Alþýðublaðið - 13.12.1960, Blaðsíða 8

t%!%%tMMMWMWWMMW*
!
skalli
EFTIR myndinni að
dæma var það engin
furða að skólastúlk-
ur í Kalíforníu vestra
skyldu kjósa Yul
Brynnar „MANN-
INN MEÐ HEIMS-
INS FALLEGASTA
HNAKKA!“ Fáum er
kunnugt um, að þessi
frægi og nauðasköll-
ótti kvikmynda- og
sjónvarpsleikari er
mikill liugsjónamað-
ur. Hefur hann Iátið
hag flóttamanna víða
um heim sig miklu
skipta og vill, að
þjóðir heims taki mál
þetta fastari tökum.
— Nýlega heimsótti
hann flóttamannabúð
búðir í Evrópu og
Mið Austurlöndum
og hefur gert um það
kvikmynd og hók. —
Gerði hann þetta á
vegum Sameinuðu
þjóðanna. — Byrjar
myndin á því, að leik
inn er Egmontfor-
leikurinn eftir Beet-
hoven og endar á
hljómsveitarverkinu
. „Dansar frá Galanta
eftir ungverska tón-
skáldið Zoltan Kol-
daly.
Var í
jb jónustu
konungs
Ymsir hafa haldið því
fram, að sjóræningjar hafi
lagt grundvöllin að heims-
veldinu brezka. Hvað sem
um það má segja, er það þó
víst, að brezkir konungar
og ráðamenn höfðu oft á
tíðum alræmda sjóræn-
iugja x þjónustu sinni. —
Þannig 'var William Kidd,
sem kallaður hefur verið
frægasti sjóræningi sögunn
ar í þjónustu Vilhjálms III
Englandskonungs, en var
svikinn á hinn herfilegasta
hátt.
Kidd hélt því alltaf á-
kveðið fram, að hann væri
enginn sjóræningi. Upphaf
lega var hann skipstjóri á
kaupfari og að sögn jarls-
yztu myrkur og lýsti því
yfir, að hann væri ósvífinn
sjóræningi.
Er Kidd var í þann veg-
inn að halda heim á leið
eftir sigursæla för, barst
mont jarl hafði verið skip-
aður landsstjóri. Hugði
Kidd gott til samvinnu við
Bellomont, sem þegar öllu
var á botninn hvolft
einn af upphafsmönnum
ins af Bellomont „hugrakk
ur maður, reyndur og ráð-
vandur“.
Um þetta leyti (þ. e. um
miðja 17. öld) stóð yfir
blómaskeið sjórána. Mjög
var þrengt að 'Vilhjálmi
konungi og verzlun Eng-
lands af þessum sökum. —
Kallaði konungur því til
fundar við sig nokkra auð-
uga kaupmenn og tigna lá-
varða, og stakk upp á því,
að komið yrði á fót sérstök
um flota, sem fengið yrði
það hlutverk í hendur, að
herja á sjóræningjaskip og
ná aftur stolnum ránsfeng.
Konungur og allir aðrir,
sem hagsmuna hefðu að
gæta, myndu njóta góðs af.
Fyrir tilstilli Bellomont
jarls var Kidd skipstjóra
falið að stjórna fyrsta skiþ-
inu í hinum fyrirhugaða
flota. Fyrsta afrek Kidds
var að hertaka sjóræningja
skipið „Quedah Merhant“
og farm þess, silfur, gim-
steina og gull. Var Kidd
þess fullviss, að konungur
yrði harðánægður með
þessa fyrstu för.
En meðan Kidd var á höf
um úti tók að kvisast um
þetta fyrirtæki konungs í
Englandi og voru ýmsir á-
hrifamenn lítt hrifnir af,
— að Englandskonungur
stæði fyrir sjóránum. Þann
ig atvikaðist það, að Vil-
hjálmur konungur III kast
aði nafna sínum Kidd út í
KIDD SKIPSTJÓRI
honum til eyrna fréttir af
skoðanabreytingu kon-
ungs. Brá nann skjótt
við, og skipaði að stefnan
væri tekin á Boston í Norð
ur Ameríku, en þar vissi
hann', að vinur hans Bello-
kon-
s j óránaf y rir ætlana
ungs.
En er Kidd kom til Bo-
ston komst hann fljótt að
raun um það, að Bello-
mont vildi ekkert með
hann hafa. Hann setti hann
bak við lás og slá og sendi
hann því næst með fyrstu
ferð aftur til Englands. —
Áður en hann gerði það,
hafði hann brennt öllum
þeim skjölum, sem hann
fann í fórum Kidds og fært
gátu sönnur á, að konung-
ur hafði staðið að baki
hans.
En þegar til Englands
kom, kom í Ijós, að hann
hafði fólgið fjársjóði ein-
hvers staðar suður í höf-
um. Var það notað gegn
honum í málaferlum
En hann hélt eindregið
fram sakleysi sínu.
Meðan hann beið þess að
vera hengdur skrifaði
hann stjórn konungs bréf
og bauðst til að framselja
fjársjóði sína, ef hann
fengi að halda lífi. En hann
lét aldrei uppi hvar hann
hefði fólgið þá, og allt til
þessa dags hafa menn leit
að fjársjóðsins. í bréfi
einu sagði Kidd: — Á ferð-
um mínum um Indíur fól
ég fjársjóði mikla . . . En
hvort hann átti við Austur-
eða Vestur-Indíur er ó-
mögulegt að segja um.
Kidd barðist til hinstu
stundar fyrir sakleysi sínu.
Þegar hengja átti hann
hinn 28. maí 1701 að
Wapping-on-Thames —
slitnaði reipið og pallur-
inn lét undan þunga hans.
Hengja varð því hann í
trjágrein.

í MEIR en. i
ár var það h
forsetar Bai
anna væru m
hatt á höfðu,
voru settir í e
Eins og sjá
myndinni hé
man fv. forse
t. v.) við þes
við seinni va
sína árið 194
1953, er Eise
fráfarandi for
settur í embæ
hann fi'á
gömlu venju
aði venjulega
Hvað ætli K
geri? ■— Hat
leiðendur í Bs
unum íhuga þ
ið um þessar :
Venjulega no1
nedy ekki hat
kemur það fy
og sjá má á
inni. — Var I
HMMMHHHWHtV
KU KLUX KLAN fé-
lagar — 25 talsins —
klæcldir einkennisbún-
ing leynifélagsins, hvítum
kufli, settust á rökstóla
fyrir skömmu í samkomu-
húsi bæjarins Altana í
Georgíufylki í Bandaríkj-
unum. Ræddu þeir eink-
um kynþáttavandamál
í skólum.
Einn ræðumanna, lög-
fræðingur, lýsti því yfir,
að hvítir ménn, sem mót-
fallnir væru aðskilnaði
kynþátta £ skólum væru
burgeisar, er ekki þyrftu
að senda börn sín á opin-
bera skóla. Við hin, venju
legt fólk, vþrðum annað
hvort að sætta okkur við
þessa svívirðu að berjast
g)ign litenni úiicð hnúum
og hnefum. Góður rómur
var gerður af þessari lög-
eggjan.
Maður nokkur, sem
sæti á í skólanefnd bæjar-
búa hvatti til „skólaverk-
falls.“ Við verðum að
vera við því búin, að
færa miklar fórnir —
hversu dýrkeyptar sem
þær kunna að verða — til
þess að ) alfnema hina,
svörtu harðstjórn, sag'ði
hann.
segir
Ku Klux
Klan
a>S „þJí)krossinn
loga.“
LEYNIFELAG
KU KLUX K
Einnig hefur verið skýrt
frá því, að öryggislög-
reglan ameríska, FBI, hafi
fengið skipun um að reyna
að 'komast að jiví, hver
samið hafi og sent bréf til
fulltrúa Asíu og Afríku-
landa hjá Sameinuðu þjóð
unum. í bréfi þessu, sem
talið er að runnið sé und-
an rifjum Ku Klux Klan,
er fulltrúunum ráðlagt
„að saurga ekki gistihús
hinnar „livítu“ New York
borgar með nærveru
sinni.“ Eitt af einkennis-
táknum Ku Klux Klan er
eldkross og í bréfinu segir
Margt ungt fóll
sennilega aklrei h<
Klux Klan nefnt
hvað þá meira. Þes
er rétt að segja í
orðum frá sögr
hryðjuverkaflokks.
Klux Klan var s<
Tennesseefylki ári
(1887 segja surr
hefði það að marki
berjast gegn sver
og hvítum stuðnir
um þelrra £ Suðu
um. Það stefndi
að koma aftur á
yfirráðum hvítra
Ku Klux Klan vai
g 13. des. 1960
Alþýðublaðið