Alþýðublaðið - 13.10.1960, Qupperneq 15

„Gættu þín, Stevens,“ sagði
Moraine. ’ „Geturðu ekki séð
■að þeir eru að reyna að ná
töskunni án þess . . . . “
Barney Morden sveifláði
hendinni en með óskiljanleg
um hætti tókst Moraine að
komast undan högginu og slá
Morden undir hökuna. S'tev-
ens blótaði, dró sandpoka
fram undan jakkanum og
vafði um hendi sér.
Þú verður borin ut héðan,“
sagði hann. ,,Farðu frá Mord-
en, ég ætla að berja hann.“
Hann gekk frám á við.
Carl Thorne tók upp ferða-
töskuna og gekk til dyra.
„Við hittum þig á stöðinni,11
sagði hann. „Komdu, Barn-
ey.“
Moraine hörfaði frá Stev-
ens. Dyrnar að herberginu
opnuðust.
Phil Duncan sagði í gætt-
inni: „Allt í lagi, drengir. Eg
skal sjá um þetta.“
Thorne bölvaði og henti
töskunnj frá sér. Barney Mor-
den starði undrandi á hann.
Stevens var fullur aðdáunar.
Thorne sagði: „Þú gerir
það sem ég vil, Phil.“
Ríkissaksóknarinn hrissti
höfuðið. „Mér finnst það leitt
Carl, ég geri það sem réttur
og lög skipa fyrir. Eg geri
skyldu mína.“
Thorne urraði: „Þú ferð í
taugarnar á mér. Eg kem þér
í stöðuna og ég heimta að þú
gerir það sem ég vil.“
„Eg skil þig alls ekki,“ —
sagði Duncan rólegur. ,Eg
hef hlustað um of á þig, Carl,
Eg ætla að gera skyldu mína
sama hverjum það kemur í
koll.“
Morden sagði: „Heyrðu nú
húsbóndi . ... “
„Eg er ekki þinn húsbóndi
lengur,“ sagði Duncan. ,.Þú
er rekinn Barney.“
„Hver er að reka hann?“
spurði Thorne.
„Eg.“
..Hvaða rétt hefur þú til að
reka hann?“
„Eg réði hann, hann er und
irmaður minn og hann fékk
að vera meðan ég vildi hafa
hann. Nú vil ég ekki hafa
hann lengur. Eg vil að hann
hætti hér og nú. Eg kann ekki
að meta framkomu hans.“
„Og ég kann .ekki að meta
það sem bú vilt.“ sagði Thor
-ne. ,,Þú ert ekki lengur minn
maður. Eg verð að segja bér,
að þú ert aðeins ríkissak-
sóknari. Stevens hér er lög-
reglustjóri og Stevens er
minn maður.“
„Hvað er í töskunni?í‘ _
spurði Duncan rólega.
,,Fífl!“ sagði Thorne.
„Skilurðu ekki að ég er að
reyna að vernda þig. í tösk-
unni eru skiöl sem koma þér
ekki síður við en mér og okk-
ur öllum.“
„Við skulum opna hana,"
sagði Duncan hljómvana
röddu," og rannsaka það sem
í henni er hér, svo það þurfi
ekki að fara manna á milli
fyrir dómstólunum."
„Það vildi ég alltaf," sagði
Stevens.
Thorne gekk til hans og
hvíslaði einhverju að honum.
Stevens varð einkennileg-
ur á svipinn. Hann hugsaði
sig um augnablik og sagði
svo: „Eg ætla að taka þessa
tösku með mér.“
„Ekki fyrr en ég hef rann-
sakað innihald hennar," sagði
Duncan,
„Heyrðu nú,“ gargaði Thor-
ne. „Þú varst feginn að
þiggja vináttu mína, þegar ég
kom þér í stöðuna. Eg get
komið þér úr henni jafn auð
veldlega og ég kom þér í
hana, Duncan."
Duncan sagði þreytulega:
„Eg lék mér að stjórnmálum
og náði ekki neinu við það.
Þú settir menn á skrifstof-
una hjá mér, menn, sem voru
trúir þér, en ekki mér. Þú
sveikst mig. Þú lézt glæpa-
menn fá frið og til þess að það
væri unnt léztu stela skjöl-
um af skrifstofu minni, Þú
(C
„Þegiðu,“ greip Thorne
fram í fyrir honum. „Þú ert
brjálaður. Eg skal láta draga
þig fyrir hæstarétt, ef þú þeg
ir ekki. Þú ert búinn að vera
maður."
„Mér er alveg sama um
það,“ sagði Duncan. „Eg vil
leysa flækjuna og mér er
sama hver það verður sem
verður búinn að vera.“
Stevens steig eitt skref
fram á við. „Eg skal taka
töskuna. Ef hún er svona þýð-
ingarmikil skal ég geyma
hana.“
Thorne lét hann fá tösk-
una. Ef hún er svona þýðing-
armikil skal ég geyma hana.“
Thorne lét hann fá tösk
una. Duncan stór fyrir dyr-
unum.
„Eg fer ekki héðan án
töskunnar,“ sagði hann,
nema hún hafi verið rannsök-
uð fyrst.“
„Hver segir það?“ spurði
Stevens.
„Eg segi það.“
„Della!“ sagði Thorne. „Þú
ert aðeins ríkissaksóknarinn.
Þú getur ekki handtekið
neinn. Stevens er sá eini sem
getur gert eitthvað. Eg skal
standa með þér í einu og öllu
Stevens.“
„Gott,“ sagði Duncan og
brosti kuldalega og dró skiala
hrúgu úr vasa sínum. „Þið
báðuð um það og þið skulið
fá það.“
„Hvað er þetta?“ spurði
Thorne.
„Þetta,“ sagði Duncan, eru
skjöl, sem skipa svo fyrir að
þið komið allir nú þegar fyr-
ir hæstarétt og skipun um að
taka með ykkur nú þegar öll
þau skjöl óbreytt sem eru í
vörzlu ykkar. Og nú tek ég
sem sérlegur umboðsmaður
hæstaréttar, töskuna með
mér.“
„Reynið að sleppa úr þessu
vitringar!"
19.
Einkennisklæddur vörður
fylgdi Sam Moraine til her-
bergis Duncans.
Moraine sleikti aumu vör-
ina og reyndi að brosa. Það
tókst ekki.
„Þetta er víst rétt hjá þér,
Phil,“ sagði hann. „Það borg-
ar sig ekki að reyna að upp-
lýsa glæpi nema það sé vinna
manns. Það kostar aðeins
fangelsi."
Duncan kinkaði kolli til
varðarins. „Þetta er nóg. Þér
megið fara.“
Þegar vörðurinn lokaði dyr
unum leit Duncan á arm-
bandsúr sitt.
„Eg verð að fara fyrir
hæstarétt eftir tíu mínútur.
Sam,“ sagði hann, ég er víst
búinn að vera.“
„Hvers vegna gerðirðu
þetta þá?“ spurði Sam.
„'Vegna þess að bað var það
eina, sem ég gat gert, það
eina rétta.“
„En ekki það eina rétta
stjórnmálalega séð?“
„Nei,“ sagði Ðuncan. „En
ég sór eið, þegar ég tók við
þessari stöðu, ég sór að
standa í stöðu minni eins vel
og mér væri unnt, og ég ætla
að gera það.“
Moraine kinkaði kolli.
„Hvað ætlar þú að gera?“
spurði Duncan.
Moraine lyfti augnabrún-
inni.
„Vertu ekki með nein und-
anbrögð," sagði Duncan. „Eg
er ekki í slrapi til slíks. Hvar
eru skjölin?“
„Fékkstu ekki töskuna?"
„Það voru aðeins tímarit í
töskunni, þegar hún var opn-
uð,“ sagði Duncan. „Þú hlýt-
ur að hafa keypt öll tímarit
sem til sölu voru í einhverri
bókabúð."
„Ekki öli,“ sagði Moraine.
Þau voru of mörg til þess.
En ég náði í heilmikið.“
„Til hvers?“ spurði Dun-
can.
„Eg bjóst við að verða sett
ur inn og mig langaði til að
hafa eitthvað að lesa.“
Duncan sagði þreytulega:
„Svona Sam, út með það.“
Moraine hristi höfuðið.
„Hversvegna þegirðu?"
>,Ég vil fá að sjá hvað þú
hefur á hendinni áður en ég
sým þér mín spil“.
„Ég get það ekki“.
„Hversvegna ekki?“
„Vegna þess að ég get það
ekki“.
„Hvar er Natalir Rice?“
„í varðhaldi".
„Er hún einnig álitin vera
hæstaréttur?“
„Já“.
Moraine vætti varirnar og
sagði: „Eru fleiri vitni sem
ég veit ekki um?“
„Ef þú ert að meina föð-
ur hennar“, sagði Duncan“,
þú hefur okkur ekki enn
tekist að hafa upp á honum
en það tekst“.
„Ef hann verður tekinn
gefst hann upp“, sagði Mo-
raine dræmt. „Hann eyði-
leggur líf Natalie“.
„Það verða mörg manns-
líf eyðilögð“, sagði Duncan
þreytulega. „Hvar eru skjöl-
in, Sam?“
„Ef ég hef þessi skjöl“,
sagði Moraine með semingi,
„þá eru þau mín eina von,
Phil. Ég vil ekki láta þau
fyrr en allt er komið í borð-
ið“.
„Það er allt komið í borð-
ið“.
„Nei“.
,/Við ’hvað áttu?‘
„Ég vil semja við þig“,
sagði Moraine.
„Þú semur ekki við mig,
Sam. Ég sem ekki við neinn,
ég geri aðeins skyldu mína“.
„Þessi samningur hjálpar
þér aðeins að gera skyldu
þína“.
„Komdu þá með hann. Ég
skal hlusta".
„Langar þig til að fá þessi
skjöl?“
„Vitanlega".
„Hversvegna?"
„Vegna þess að ég þarf að
nota þau til að hreinsa til“.
„Sá— stjórnmálaflokkur,
sem þú styður verður þar
með búinn að vera“.
„Mér er alveg sama um
það. Ég er ríkissaksóknari
hér. Þessi skjöl eiga við rann
sókn þessa máls og ég ætla
að leggja þau fyrir hæsta-
rétt“.
„Það er ýmislegt í þeim,
sem ekki er gott fyrir 1 þig.
Phil“.
„Ertu að segja mér fréttir?
Heldurðu að ég viti það ekki:
Þeiþa er endir starfsferilsmíns
og ég verð settur af með
skömm“.
„En samt ætlarðu að gera
það?“
„Vitanlega ætla ég mér
það. Ég hef ekki gert neitt
rangt. Þeir geta ekki lagt
fram nein skjöl sem sýna
það. Þeir geta lagt fram skjöl
sem sanna að ég lét aðra
menn hagnast á heimsku
minni. Kannske geta þeir
einnig lagt fram skjöl, sem
sýna og sanna að þeir sem ég
treysti blekktu mig ferlega
og seldu sál sína fyrir mútu-
fé. Það verður erfitt en ég
get ekki gert annað. Það er
hluiti verðsins, ég verð að
láta það fréttast um leið og
allt hitt“.
Moraine kinkaði kolli.
Dunran leit á armbandsúr
sitt._
„Ég vil semja við þig,
Phil“, sagði hann.
„Þú hefur sagt það fyrr“,
sagði ríkissaksóknarinn.
„Ég segi það aftur Phil. Ég
vil semja við þig. Ég legg
þessi skjöl fram — það er að
segja, ég segi þér, hvar þau
eru, svo þú getur lagt þau
fram í réttinum, er ég geri það
með því skilyrði, að ég fái að
spyrja vianin“.
Dunsan varð undrandi á
svipinn.
„Við hvað áttu“
„Ég á við ef ég fæ að spyrja
vitnin sem verða leidd fram
viðvíkjandi morðinu á Pete
Dixon og Ann Hartwell“.
„Ég get ekki gert það Sam.
Það er ekki löglegt. Það er
ekki rétt. Það er ekki ...“
„Allt í lagi“, sagði Moraine
og geispaði. „Reyndu sjálfur
að finna skjölin. Duncan
lamdi í borðið. „Það er skylda
mín að spyrja vitnin“, sagði
hann.
„Má ég gera það einnig?11
„Það getur verið“,
„Segðu það þá“,
Phil Duncan reis á fætur
og gekk fram og aftur um
gólfið í skrifstofunni, leit svp
á Moraine og sagði: „Sam,
segðu mér hvað það er, seni
þú býrð yfir. Barne getur ekki
hafa drepið Dixon, hann var
með okkur þegar morðið var
framið. Þú getur ekki hafa
drepið Dixon, en Natalie Rice
getur hafa gert það. Faðir
hennar getur einnig hafa myrt
Alþj ðublaðið' — lScbkt. 1960