanum.
Morden sagði: „Já þetta er
Barney sem talar. Húsbónd-
inn er hér.“
Það heyrðist meira ískur í
símanum og Barney yggldi
sig og sagði: „Heyrðu mig
nú. Hún hlýtur að hafa farið
annað hvort í einkabíl eða í
leigubíl. Það hlýtur einhver
að hafa hringt til hennar, ef
hún hefur farið f einkabíl.
Hafi hún farið af fúsum vilja
hefur hún farið f leigubíl? —
5ð við hliðina á símanum.
Hann tók hann upp og
sagði: „Halló,“ svo leit hann
grunsemdaraugum á Morai-
ne og loks á Phil Duncan.
„Það er tii Moraine“, sagði
hann, „það er kona.“
Morden leit enn á Phil
Duncan og beið eftir fyrirmæl
um hans, þegar S’am Morai-
ne greip símann af Morden.
Morden hélt fast um heyrnar
tólið og Duncan, sagði reiði-
lega: „Hættið þessu, Barn-
ey. Ertu búinn að sleppa
þér?“
Moraine sagði halló inn í
símann og heyrði titandi
rödd Natalie Rice.
„Herra Moraine?" spurði
hún
„Já.“
„Komið þér hingað. Komið
þér hingað strax.“
„Eruð þér þar?“ spurði
hann.
„Já, já.“
„Augnablik,11 sagði Mora-
ine, „það verður ekki auð-
velt fyrir mig að komast þang
að. Getið þér talað um það
við mig?“
Hann heyrði mikinn háv-
aða, sem sífellt jókst og svo
kallaði hún: „Komið þér
hér eins og þið.. viljið. Eg
ætla bara að biðja ykkur um
að loka á eftir ykkur. Öll
símtöl koma beint hingað
inn. Konjaksflaskan er hálf-
full. Ef eitthvað verður eftir
þegar þið farið, ætla ég að
biðja ykkur um að setja það
í efstu skrifborðsskúffuna
til hægri. Mig langar ekki til
að freista húsvarðarins í
fyrramálið."
Moraine geyspaði eini;
sinni enn og fór f frakkani'
sinn.
Þegar hann leit í spegilinn
sá hann að Rarney Morder
var að reyna að tala við ríkis
saksóknarann á fingramáli.
Moraine snérist á hæl. Bax
ney Morden sat grafkyrr.
Hreingerningar
Sími
19407
Alþýðublaðið — 27, sept. 1960