Öldin - 01.01.1894, Qupperneq 7

ÖLDIN.
Máð cr nafn þitt, mynd þtn skýr Ellegar oi'an í bygðir ?
Máluð cins I hugum býr. Þar áðan lá vegurinn minn.
Austur-sléttan er í kaf
Undir skuggans svarta-haf
Gjörvöll sokkin — upp úr cr
Ekki brún af neinni strönd,
Hvergi einstök ey né sker,
Enginn viti’ á nokkra hönd.
Hellis-gólf eitt hljótt og svart;
Iívelfing: loftið stjörnubjart.
Höfuð grátt um gólfið breitt
gægjast þarna sé ög eitt,
Vatna-gufa’ í loftið létt
Lindar-bökkum stigin frá;
Blækyrt er, svo bein og rétt
Brátt hún rís og vcrður há.
Liðin upp um undirdjép
Úndína í hvitum hjúp.
Á þann stað, sem cr hún nú,
Ef á morgun gengur þú,
Sérðu föl og frostbitin
Eögur blóm og græna jurt
Og af rjóðri rósar kinn
Roðan allan horfinn burt;
Sérhvern fííil fölnaðan
Finnur þú sem riddarann.
Nú af hverri lægð og lág
Lyftir sér upp þoka grá,
Hlykkjótt gufu-bclti breitt
Bakkafyllir djúpa á,
Kring um háa höfða sncitt,
Hyrnur nesja’ og eyrar-tá;
Lengist lnegt og hækkar æ —
Huldu-rák í dinnnan sæ.
Breikka’ og tengja rönd við rönd
Reykjar-hvel og gufu-bönd.
Sanian hefir fært og felt
Feldi gráa’ í eina voð,
Yfir dinnna velli velt
Vef þcim, hulið nætur-goð —
Öll er sokkin austur-lóð
Undir straumlaust þoku-flóð !
“Hvort á ég heldur að lialda
I hamarinn svartan inn,”
Mig skift'r svo litlu — mín hcimfýsi’ cr
hæg, —
Að húsdyrum Iivers mig þar ber.
l‘Ig veit þar er greiðvikni, gcstrisni næg,
Og góðsemi til lianda mér.
En þokan þar niðri cr mörgu til meins,
Svo manns-sálir þekkjast ei að;
Og rakkarnir gelta þar allir cins
Að mér, þá geng ég í hlað !
Og dauf vrði vakan og drungalegt flest
Fyrir dottandi heimafólk, vcglúinn gcst.
Þó sofna ég út frá því hálfnauðugt hér,
Því bjarta og viðkynning tengt við það er.
En heldur vil ég þó halda
I hamarinn svarta inn,
En ofan í bygðir aftur ;
Þar áður lá vegurinn minn.
Eg vcit, að mig fjallauðnin kærulaust, kalt
Til /ívíldar í faðm leggur sér,
Og það sem mér kærast var, ef til vill, alt
Að eilífu gleymist nú mér. —
En þó að ég sofi, rís sólin eins lilíð
Yfir sveit minni’ og þíðir upp kalt!
Og það sem ég unni hjá landi og lýð,
Það lífir og vaknar samt alt.
Til hvíldar mcð hryllingu liugsar ci sá
Sem lijartað og viijann í starfinu á, —
Sem finnur, að dagsins vinna’ er of vönd
Fyrir veiklaða kjarkinn og skjálfandi hönd.
Svo ég kýs mér heldur að halda
í hamarinn svarta inn,
En nota mér gefinn grciða
Ef gjaldeyrir þrotinn er rninn.
Mig varðar það litlu, hvort langt eða skamt
Að lcið mín er ákvörðuð liér;
En hitt cr mér kappsmál: að komast það
samt
Sem kraftar og tíð leyfa mér.
Sé Avíldin uppynging þess krafts, er ég á,
Og kvaddur til starfa ég verð,
Þér, Morgunn, er óliætt að ætla mér þá
Ögn örðugri’ og jafnlengri ferð.