Alþýðublaðið - 27.10.1960, Side 15

frekar fyrir henni og hún
heyrði ekki meira um iþað
í fyrr en hún hitti hann í
vinnuherberginu næsta dag.
, „Sæl, svefngengill! Vofan
sem þér heyrðuð til var kött
urinn- Anna hafði ekki lok-
að dyrunum inn til mömmu
og Beauty hefur sennilega
stokkið ofan af einhverju
i þegar þér heyrðuð til henn
ar. Mamma kallaði á hann og
■ hann fór aftur inn. Hún ætl
' aði einmitt að hringja á
Önnu þegar vindurinn skellti
aftur dyrunum. Gluggarnir
voru allir opnir. Svo nú vit
ið þér hvað skeði og kannske
lærið þér af þessu að óttast
' ekki drauga!“
Jenny leit lengi og fast
1 í grá augu hans. Hún vissi
! vel að það hafði ekki verið
köttur sem hún heyrði til og
1 enginn vindkulur gat lok-
að dyrum svo varlega.“ Nei,
Adam“, sagði hún við sjálfa
sig‘, annað hvort hefur þú
látið blekkjast eða þú ert
1 að reyna að blekkja mig!“
hafði tekið báðum höndum
fyrir andlitið og tárin
streymdu milli fingra henn
ar.
Jenny var alveg utan við
sig af skelfingu. hún kraup
við hjólastólinn og tók utan
um konuna sem sat þar:
„;Ekki gráta frú Grise! Ekki
gráta . . . það er enginn kött
ur í öllum heiminum þess
virði að grátið sé út af hon
um!“
Felicia lagði hendumar í
kjöltu sér og Jenny lagði sín
ar yfir hennar. Þannig hafði
hún oft huggað móður sína
en í dag fór öðru vísi. Felicia
titraðf og ýtti höndum henn
ar frá sér. Svo hentist hún
aftar í stólinn og veinaði
óþekkjanlegrf röddu: „Snert
ið mig ekki . . . gerið það
fyrir mig snertið mig ekki!
Hendurnar á yður . . . hend
umar . . þær eru svo lík
ar höndum annars . . hönd
um hennar!“ Og svo veinaði
hún og Veinaði.
Jenny bað Önnu um að
Ég hélt að rautt væri yð
ar litur, en nú veit ég bet
ur, það er sægrænt!“
Hann var ekkert læknis-
legur núna. Hann var róandi
og elskulegur og Jenny gat
ekki annað en spurt hann um
leið og hún hafði náð sér
eilítið:
„Við hvað átti frú Grise
með því sem hún sagði um
hendur mínar?“
„Ég geri ráð fyrir að þær
hafi minnt hana á hendur
Enidar, hún var vön að
leggja hendur sínar svona yf
ir hendur hennar. Fallegt á
sinn hátt. Felicia sér ekki svo
margar hendur sem stend
ur og þetta hefur sennilega
verið nóg. Hendur yðar eru
heldur ekki ósvipaðar hönd-
um Enidar. Svo var hún líka
hrædd um köttinn. Jæja
hingað fer ég fyrst. Þér get
ið setið úti í bílnum, það er
svalt hérna. Ég verð ekki
lengi“.
Jenny gat aðeins hugsað
um eitt meðan Roger Dean
„Það er gott Josh en sendu
samt eftir mér,“ heyrði hún
Dean lækni segja.
Þetta voru sennilega
kveðjuorðin hugsaði Jenny
og ætlaði að fara, en þá
heyrði hún Hogan segja
lágt: „Mér finnst að þú ætt
ir að vita það læknir að
Adam Grise hefur komið
hingað og spurt mig um ým
islegt“.
„Grise? Adam Grise? Um
hvað hefur hann verið að
spyrja?“ Rödd Rögef Deans
var svo hræðsluleg að við
lá að Jenny yrð'i einnig
hrædd.
„Um gömlu söguna. Já,
læknir hann kemur hingað
á þeytingsspretti á hestræfl
inum og grefur upp fortíð-
ina og spyr um garðyrkju
verkfæri og hvort nokkurn
tímann hafi verið grafið í
gilsbarminn og ég veit ekki
um hvað“.
Jenny leit varlega yfir
girðinguna og hún sá að Dean
læknir tók um hönd gamla
RAUTIN
Og Beauty týndist þennan
sama dag. Felicia var utan
við sig, í fyrsta sinn líktist
hún sjúklingi. föl, tekin og
taugaóstyrk. Hún þaut um
allt í hjólastólnum sínum og
kallaði á augastein sinn °S
sendi alla í húsinu til að
leita kattarins. Skömmu eft-
ir hádegisverðinn kom Adam
til hennar með snjóhvítan
hnoðrann í fanginu.
Felicia greip um köttinn
og þrýsti' honum að sér.
„Óþekktin þín Beau'ty!“
Hljómfögur rödd hennar var
ekki jafn styrk og venju-
lega. „Nei þú ferð ekki fet
fyrr en ég hef sagt þér hvað
mér finnst um þig! Köttur
inn gerði sig ekki líklegan
til að fara en hver vöðvi lík
ama hans bjó sig undir
flótta.
„Þú ert vanþakklátur og
falskur eins og aUir aðrir.
Ég hef gert allt fyrir þig,
gefið þér mat, þvegið þér og
burstað, klappað þér og hald
ið á þér hita. Og ég elska
þig . . . heyrirðu það, ég
elska þig! Samt strýkurðu
frá mér og gerir mig frá-
vita af ótta Nú fer ég búin
að fá nóg af þér, farðu í
hundana ef þú vilt . . hún
hló kuldalega og henti kett
inum frá sér.
Hann lenti á fæturna og
hristi sig ög gekk svo að
koddanum sínum og lagðist
þar og malaði. Jénny leit
á Feliciu tií að taka þátt í
gleði. hennar en sá að hún.
hringja til Dean læknis með
an hún gerði allt sem hún
gat fyrir Feliciu, en til einsk-
is. Þegar Deaii læ\nir loks
ins kom fór Jenny fram á
•gfangfnn og þangað heyrði
hún lága róandi rödd Deans
læknis. Hún heyrði að grát
ur. Feliciu stilltist, svo
snöggti hún aðeins og loks
varð algjör þögn. Hún bjóst
við að hann hefði gefið
henni róandi sprautu.
Skömmu seinna kom hann
fram á ganginn. Adam hafði
ekki verið heima svo Jenny
var þar ein.
„Úff“, sagði Uean læknir.
„Þetta var meirp áfallið.
Hvað kom fyrir?“
Jenny sagði hanum það“.
Henni fannst híendur mínar
minna sig á aðrar hend
ur“.
,Yið skulum sjá. Hm! Ég
get ekki séð annað ein að
þær séu eins og allar venju
legar hendur, aðeins fallegri.
Þetta virðist hafa fengið mik
ið á yður ungfrú Thorne. Ég
skal segja yður hvað við
skulum gera . . . Farið þér
upp og farið í fallegan sum
arkjól, það er nefnilega heitt
og svo getið þér komið með
mér í sjúkravitjanir. Þér haf
ið gott af því og hér hafið
þér ekkert að gera. Flýtið
yður nú!“
Jenny þaut upp í herbergi
sitt eins og píla, skipti um
föt og þaut niður aftur og
settist við hlið hans í bíln
um. Hann .ie.iUá<„hana„l.l.„ m,»
var á brott. „Ég verð að gæta
betur að höndum mínum!“
Önnur sjúkravitjun hans
tók langan tíma eij svo óku
þau í suður nokkra kíló-
metra án þess að segja orð
hvort við annað. Roger Da-
an nam staðar við lítið býli.
„Ég skal ekki vera lengi
í þetta sinn“, lofaði hann.
Hann opnaði hliðið og hvarf
henni sýnum.
Það var eins 0» einhver
hvíslaði í eyra hennar“.
Þarna býr Josh Hogan“, og
hún minntist orða Garveys:
„Læknirinn heimsækir hann.
Hann svíkur ekki vini sína“.
Án þess að hika steig
Jenny út úr bílnum og gekk
meðfram girðingunni. Rétt
þar sem hún bjóst við að
þeir töluðu saman óx falleg
ur blómahnappur. Það væri
góð afsökun fyrir hana ef
einhver sæi hana. Hvað var
eðlilegra en hana langði til
að tína fáein blóm?
Hún kom að staðnum og
heyrði gamla manninn segja:
„ . . gott læknir. Ef þetta
meðal reynist eins vel til
frambúðar þarf ég ekki fram
ar á þér að halda.“
visna mannsins og leiddi hann
inn í húsið. Þeir fóru inn og
lokuðu dyrunum og Jenny
fannst þetta gott tækifæri til
að komast óséð til bílsins. Þar
sat hún hin rólegasta þegar
Dean læknir kom aftur.
Hann var hugsandi og
blístraði lágt fyrir munni sér,
þegar þau óku af stað. Eftir
smástund sagði Jenny eins
kæruleysislega og henni frek-
ast var unnt:
„Hver á þetta fallega býli
sem við vorum að koma frá?“
„Góður gamall karl en kona
hans var fyrsti sjúklingurinn
minn í Barent! Hann hefur
verið mér þakklátur síðan!“
Jenny ákvað að hætta á
það. Það var að vísu ekki
nema eðlilegt að henni gengi
illa með rannsóknir sínar, en
henni fannst svo oft að þetta
gengi ekki neitt. Nú hefði hún
ekki lengur stjórn á sér: —
„Hann heitir þó ekki Josh
Hogan?“
Læknirinn leit á hana og
hún sá glampann í augum
hans: „Hvar hafið þér heyrt
það nafn?“
Hún fann að hún roðnaði en
hún sagði honum sannleikann:
„Garvey minntist á hana, —
hann sagði að hann hefði ver-
Framhaldssaga
8
eftir KATHRINE Nr BWT
öh'-í
ið garðyrkjumaður á Castan-.
ia þegar Philip Grise var \
myrtur. Hann sagði mér, að
Josh Hogan ætti býli hinum
megin árinnar og að þér heinii
sæktuð hann enn. Hann sagði
að þér gleymduð ekld vinum
yðar.“
„Það var fallega mælt, eii
hvemig stóð á því að Garvéý ;
fór að tala um þetta?“ ' ’i
„Eg sat á klettabrúninni ogl
hann kom til mín og sagði
mér að þetta væri sögulegur
staður sem ég stæðj á ... slys
ið hefði viljað til þarna. Og
svo spurði ég hann hvort hann
hefði verið garðyrkjumaður, á /
Castania þegar þetta kom
fyrir.“ ,
„Eg skil.“ Dwan læknir and
varpaði. „Það hefur hvorki
verið auðvelt fyrir Hogan eða
þau hin. Það er aldrei auðvelt
að vera við, þegar slíkt skeð-
ur. Frú Grise hefur alltaf
fundist hún bera ábyrgð á
gamla manninum og hún
neyðir mig svo til að hugsa
um hann.“
„Var það erfitt fyrir yður
Dean læknir? Eg á við ...;
þér voruð þar og ....“
Hann leit út fyrir að
skemmta sér vel. Með öðrum
orðum var ég grunaður líka?
Nei, sem betur fer. Þá var ég
ekki fjölskyldulæknirinn og
kom mjög sjaldan til Castan-
íu. Eg var nýkominn til Bar-
ent og hafði aðeins verið þar
f fáeina mánuði. EUiot heitinn
var læknir Feliciu og ég slapp
vel, þó ég væri yfirheyrður
líka. Eg hafði komið þangað
nokkrum sinnum til að líta á
Önnu en aldrei á Feliciu.“
Jenny safnaði kröftum fyr-
ir næstu spurningu. Hún varð
að halda aftur af sjálfri sér
til að andadráttur hennar,
væri eðlilegur. „Dean læknir, /
það fer ekki hjá því að þettg,
mál veki áhuga minn. Hvað
haldið þér? Hvem grunið
þér?“
Hann sagði ákveðinn; „Það
leikur enginn vafi á því að
kennslukonan var sek“.
Dóttir kennslukonunnar
neyddi sig til að segja: „Hvers
vegna?“
Ég get eins vel sagt yður
allt saman. Philip kom sér og
... kennslukonunni í mjög ó-
þægilegar aðstæður!
Hann eltist við hana á sinn
venjulega hátt. Feliciu grun-
aði vitanlega ekki neitt. Svo
komst hann að því, að hann..
átti ekki að sleppa auðveld-
lega og því hafði hann bara
gott af. Felicia, Veslingurirm,
hafði lofað stúlkunni að lána
hennl peninga til hún gæti
komið á stofn kvennaskóla
einhvers staðar. Philip varð
skelfdur yfir ástríðum Enidar
og heimtufrekju hennar. Hún
vildi að hann — það kom fram
í bréfum, sem hún hafði
skrifað honum og voru lögð
fram í réttinum, skildi við
Feliciu og gerði Enid Ambrose
að heiðvirðri konu. Hann hót-
aði henni að játa fyrir konu
sinni og láta varpa henni,
Enid, á dyr.
Enid átti- barn einhvers-
•£6taðáiy*l»feö -varovfetr©kÉj&*«ilg