Alþýðublaðið - 19.04.1961, Síða 15

ge,rt það til að rj-ðja braut
ina fyrir ykkur Walton. Þið
getið gift ykkur þegar Al-
ma er farin.“
„Walton els-kar mig
ekki.“
„Hann lærir að elska þig.“
„Ég .vil það e-kki! Ég elska
hann ekki. Þið tölduð mér
trú um að ég gerði það, en
ég hef aldrej viljað hann.“
„Llát'tu þig nú, Clare.“
,Það er satt“ hrópaði Cla
re örvæntingarfull. Hvers
vegna getur enginn skilið
það? Eg elska ekki Walton en
mér hefur. aldrei þótt jafn
vænt um hann og .. .“ hún
þagnaði.
„Og hvern?“ spurði Van
gie-
„Og Gil,“ sagði Clare cg
fól andli-tið í höndum sér.
„Já—já—já,“ sagði Van
gie. “Ykkur hefur báðum
tveim gengið vel að halda
því l-syndu.“
„Báðum tveim? Við hvað
áttu?“
„Ég á við yikkur Gil. Ég
er að tala um að Gil elski
þig. Hlustaðu á mig. Er það
ekki rétt að Gil hafi komið
að vkkur Walton niður
dregnum og alvaiiegurn í
dag?“
„Jú—jú, það er rétt.“
„Þá fannst Gil að Alma
stæði í vegi fyrir ykkur.
Hann talaði Við mig um
þet-ta og þegar við fórum að
tala um að þá gætuð þið
Walton gift ykkur sagði
hann heiftuglega: „Það er
meira en ég get skilið
hvernig nokkur maður með
full viti getur lá'tið nokkuð
hindra sig í að giftast jafn-
yndislegri konu og Clare.“
Vangie leit eftirvæntingar
full á Clare.
Clare roðnaði, „Þetta er
mikið hrós. En það þýðir
ekki að hann elski mig,
Vangie . ..“
„Það veit ég vel. En ég
horði framan í hann meðan
hann sagði þetta og elski
hann þig ekki. skal ég játa
að ég hafi kjaftað þessu í
þig og svo má hann reka
mig.“
„Vangie þó!“
„Ég sver það, vina mín.
Ég hefði aldrei sagt eitt
orð. ef . . . En þetta er alveg
Ijómandi. Hann hentar þér
mikið betur en Walton. Gil
og bú! Það er liómandi!“
„Ég trúj því ekki.“
..Farðu og spurðu hann.
Nú situr ræfillinn og heldur
að þið Walton stökkvið unp
um hialsinn h-vort á öðru
Ja fprir þú ekki, bá fer ég!“
Og ‘Vlangie meinti það. Á
kveðnin skein úr andliti
hennar.
Clare reis upp og kyssti
Vangie á kinnina áður en
hún fór.
Hún híjóp alla leiðina að
sjúkrahúsinu og var svo æst
að hún endurgalt ekki
kveðju varðarins.
Þegar hún barði að dyr-
um hjá Gil vissi hún ekki
hvað hún átti að segja.
Hann langaði mest til að
varpa sér í faðm hans — en
— ef þetta væri nú misskiln-
ingur hans?
Hann sat við ritvélina þeg-
ar hún kom inn og spratt
upp. „Clare! H\-að er að?
Er Walton . . .?“
„Ég býst við að hann hafi
það gott. Ég hef ekki séð
hann.“
„Hvað er þá að? Er Al-
ma?“
„Hún er farin.“ Hún hik-
aði, en skildi svo að hún
varð að ganga hreint til
verks. „Það var Alma —•
stúlkan sem þú varst að
tala um? Er það ekki? Þótti
þér enn vænt um? Er það
ekki? Þótti þér enn vænt
um hana þegar hún kom
-hingað til Kahldi? Elskað-
irðu hana á leiðinni upp á
Mount Keung?“ Hún dró
andann djúpt og spurði:
..Elskarðu hana enn?“
Það var djúp hrukka milli
augnabrúna -hans. „Það var
allt fjrnir löngu búið. Eina
tilfinning mín þegar hún
kom til Kahldi var undrun.
Ég skildi ekki að hún hefði
áhuga fyrir Walton — og
hefði ég vitað ástæðuna fyrr
hefði allt farið öðruvísi. Mér
kom alls ekki á óvart að allt
fór sem fór í fjallgörngunni
ckkar“.
„Elskarðu hana þá ekki?“
,.Nei‘“
„Hver-s vegna léztu þá
gera það?“
„Það liggur í augum uppi
— ég bjóst við að Walton
29
myndi átta sig þegar hann
sæi að hún vildi hann ekki.
Þetta var bezta leiðin“.
Clare kinkaði kolli. „En
hvers Vegna sendirðu hana á
brott í kvöld? W-alton lækn
aðist á Mount Keung“.
„Hún var fyrir þér. Ég
veit að þú elskar Walton.
Þegar ég hugleiði að þú
kleifst upp á tindinn til að
bjarga Walton . . ég hef
aldrei vitað annað eins hug
rekki. Þegar þú kcmst upp
hlíðina — þú varst svo
þreytt og slitin og fallega
andlitið þitt svo tekið. Eg
vildi að ég hefði sagt þér
þá hvaða tilfinningar ég ber
í brjósti til þín.“
Clare tók um hendur hans
og spu-rði kæruleysislega:
„Af hverju gerðirðu það
ekki Gil?“ Hún minntist
þess hvernig hann hafði bar
ist við sjálfan sig og hún
skilui nú að þá hafði hann
verið kominn á fríemsta
hlunn með að hann elskaði
hana.
„Hvers vegna? Þú hlýtur
að muna eftir því að ég varð
að sækja Ganez“.
„Geturðu ekki sagt mér
það núna?“
Hann starði á hana og
reyndi að draga hönd sína
að sér. En hún sleppti hon
um ekki. Hann var hennar
héðan í frá.
„Ég — ég skil ek-ki hvað
þú átt“, sagði hann“. Ég —
ég man ekki hvað ég ætlaði
að segja þá“.
Hún brosti og tók fastar
um hendur hans. „Segðu
það Gil“.
„Um hvað ertu að biðja
mig?“ spurði hann óham-
ingjusamur. Hann vætti
þurrar varir sína og hélt á
fram máli sínu: „Ég vil svo
gjarnan vera vinur ykkar
Woltons eftir að þið eruð
gift. Þú má-tt ekki spurja
mig frekar Clare. Þú giftir
þig fljótlega og ef ég segi
það, verðum við ekki vinir.
. nei, nei, ég meinti það
ekki“.
Orð hans fylltu hana o-
slökkvandi gleði. Hún hall
aði sér að honum. „Segðu
það ástin mín“, hváslaði hún
í eyra hans. „Segðu það, ég
vil að þú segir það“-
Hann stóð sem fjötraður
-um stund, svo þrýsti hann
sér og kyssti hana með hann
tautaði að hann væri að
dreyma, svo kyssti hann hana
aftur til að fuUvissa sig um
að hann væri vakandi,
„Clare, elsku litla Clare —
ég elska þig. óg tilbið þig
— ef þú aðeins vissir hve
heitt ég elska þig“.
Hún þrýstj sér að honum
eins og hún ætlaði aldrei að
sleppa honum.
,*,En hvenær? Hvenær
fórstu að els-ka mig? Því þú
elskar mig er ekki svo? Jú
ég sé það í fallegu bláu aug
unum bínum. Þau hafa fylgt
mér dag og nótt, fallegu aug
un þín“.
„Það gleður mig að þú
sérð það“ hv-íslaði hún.
„Því ég hef ekki enn sagt
það sem ég kom til að segja
Gil. Ég elska þig. Ég hélt að
það væri aðeins draumur
upp á tindinum. Ég var svo
viss um -að þú els-kaðir
Ölmu? ég hef fylgst með þér
iþú virtist svo óhamingju-
samur".
„Ekki þó ennþá?“
„Nei, ég hélt að það væri
vegna þess að hún er svo
— svo vond“.
,Gil hristi höfuðið. „Ég hef
ekki hugsað um hana nema
sem ógnun við hamingju
þína. Ég vildi tfyrst og
fremst að þú yrðir hamingju
söm“. Satt að segja“, hann
'hikaðj við , ég gerði ýmis-
legt ófyrirgefanlegt á þessu
ferðalagi Clare en þú verð
ur að reyna að gleyma því.
Ég get ekki afborið þá- til
hugsun að þú haldir að ég,
að ég . . .“
„Vertu ekki að hugsa
meira um það“, sagði hún
og lagði fingurinn á varir
hans. „Eg skil það núna ég
var svo örvæntin-garfull þá.
Það var þá — Já, þú vildir
fá að vita hvenær mér hefði
skilist að ég elskaði þig. Það
var þegar ég sá y-kkur Ölmu
saman. Ég var afbrýðissöm“.
Hann þýsti henni að sér.
„Fyrirgefðu mér. Eif ég
ihefði aðeins vitað það! Ég
hélt að Waltc-n og þú . . “
hann þagnaði og hugsaði sig
ö-gn um. „Bíddu við! Hvað
með Walton?“
„Ég hef aldrei elskað Wal
ton.“
„Clare þó!“
„Það er satt. Ég verð að
vðurkenna að ég áleit að
ég gerði það. Það fullviss-
uðu mig allir um að ég
gerði það. Og þegar hann
var farinn leiddist mér. Ég
ge-t ekki neitað að ég var
óhamingjusöm og særð þeg-
ar hann losaði sig við mig.
Hann særðj hégómagirnd
mína.“
„Aha,“ sagði hann. „Svo-
þú hefur galla-“
„Hundruð þeirra. Það
veizt þú vel. Nú er ég bú-
in að segja þér að ég er hé-
gómagjörn og afbrýðissöm
— og það er voðalegt. Ég
gæti ekkj sagt það við' neinn
nema þig.“
Hann andvarpaði. „Haltu
áfram. Haltu áfram að tala.
Segðu mér frá fleiri göllum
þínum.“
„Þú veizt um einn enn.
Ég er huglaus.“
„Þetta máttu ekki segja!“
„Þú siást það sjálfur Gil
við Balu-Nal.“ d
„Ó, dagurinn sá!“- stundi
hann. „Ég vonast til að ann '
að eins eigi aldnei eftir að
koma fyrir mg! Það var þá
sem ég skildi að ég elskaði
Þ-ig. Ég held annars að ég
hafi elskað þig frá því að
ég sá þig fyrst. Þú. varst
allt, sem ég þráði — róleg,
'trygg, skilningsgóð og fðgur
hef ég nokkru sinni siagt
þér hve falleg þú ert?“ ■
Hún hló ánægjuíega.
,,Segðu mér mtira um Balu
Nal,“ bað hún. ,
„Neyðis't ég til þess? Ég
hef -verið sjálfum mér reið
ur síðan þá. Við skemmtum
okkur svo vej saman -og sVo
eyðilagði óg allt með bölv-
aðri brúnni. Seinna skildi ég
hve brjál-æðslegt það var að
heimta af ’þér að þú féerir
út á brúna! En á meðan á
því stóð fannst mér að þú
gerðir ekkl&rt til að yfir-
vinna hræðsluna. Það var
áfall fyrir mig að skilja að
ég elskaði stúlku, sem þorði
ekki! Síðan hefur þú sannað
mér að þú þorir. Þú kleifst
Mount Keung. En áður en
það skeði var ég farinn að
spyrja sjálfan mig hvemig
ég leyfði mér að gera svona
háar kröfur til meðbræðra
minna. Gil Andrbwg —
maðurinn sem dæmdi aðra
— en ekki sjálfan sig!“
Clare hugsaði sig um.
„Ætli ég gæti farið yfir
brúna núna?“
„Vitanlega getur þú það.
Ég er sannfærður um að þú
gætir leyst öll alþjóðavanda
- rmálin á tíu mínútum ef þú
vildir.“
Eftir að þau höfðu talað
saman smástund varð hann
hátíðlegur á svipinn og
sagði: ,Áður en ég bið um
hönd yðar, ungfrú, Edmonds,
langar æig til að gera yður
grein fyrir efnahagsástæðúm
mínum. Eins og þér vitið er
ég fátækur skurðlæknir í
framandi landi. Ég get ver
ið fyrirvaralaust fluttur til
einhvers annars staðar. Ég
á enga áhrifamenn að vin-
um og ég eyði frástundum
mínum í þá (heimsku að
klífa fjöll. Viltu eiga mig?“
„Já. Fái ég að vera hjá
þér skiptir mig engu máli
hvar í heiminum ég dvel.
viðurkenna að ég áleit, að
elska fjölln þín. Hjá þér
óttast ég ekkert — hvorki
fjall-göngur, ókunn lönd né
koma fyrir mig! Það var þá
glaðlega. „Ég geri ráð fyrir
að við séum þá trúlofuð?“
,,Mér skilst að svo sé,“
■sagði hann alvarlega.
,Þá veiztu hvað Káhldi
býst við af okkur. Ég hef
■aidrei séð Shalimar Bagh
„Segðu mér mtira um Balu
„Og hvað með það?“
„Það ler fullt tungl í
-kvöld elskan mín.“
E N D I R.

(ii{) Alþýðjjblaðið —r 19. aprfl 196jL , J5