Alþýðublaðið - 21.10.1960, Blaðsíða 15

læknis. Hún hafði ákveðið sig
og: „Eg vona að þér getið not
að mig til einhvers, Dean
læknir.“
Hann hló til hennar og
hláturhrukkurnar umhverfis
augun gerðu hann aðeins enn
meira aðlaðandi.
„Hvort ég get notað yður
til einhvers! Eg hef litið á
meðmælin yðar. Eg get notað
yður til aðstoðar við uppskurð
í fyrramálið klukkan ellefu.
Getið þér mætt hér klukkan
hálf níu í fyrramálið og haft
allt yðar hafurtask með yður
og þá skal ég aka yður til
sjúkrahússins? Eg get sagt
yður á leiðinni þangað hvað
þér eigið að gera. Hvar búið
þér núna? Þó ekki í The Dutch
House. 'Viðbjóðslegur staður
það. Þér getið búið á sjúkra-
húsinu fyrst um sinn, ég má
kannske senda yður út sem
einkahjúkrunarkonu seinna
meir. Þér þurfið ekki að ótt-
ast aðgerðarleysi, ungfrú
Thorne. Þér eruð eins og svar
við bænum mínum.“
Sjúkrahúsið var norðan-
megin bæjarins. Um það bil
hálfa leið milli Barents og
Castaníu. Það hafði ekki ver-
ið nauðsynlegt fyrir Jenny að
spyrjast t:l vegar. Castanía
var eins konar landamerki
staðarins. Það hafði ekki svo
margt skeð í þsssum bæ að
hann gæti gleymt eina sorg-
arleiknum sem hafði verið
opinberaður.
Eftir að Jenny hafði unnið
i viku á sjúkrahúsinu var hún
send út sem einkahjúkrunar-
kona til frú Cartes, sem lá í
lungnabólgu. Hún var grönn
gömul kona, sem hélt -dauða-
haldi í landareign sína norðan
megin dalsins, þó hvorki heil-
sa hennar né tekjur leyfðu
það.
„Hún ætti að liggja á sjúki’a
húsinu,“ tautaði Bean læknir.
„En ég get ekki fengið hana
til að samþykkja bað. Eg er
hræddur um að það verði erf-
itt fyrir yður að hjúkra henni
systir Jenny.“ Hann leit rann
sakandi á hana eins og hann
velti því fyrir sér hvort hún
væri nægilega þroskuð til þess
að leysa þetta verk af hendi.
„Hún hefur . aðeins gamla
vinnukonu til að hugsa um
sig og það þarf að vaka yfir
henni dag og nótt unz hún er
úr allri hættu. Eg' skipa vður
vitanlega ekki að gera það —
en • ■ • ■“
„Eg vil það gjarnan, lækn-
ir,“ brosti Jenny.
Og Dean læknir brosti á
móti. Jenny kunni sífellt bet-
ur og betur við hann og hún
var ákveðin í að setjast að í
Barent. Hún þráði aðeins
Nick. Það var þráin eftir hon
um sem olli því að hún lá
andvaka um nætur. „Hann
gæti fundið mig, hann gæti
komið til rnín, ef hann aðeins
vildi,“ var það sem rak hana
áfram við vinnu sína.
Hún b'eið eftir tækifæri til
að heyra meira um sorgar-
leikinn sem hafði skeð fyrir
svo mörgum árum síðan og
það var frú Carter sem að-
stoðaði hana ómeðvitað við
það.
Frú Carter var komin á
bataveg og sat úti á svölunum
í háum gamaldags ruggustól.
Jenny sat við hlið hennar og
dáðist að vafningsvið sem
vafði sig upp húsvegginn.
„Hann sér um sig,“ sagði
gamla konan og leit á hann
ljósbláum augunum. „Eg
hafði einu sinnf negraþjón
sem kallaði hann „leyndar-
dómsfulla vafningsviðinn.“ —
Það fannst Feliciu fallegt
nafn.“
Þetta var í fyrsta sinn sem
Jenny hafði heyrt Feliciu
ne.fnda og hún leit á gömlu
konuna.
„Hver er Felicia?“
„Það er frú Grise. Frú
Philip Grise. Eg var einmitt
að fá bréf frá henni. — Eg
skammast mín. Það er ekki
rétt að þér skulið vera hér
og hugsa um mig, gamla kerl
ingu sem er ekki til neins nýt,
þegar elskan hún Felicia hef-
ur það svona rfitt.“
Jenny fékk ákafan hjart-
slátt. „Þarf frú Grise ....
hj úkrunarkonu ?“
„Hvort hún þarf. Húsið, sem
hún býr í, sem heitir því fal-
lega nafni, Castania, og á sér
svo sorglega sögu, er ekki
rétti staðurinn á þessum tím
um. Það er ekki hægt að fá
neina þjóna. Hún hefur að-
eins geðvonda eldabusku og
heyrnarsljóa konu, sem ekur
hjólastólnum fyrir hana. Svo
er einn í viðbót, gamall garð
yrkjumaður sem hugsar um
garðinn .... en eftir það sem
skeði ....“.
Hún veinaði af gieði, bví
einmitt í þessum svifum kom
Dean læknir akandi,
Roger Dean fékk sér kaffi
á svölunum ásamt frú Carter
og Jenny gekk inn fyrir. Hún
fór að laga til í stofunni og
hún heyrði að gamla konan
var að hrósa henni.
„Þetta er yndislega góð
stúlka, Roger, hún er ekki að
eins falleg. Hún hefur ein-
stakt lag á að telja kjark í
mann. Þú ættir að senda hana
til þeirra sem erfiðast eiga.“
Jenny roðnaði og færði sig
lengra frá, en svo sagði hún
við sjálfa sig að það væri ein-
mitt það, sem hún ekki mætti
gera. Hún varð að læra að
liggja á hleri í þeirri von að
heyra sem mest af sögu móð
ur sinnar.
Frú Carter sagði ákveðin
við læknirinn:
„Viltu ekki gera tilraun
með það, Roger? Bara í fá-
einar vikur. Það yrði svo gott
fyrir þau bæði. Hún er alveg
að gefast upp.“
„En hvað það var sem gera
átti tilraun með og hver það
var sem alveg var að gefast
upp, vissi Jenny ekki fyrr en
þau óku til baka til Barent í
bíl Dean læknis.
Hann beygði skyndilega út
af veginum og inn gegnum
hlið. Dean læknir leit óper-
sónulega á hana.
„Ungfrú Thorne,“ sagði
hann, „ef þér ekki vitið það
nú þegar, þá er þetta leiðin
til Castaníu.“
Leiðin til Castaníu lá gegn
um lindartrjáa stíg, fögur
innkeyrsla sem ekki gaf til
kynna ferlega ljótt húsið fyr-
ir ofan. Jeny hafði aldrei
,Hvernig dettur þér í hug að
hún vilji koma hingað?“ Og
seinna kom Dean læknir út
að bílnum.
„Eg vil að þér komið inn
og heilsið upp á frú Grise
ungfrú Thorne,“ sagði hann
og brosti til hennar, Hann
sá hve náföl hún var því
hann greip í hendi hennar.
„Þér þurfið ekki að óttast
hana. Hún er elskuleg kona,“
sagði hann. „Jenny kinkaði
kolli og steig út. Hún var
máttlaus í hnjánum. Þetta
var líkast draumi.
Hún gekk yfir svalirnar og
inn í húsið. Þar stóð hún
kyrr því Felicia var þar
ekki.
Það kom henni á óvart hve
fagurt þetta Ijóta hús var að
innan. Hún gekk að stóru
málverki og leit á það. Það
var af ungum manni, háum
grönnum og með rauðbrúnt
hár, liðað. Ef þetta var Phil-
ip Grise, hafði hún ekki séð
afturgöngu hans við gilið.
Lágt hljóð kom henni til
að líta við. Það var Felicia,
hjólastóllinn hreyfðst svo til
REtKTO EKKI
í RÚMINU!
Reykjavíkur
j Húsetgendafélag
s----------------
Bifreiðasalan
dreymt, um slíkt hús. Það var
sumpart úr blágráu tré, sum-
part úr grágrænum steini og
óeðlilega hátt eins og það gæti
fokið við minnsta blástur.
Dean laekir nam staðar fyr-
ir utan húsið. „Bíðið hér ung-
frú Thorne“, sagði hann og
steig út úr bílnum og gekk inn
um dyrnar sem voru með
glugga úr lituðu gleri.
Jenny fannst að þetta hlyti
að vera martröð. Hér sat hún
dóttir Eniðar Ambrose, hér
við húsið Castaníu. — Fyrir
tuttugu árum síðan hafði önn-
ur kona farið upp þennan
sama vg, saklaus, auðmjúk
og þakklát fyrir að fá að
þjóna Feliciu,
Þetta nafn klingdi fyrir
eyrurn hennar. Hvað mundi
þakklátssemi og virðing stoða
Feliciu nú? Hún hafði ekki
legið undir grun fyrir tuttugu
árum. Sheila Ambrose áleit
hana ekki hafna yfir allan
grun. Hún sýknaði engan í
þessu húsi.
„Ef guð leyfir mér að vera
hér, skal ég komast að sann-
leikanum“, hvíslaði Jenny.
Og svo heyrði hún rödd
Feliciu áður en hún sá hana:
„En Roger“, sagði hún og
rödd hennar var full af þrá.
hljóðalaust. Ljósið var að
baki hennar og Jenny hélt
niður í sér andanum, Feli-
cia var svo fögur.
„Yilduð þér koma með mér
inn í herbergi mitt, ungfrú
Thorne? Mig langar til að
tala við yður, ef Dean lækn-
ir leyfir það. Hann heldur,
hélt hún áfram, meðan lækn-
irinn hélt dyrunnum opnum
fyrir þær, „að þér væruð ef
til vill fáanleg til að vera
hér í nokkrar vikur og ....
aðstoða mig.“
„Og nú þegar við erum
orðnar einar,“ sagði hún með
breyttri röddu um leið og
dyrnar luktust að baki þeim,
„get ég sagt yður hvað það
eiginlega er, sem mig langar
til að tala um við yður.“
Það var erfitt fyrir Jenny
að koma í veg fyrir hve
mjög hún starði á herbergið.
Bæði herbergið og eigandi
þess voru óvenjulega aðlað-
andi. Herbergið líktist helzt
innra borði skeljar,
kremgult, blátt og grænt í
veikum, fölum litbrigðum.
Það var auðsjáanlega her-
bergi konu. Teppið á gólfinu
var svo þykkt að ekkert
fótatak heyrðist.
Felicia benti henni að setjast
S
Ftamhaldssaga
eítlr KATHRINE N. BURT
og leigan
19
Sími 19092 og 18966
Kynnið yður hið stóra ÚS
val sem við höfum af
alls konar bifreiðum.
Stórt og rúmgott
sýningarsvæði.
Bifreiðasalan
og fefgan
Inaólfsslræti 9
"1
Sími 19092 og 18966
Bifreiðasalan
Frakkastíg 6
Salan er örugg hjá okkur.
Rúmgott sýningarsvæði
s Bifreiðasalan
Frakkastíg 6.
Sími 19168.
Gudlaugur Einarssou
Málflutningsstofa
Aðalstræti 18.
Símar 19740 — 16573.
Ólafur R. Jónssonr B.á«
löggiltur dómtúlkur og
skjalaþýðandi úr off á
ensku. — Sími 12073.
VÁGN E. JÓNSSON
s
s
s
s
V
s
s-
s
s
s
S Málflutningur — Innheimtá
S Austurstræti 9.
S
S Símar 1 44 00 og 1 67 66
S
Alþýðubiaðið -A 21. öki.l 1960 ^