Lögberg-Heimskringla - 23.07.1964, Blaðsíða 9

Compliments of . . .
Jo - Ann
(Bcjduh^ ShoptpJL
705 Sargent Ave.
Specializing in all types of
Beauty Culture
Phone SUnset 3-6475
Lögberg - Heimskringla
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 23. JÚLl 1964
Compliments of . . .
Jo - Ann
(B&jcudLif. SJwjppsL
705 Sargenl Ave.
Specializing in all types of
Beauty Culture
Phone SUnset 3-6475
9
GÍSLI JÓNSSON:
LANDIÐ MITT
UTANGARÐS
Eftir Guðrúnu Finnsdóttur
Ég þekki land við ytstu Atlants strauma;
þar ungur sleit ég mörgum smalaskóm.
Þar lifði ég mína dýrstu æskudrauma
við daga langa, ilm og fuglaróm.
Þar orti ég fyrstu æskudaga kvæði;
þar ástin fyrsta snerti hjartastreng.
Þar dró ég líka margan fisk úr flæði
og fór með hrífu og ljá um tún og eng.
Ég vann á tíðum meira en eftir megni,
og meira reyndi, en kunni ég á skil.
Ég gekk á fjöll til fjár í þoku og regni
og fé til húsa rak í hríðarbyl.
Þá fegurð dylst, er hvassir stormar hvína
um hrímga jökla, eyðilönd og hraun.
En hver er sá, sem hatar móður sína,
Þótt herpi varir eða blási í kaun.
Og hvar er land, sem engir oflof sungu,
já, ef til vill, þótt stærra og fegra sé? —
Því lærðu að skilja lands þíns sögu og tungu,
og lærðu að elska þjóðar heilög vé.
Þar geymist, lifir, insta afl og kjarni
hvers einstaklings, og þjóðarinnar skart.
Því hvað er land með enga glóð á arni?
Það er sem harpa, er fingur neinn ei snart.
Þú fagra land, sem lífið gafst oss ungum,
þú land, sem geymir barna þinna spor,
vér elskum þig á allra þjóða tungum,
vér elskum þig, því þú ert móðir vor.
HUGHEILAR ÁRNAÐARÓSKIR
til allra Islendinga á þjóðminningardaginn
DR. L. A. SIGURDSON
(OavixÍADfL StudwAu
"The Best in Photography"
Phone GL 3-8541
106 Osborne Street
WINNIPEG
With the Complimentc of . . .
McKAGUE, SIGMAR &
CO. LTD.
REflL ESTATE - MORTGAGE LOANS
ALL TYPES OF INSURANCE
RENTAL MANAGEMENT
• • •
200-537 Ellice Ave. Phone SPruce 4-1746
WINNIPEG, MANITOBA
Enginn hefir skrifað skilningsríkari og hugnæmari lýsing-
ar af íslenzku frumherjunum og börnum þeirra í þessari
álfu, en skáldkonan Guðrún Finnsdóttir; hún helgaði þeim
skáldgáfu sína. í smásögum sínum segir hún frá baráttu
þeirra þegar þeir eru að samlaga sig sínu nýja umhverfi,
söknuði þeirra og sorgum, framsókn þeirra og sigrum. —
Okkur þykir verulega vænt um að mega birta söguna,
UTANGARÐS. Mun hún með fyrstu sögum skáldkonunnar,
en var þó ekki prenluð fyrr en í sögusafni hennar HILL-
INGALÖND, 1938. I sögunni er að finna lýsingu af „íslend-
ingadegi" í Elm Park í Winnipeg, skömmu eftir aldamótin
og á því sérslaklega vel við að sagan sé birl í þessu 75 ára
afmælisblaði íslendingadagsins. — I. J.
Hvers vegna þrá menn æf-
inlega mest það, sem fjærst
er og eigi hægt að höndla?
Hvers vegna sýnist þeim, er
hafa fasta jörð undir fótum,
lönd hillinga svo miklu feg-
urri og girnilegri?
Löngunin að komast þang-
að út í fjarlægðina verður
allri skynsemi yfirsterkari.
Þráin til að leita þessara
björtu landa, grípur flesta
einhvern tíma, og þá er hald-
ið af stað út í lokkandi óviss-
una.
Hingað er ég komin, alla þá
löngu leið utan af íslandi, og
er ein þeirra mörgu, sem í
dag — annan ágúst — er
stödd á íslendingadeginum,
aðalárshátíð Vestur-íslend-
inga, til þess að hylla og
dýrka ættjörðina norður í
höfum.
í hinum hávaxna hlynskógi
suður með Rauðánni er sam-
an kominn fjöldi manns af
öllum stéttum og stigum, á
öllum aldri, frá örvasa gam-
almennum til hvítvoðunga.
Veðrið er yndislegt, — og
gömul kona sagði mér í morg-
un, að drottinn gæfi íslend-
ingum æfinlega gott veður 2.
ágúst. Gæti ég bezt trúað, að
þetta væri satt, því að það
væri harðbrjósta af skapar-
anum, að láta veðrið spilla
fyrir gleði fólksins þennan
eina dag.
Með ræðum, kvæðum,
músik, íþróttum og veizlu-
höldum er dagurinn hald-
inn hátíðlegur. Úrvals fólk
sýnir íþróttir og andans menn
yrkja og tala. Og mér hefir
fundist í dag, að hér væri
engum vesalmennum skipað í
öndvegið. Orðgnótt ræðu-
manna og snildarkvæði skáld-
anna hituðu mér um hjarta-
ræturnar. Svona geta menn
ekki mælt nema af heilum
hug.
Minningar og myndir frá ís-
landi ganga hér um ljósum
logum, og mér skilst, að þótt
þetta fólk sé búsettir borgar-
ar þessa lands, þá hafi það
ekki náð rótfestu, heldur
ferðist fjöldinn, enn sem
komið er, hér um sem út-
lendingar í fjarlægu landi.
Guðrún Finnsdóttir
Ég hugsa um strjálbyggð-
ina heima, og það grípur mig
eftirsjá, þegar ég athuga
þessa hópa af mannvænlegu
fólki, sem reikar hér um und-
ir laufhvelfingu linditrjánna
eftir sléttum, grasi grónum
árbakkanum. Allt eru þetta
íslendingar, sem í dag, og
kannske alla daga, horfa
löngum augum til íslands,
landsins, þar sem þeir áttu
æsku, ættir og óðul.
Á meðan stóð á skemmti-
skránni, sat fólkið hljótt og
alvarlegt og hlustaði eftir
hverju orði. En að henni lok-
inni kom skrið á alla. Menn
fóru að ganga í kring og litast
um, heilsast og talast við,
leita uppi vini og kunningja-
fólk. Allir báru á sér hátíða-
svip og gleðibrag, svo að ég
fór næstum að trúa því bók-
staflega, sem Ásgrímur sagði
mér á leiðinni út hingað í
morgun, að Islendingadegin-
um fylgdi slíkur kraftur, að
jafnvel flokkarígurinn, sá
rammi fjötur á hugum landa
hér, kæmist ekki þar að. Hann
sagði, að á þeim degi mætt-
ust safnaðarstólpar úr and-
vígum kirkjum með kristilegu
brosi, eins og þeir viðurkendu,
að hvorir um sig ættu þó
rétt á, að ganga um guðs
græna jörðina í glöðu sól-
skininu og anda að sér hreinu
útiloftinu, — bindindishetjur
og brennivínsberserkir heils-
uðust með kossi og handa-
bandi og drykkju kaffi hver
hjá öðrum með góðri lyst, —
pólitískir hershöfðingjar töl-
uðust við í allri vinsemd um
landsins gagn og nauðsynjar,
— forsprakkar andstæðra
kvenfélaga horfðust í augu
með ást og eindrægni meðan
spurt væri eftir heilsu og líð-
an. „Eftir þessu er bræðra-
lagið meðal okkar allra hinna,
sem bara fylgjumst með í
allri einfeldni, trúskap og ein-
lægni,“ bætti Ásgrímur við
hlæjandi.
„Glögt er gests augað, og
þú mátt vara þig á því, að
reyna að villa mér sjónir, því
að ég er farin að sjá og skilja
fleira en þig grunar, að
„emigranti" hafi vit á“y svar-
aði ég í sama tón.
Það er svo margt sem ég
hefi verið að reyna að átta
mig á og athuga, síðan ég
kom hingað. Og í dag, í öllu
þessu fjölmenni, hefi ég reynt
að nota bæði augu og eyru.
Þrátt fyrir glaðlegt viðmót
þeirra, sem við mig tala, finn
ég, að ég er ekki skoðuð enn
sem heimamaður.
Eldra fólkið er afar íslenzkt
í útliti og framkomu, en ber
þó dálítið annan blæ yfir sér,
en við höfum heima. Unga
fólkið þykir mér fallegt, og
ég öfunda það af því, hvað
það er frjálsmannlegt og lát-
laust. Ófeimið og glaðmælt
hópar það sig saman og talast
við, ýmist á íslenzku eða
ensku. Það ber á sér greini-
legan íslenzkan ættarsvip, og
þó finst mér, einkum þegar
það talar á ensku, að það beri
á sér svolítinn útlendingsbrag.
Mér hafa verið sýndir í dag
alskonar merkismenn meðal
Vestur-íslendinga — gáfu-
menn, skáld og rithöfundar,
þingmenn, lögmenn og lækn-
ar, kvenfrelsishetjur, forsetar
og leiðtogar svo og svo margra
félaga. Til dæmis var mér
bent á einn merkan reglu-
boða, sem ég var svo heimsk
að halda, að ekki væri alsgáð-
ur. En hann kvað bara vera
svona glaður í guði sínum.
Svona misskilningur stafar
auðvitað af einfeldni „emi-
grantans" og því, að vera
öllu ókunnug.
Eldra fólkið er í óða önn að
setjast við drekkhlaðin kaffi-
borð, hér og þar undir trján-
um, og vinum og frændum
er boðið upp á kaffi. Allar