Alþýðublaðið - 15.03.1961, Blaðsíða 15

viðbjóðslega og eins og þú
sagðir áðan er Walton vist
farinn að undrast um þig“.
Það var rétt að það var
mikill skortur á lœrðum
starfs'krafti við sj úkrahúsið
í Kahldi.
Þær unnu allan liðlangan
daginn og áttu sjaldan tóm
stundir. Clare 'hitti venju
lega Walton þegar hún átti
frí, bæði vegna þess að hann
vildi það oe Vegna þess að
hún kunni vel við hann. Þó
allir litu á þau sem trúlof-
uð var hún ekki viss um til
finningar sínar tiil hans þeg
ar hún hafði verið tvo mán
uði í Kahldi. Og hún forðað
ist vandlega aillar tilraunir
til að tala alvarlega við
hana.
Vangie var á vakt og Júl
ie hafði dregið sig í hlé til
að leyfa þeim að vera ein
um, þegar hann sagði heni
fréttirnar. „Ég verð að fara
til Londcn Clare. Pabbi bað
mig um að mæta á stjórnar
fundi“. Hann virti hana
vandlega fvrir sér ti, að sjá
hvernio- hún brigðist við
þessum frét.tum og vonir
hans styrktust við að sjá
augliós vonbrigði hennar.
,,Hvað verðurðu lengi?“
„Það er ekki Pott að segja
um það. Kannske verð ég
þrjár vikur. Pabbi vill áreið
anleffa að éa verði heima
um Ijólin. Heldurðu að þú
sakniv m'ín?“
„Það veist þú“. Smá þögn.
Ui
„Hvenær ferðu?"
„Á morgun“.
Clare fylgdi honum að
bílnum. Hann 'hafði oft
kysst hana góða nótt en þeir
'kossar höfðu lekki minnt
minnstu vitund á kossinn
sem hann kyssti hana núna.
í þeim svifum kom gamli
sj úkrahúsbíllinn :skröltandi
eftir veginum og jafnvel þó
hann sleppti henni strax
skiidi Clare að sá sem í bíln
um var hlaut að hafa séð
þau. Hún velti því fyrir
sér hver væri í bílnum —
hún vonaði að það væri
ekki Gil — en svo heyrði
hún örvæntingarfuila rödd
Waltons. „Komdu út á flug
völlinn á morgun. Ég verð
að tala við þig“.
„Ég er á vakt . . .“
„Blsku hjartans Clara. Þú
hlýtur að get fengið frí einn
klukkutíma?“
„Ég skal reyna að fá Nilu
til að skipta við mið“. Hún
tók um hönd hans.
En naesta morgun frétti
hún sér til skélfingar Devi
hafði fengið frí og að Nila
væri hjá yfirhjúkrunarkon-
unni að bíða eftir landsím-
tali. Og hún gat alls ekki
hringt til flugvallarins, því
tíminn var upptekinn.
Gil vlar að ljúka stofu
gangi þegar hann rakst á
hana. „Ég heyrði að Wal-
ton hafi farið heim til
London“.
„Já, hann á að mæta á
stjórnarfundi“.
Hánn leit upp í þakið og
sagði varlega: „Það má bú-
ast við að faðir hans geri
þetta til að — já til að
koma 'í veg fyrir að sonur
hans geri einhverja vitleys-
una“.
„Walton? Við hvað áttu
eiginlega?“
„Ég geri ráð fyrir að í
bréfum Waltons hafi mikið
verið minnst á ákveðinn
hílut upp á síðkastið. Park-
er eldri hefur sjáLfsagt orð-
ið hræddur og ákveðið x
skyndi að halda stjórnar-
fund i London. Þrjár til
fjórar vikur í London hafa
nægt til að lækna Walton
hingað til. „Þú verður að
búa þig undir að hann komi
breyttur til baka“.
Clare laut höfði og starði
á skóna sína. Tlárin sem
hún hafði haldið aftur af
allan morgunimx komu nú
fram á augu hennar.
Ef til vill sá Gil tárvot
augu hennar því hann lieit
undan og sagði hraðmælt-
ur: „Mér finnst leitt að ég
skyldi segja þér þetta. Ef til
vill skjátlast mér. Þín vegna
vona ég að svo sé. En ég
efast um það“.
3. ..........
Það kom skeyti frá Wal-
ton. Hann Ihlaut að hafa
sent það um leið og hann
kom. Haim ásakaði hana
fyrir að hafa ekki komið
að kveðja sig. Það tók hana
langan tíma að ákveða
hvert svarið skyldi vera:
„Gat 'ekki komist. Vona þá
skemmtir þér vel. Kær
kveðja. Clare". Eftir smá
umhugsun strikaði hún yfir
kær kveðja og sendi það
svo.
Hún komst fljótlega að
því að allir evrópubúar í
Kahldi höfðu mikinn áhuga
á henni. Það fylgdust allir
með póstferðum gs daginn
éftir að hún fékk skeytið
var hún isífellt spurð um
Walton. „Hvfernig hefur
Walton það?“ eða „Hefurðu
frétt eitthvað frá Walton?“
Hún sagði rólega að hann
hefði sent henni skeyti og
áheyrendur kirikuðu kolli
og brostu.
Julie Matineau brosti.
„Skeyti!" sagði hún hríf-
andi. „Hann hefur allrei
sent skeyti fyrr!“
Clare andvarpaði og leit
á Wangie. „Það stendm'
ekki llfengi“, sagði Vangie
„Svona glóandi áhugi stend-
ur aldrei lengi.“ Þegar þaer
voru komnar yfir garðinn
sagði hún rólega: „Ég spyr
ekki af forvitni einni en
heldurðu að allar þessar von
ir rætist. Heldurðu að Wal
ton biðji þín?“
„Því spyrðu Vangie-“
,,Þú varst ekki eins og þú
áttir að þér daginn, sem
Walton fór. Þá hélt ég að
þér þætti vænt um hann“.
„Mér þykir líka vænt um
hann Vangie“, svarði hin
óörugg. „En ég er ekki viss.
Það er svo fallegt hérna í
Kahldi, svo rómantískt —
og — svo óraunverulegt hjá
þessum fjöllum og dalurinn
allur þakinn blómum og
trén og lækirnir. Ég er
ekki viss um neitt. En ég
hef saknað hans mjög þessa
dagana sem hann hefur
ekki verið hér. Og ég get
fekki lýst tilfinningum mín
. um eftir að ég fékk skeyt
ið sérstakléga eftir . •
hún ákvað að' segja Vangie
ekki það sem Gil hafði sagt.
,,Ef til vill einmitt vegna
þess“, tautaði hún þreytu-
lega.
„Sagði Walton feitthvað
ábveðið við þig áður en
hann fór?“
„Hann — nei hann gerði
það ekki beint. Ég veit við
hvað þú átt Vangie og iþér
að segja gerði ég mitt bezta
til að koma í veg fyrir að
hann gerði það. Ég held að
hann hafi ætlað að tala al-
varlega við mig á flugvell
inum, en ég komst ekki
þangað — og ég veit ekki
4
hvað hann ætlaði að segja“.
„Mmmm . . .“ Vangie
hrukkaði énnið. „Hverju
hefðurðu svarað hefði hann
spurt?“
„Satt að segja veit ég það
ekki“, svaraði Clare. „Það
er víst bezt að svo fór sm
fór“.
Það gladdi hana að hún
hafði mikið að gera og hún
var fegin að Gil Andrews
skyldi láta sem í ekkert
hefði skorizt. Hann minnt-
ist ekki á það einu crði sem
hann áleit um samband
hennar við Walton.
Dag nokkurn var einn af
fyrri sjúklingum Gils lagð
ur inn, fimmtíu ára gamall
bóndi, sem bjó við ána.
Olare tók á móti honum og
hún skildi strax af hröðum
æðastláttinum, öndunarei-fið
leikunum og bláum vörum
hans að hann hafði fengið
fyrir hjartað. Þegar Gil var
búinn að rannsaka hann
‘beið hún með sprautuna og
sprautuefnið.
„Vissurðu að ég vildi fá
herapin?“ spurði Gil undr-
anli. „Þú ert góð að greina
sjúkdóma“.
Sprautan verkaði fljótt og
sjúklingurinn dró andann
léttara. Gil var eimitt að
athuga æðaslátt hans þegar
Indira Salbaz kom þjótandi
inn. Indira var aðstoðar-
læknir og góð stoð Gils.
Indira gat ógnað, smjaðrað
eða manað innfæddan mann
til að taka meðölin sín —
aðferð hennar var oft sú
eina sem dugði við skelfda
og fákunnandi fjallabúana.
Gil kunni ekki að koma
þannig fram, hann skemmti
sér við að horfa á hana og
kallaði hana „Sarah Bern-
hardt Sabaz“.
„Ég er búin að tala við
kc-nuna hans“, sagði hún
og benti að rúminu.“ Hún
samþykkir uppskurð. Ég
varð að hóta henni öllu illu
áður en hún samþykkti
það“.
„Goft“, sagði Gil.“> Það
er hans eina von. „Þau
neituðu bæði þegar hann
kom hingað í maí. Fái hann
eitt slíbt áfall til viðbótar
deyr hann. Og hann á átta
börn“. Gil leit á Clare. „Á
systirin leyfði honurn að
fara heim.
„Nei, Yussef“, sagði Gil
sem var nú kominn. ,,Ég
ætílaði að lækna þig“. j
„Sahib, síðast þegar ég
EÐVALD
Framhald af 16. síðu.
þeir fyrst og fremst á eistlenzku
flóttamennina.
Eg er einn af þeim, sem eru
lifandi vitni að því sem gerð-
ist, þegar Rússar steyptu eist-
nesku stjórninni með ofbeldi
21. júní 1940. 250 samstarfs-
menn mína hafa Rússar drep-
ið. Á tímum rússnesku herset-
unnar 1940 til 1941 sendu þeir
nauðungarflutningi til Rúss-
lands 10.205 menn, konur og
börn. Þeir tóku fasta 7,926
menntamenri. Þeir drápu 1950
manns með því að skjóta þá í
hnakkann. Þetta er það, sem
Rússar og áhangndur þeirra
vilja láta gleymast.
Þann áburð þeirra, að ég
hafi haft samstarf við nazista
get ég afsannað í hverju því
landi, sem réttarríki er fyrir
hendi. Eg er eistneskur og Eist-
land er hernumið land. Rússar,
Moskva, hafa ekkert leyfi til
að dæma mig fyrir það, sem
þeir hafa sjálfir gert í Eist-
landi.
Mér finnst skrítið, að nú
fyrst tuttugu árum síðar,
hefji þeir réttarhöld yfir mér.
Þeir hafa fylgzt með skrifum
mínum í blöð, og lífi mínu, frá
því að ég fór frá Eistlandi
1946. Þetta get ég sannað.
Kommúnistar gátu ekki fund
ið nein misferli hjá méí? þau
14 ár, sem ég hef verið á ís-
landi. Þess vegna þurftu þeir
að fá hjálp frá Rússandi vegna
baráttu minnar gegn þeim.
Rússar segia, að ég haf: failið
mig undir fölsku nafni, Eðvald
Hinriksson. Eg hef aldrei not-
að annað nafn en mitt eigið,
Evald Mikson, fyrr en ég varð
íslenzkur ríkisborgari 0g varð
að skipta um nafn vegna ísl.
laga“. — bjó
RÓSIR
Túlipanar
Páskaliljur
Pottaplöntur
morgun tökum við hann —
hafði hann til í fyrramálið“.
„Það er búið að ákveða
alla uppskurði dagsins“,
sagði Clare aðvarandi. „Ég
á að aðstoða við uppskurð-
ina svo ég veit að það er
ekki hægt að bæta honum
við“.
Yussef Hari fékk meðvi-t
un, seinna dagsins og hafði
hátt. Hann vildi ekki láta
skera sig upp, kvalirnar í
ibrjóstinu orsökuðust af
lungnakvefi ög hann lofaði
að hætta að neykja og
tyggja betelhneturikj arna ef
Pottamold
Pottar
Pottagrindur.
Sendum heim!
Gróðrastöðin
við Miklatorg.
Símar 22 8 22 — 19 7 75.
Alþýðublaðið — lq. marz 1961