Alþýðublaðið - 24.05.1961, Blaðsíða 15

Þeir gætu verið svo heimsk
ir að fara að sikjóta, og það
gat vial kcstað saklaust fóLk
l'í'fið. Hitt var það, að fróð-
legt gsci i orðið að hitta hús
bónda þeira.
— Niei, í þetta ski'pti ætla
ég að vera góða barnið og
koma með yiklkur, sagði
hann friðsamlega. — Hvert
skal halda?
Eftir bendingu, sem vaifa-
iaust var fyrirfram ákveðin,
ólk bíll upp að gangstéttar-
brúninni við hlið þeirra.
Rush settist í aftursætið
með varðmann sitt til hvorr
ar handar, og bíllinn Ók út
í iðnaðarhverfið, þar sem
hann nam staðar fyrir utan
stóra birgðaigeymslu.
Rush var leiddur inn um
hliðardyr og inn milli langra
raða af whisíkiy-tunnum.
Þeir komu að dyrum, sem
Jónsi drap varlega á. Lítil
lóka var opnuð, og hvöss
augu gagnrýndu þá, áður
en hún lokaðist aftur. Svo
var hurðin opnuð, og Rush
ýtt inn fyrir.
Gegnum hversdaigslega bú
ið herbergi kom hann inn í
glæsilega skrifstofu, þar
sem mest bar á geysimifclu
s)krifborði. Bak við það sat
Max Carney, sem kinkaði
kolli kuldalega og benti
fanganum á stól'. Jónsi og
félaginn settust sinn hvor-
um megin við dýrnar, og
Carney dró upp wíhisky-
flösiku. Hann bróstd, þegar
bann sá að Rush tók eftir
miðanum á flöskunni.
— *Ég héf séð svo um, að
ég Æengi alt um yður að
vita, hera Henry, sagði
hann. — Flaskan sú arna
ætti að sanna það. Ég Veit
að þór drékkið alltaf Old
OVerhoildt, ef þér getið feng
ið það.
Rush sióð á fæitur, skenkti
í gals og hvolfdi því í sig.
Svo skenkti hann aftur á
glasið. en að þessu sinni tók
hann það með sér í sæti
sitt.
— Þér gerið mig feiminn,
Carney, sagði hann. — Af
hverjiu haifið þér svona mik
inn áhuga á þvf, sem mér
viðkemur?
— Ég Veit líka að þér er-
uð einn af þeim, sem ek'ki
kæra sig um málalengingar,
svo að við skulum ekíki vera
méð nein látalæti. Ég vil
bara vita eitt: Hvað mikið?
Rush hleypti brúnum. —
Hvað mikið hvað?
— Hvað mikið viljið þér
fá fyrir að hailda fimgrunum
frá fainu hér í Fores Ciy?
— Þér verðið að tala ljós
ara. Ég fylgist ekki með.
— Þá það. Ég skal gera
það svo ljióist sem ég get.
Ég hef komizt að því hvað
þér afrekuðuð í Westen. Ég
þeklkti Nosa Gaust vtel, og
mér er Ijió'st að úr því að
þér gátug kllekt á honum,
þá munuð þér líka geta
valdið mér erifiðleikum, þó
að við séum fastarií sessi
hér en Nosi vair í Wteston.
Ég gæti að vísu rutt yður
úr vegi þegjandi og hljóða-
laust, en ég kæri mig ekki
um það, því að ég vtei't ekki
enn'þá hvað það er, sem hef
ur fengið yður til að koma
hingað. Það eina, sem óg
get hugsað mér, er að ein-
'hver umbótafrömuðurinn
bcrgi yður fyrir að gera
uppst'eit. Þiess vegna vil ég
’segja yður, að ég er fús til
að borga yður töluvlert
mieira til þess að fá yður
héðan í burtu.
— Bg held að þér verðið
að afla yður betri upplýs-
inga, sagði Rush. — Ég veit
ekki hver sögumaður yðar
er, ten hann hlefur að
— Og hviern hafið þér
hugsað yður til að aflífa
mig? Þessa tvo barnsrasisa,
sem þér senduð eftir mér í
dag?
Jónsi urraði Æokvondur
að ba’ki honum, ten Carney
foenti honum að hafa sig
hægan.
— Haidið þér að þeim
takizt það tekki? spurði
ihann.
— Kemur ©kki til mála,
sagði Rúsh hinn örugaisti, —•
og aufc þess eruð þér allt cvf
slunginn til að skipa þeim
það.
Hann tæmdi glasið og stóð
átfætur. Svo tók hann upp
vindling, kveikti í honum
og skutlaði eldspýtunni í
öskubakfcann á sfcrifborðinu,
— Nú lamgar mig að segja
ndkkur orð, Maxie, sagði
hann. — Ég get hótað lífca. j
Ég skal flæma yður svo,
langt frá Fcrtest City, að þaði
'táki þrjár viikur að koana
símskeyti til yðar, og ég
hann hvorki eftir lögregli
né réttarhöldum. Hann mu
skjóta yður eins og hund
fcvikindi, og lallir yðar lif
verðir munu ekki get:
hjálpað yður hið minnsta ji
Ag lokum vil ég bara vara
þessa bjálfa yðar við því ac^
bera Skotvopn. Ef anniar-í
hvor þeirra vinnur einhverj
um vina minna mein, þá
lendir það á yður sjálfum. —
Það skal ég persóniulega sjá
um.
Hann gekk til dyra og
nam staðar mi'tt á milli 1
Jónsa ctg félaga hans. í
— Hugsaðu veil um það, ’
sem ég hef sagt. Maxie,
sagði hann að lokum. j
Hann sló öskuna af vind
lingnium niður 'á hnén á j
Jónsa og fór út um dyrnar,
og enginn reyndi að stöðva
hann.
XIII.
Fyrir fclúkkan þrjú um ;
nóttina hafði Rush safnað
Joe Barrv
borgarinnar
minnsta kosti gl'eymt einu
mi'kilvægu atriði.
— Og hvað er það? spurði
Carney steinhissa.
— Þér hfaið eikíki fengið
að vita að ég læt aldrei
múta mér. Ef við setjum
svo að einhver háfj ráðið
miig til þess að hrteinsa hér
ti'I, þá get ég sagt yður að
þér egið ekki nóiga peninga
til 'þess að fá mig til að
hætta. Svo mikla peninga á
enginn.
— Það er heimskulegt,
Henry, sagði Carney. — Ég
æt’la tekíki að fara að halda
fram gömlu kenninigunni, að
sérhver maður fáist fyrir á-
kveðið verð, en ég vleit að
minnsta kosti að hver sem
er myndi hugsa sig tvisvar
um áður en' hann svaraði,
éf hann ætti um það að
velja að fá íaglega upphæð i
reiðu fé, — eða deyja ella.
— Eikki hver sem er, svar
aði Rush rólega. — Og ég
:er e’kiki hræddur við að
d’eyja.
Andlit Carneys var orðið
fcailt oig sviplaust, og augun
skutu nteistum.
— Þaö er kcminn tími til
að þér verðið það, sagði
hann.
— Á þatta að vera hótun,
Maxie? spuröi Rush með
ertandi brosi.
— Það er hótun.
mrnm
s'kál mala rotið einveldi yð-
ar málinu smærra. Það skal
vtera svo vandlega gert, að
fólk haldi að atómsprengja
hafi splundrazt í fanginu á
yður. Þér hafið þegar tap-
að, Camey, og áður en vik-
an er liðin vierð ég búinn
að ljúka hér störfum. Það
munuð þér skilja, þegar
ikosningaiúrslitin verða kunn
gerð. Væri ég í yðar spor-
um, mundi ég spyrjast fyrir
um vlerð á farseðlum til
Timbukto og byrja að reikna
út hversu marga peninga
ég gæti tekið með mér. —
Hann benti á verðina tvo.
— Og um þessi tvö skrípi
er það að segja, að bilaða-
menn sláu til þeirra, og ef
eitthvað skyldi koma fyrir
rnig, þá mun C’hroniCle
verja 50 000 dollurum til
að ljósta því u/pp. Það mun
verða beint sivo sterku kast-
Ijósi að þesari borg, að þér
munuð aldrei framar voga
að lóta sj’á yður á almanna-
færi. Og eitt enn, Maxie.
Ég á gamlan vin í þessari
borg, sem ég vann mteð í
leyniþjónusui>ni í strí&inu.
Við erum aldiaivinir, og ef
ég skyldi bverfa, þá bíður
25
saman ' dlálllítilli herdieild.
Nokkrum stundum Isíðar
hafði Prime sjáilfur afhent
honum þúsund auglýsingar
og nú söfnuðust allir sam-
isærismennirnir saman í
mjóu og fáförnu igötunni,
sem iá að húsabaki þar sem
Matt Pedrick bjó. Mönum
var skilpt í bílana þrjá, sem
stóðu til reiðu. Smoky og
Merwin áttu að aka með
Matt í hanis bíl. Róbert og
Duffy fengu bifreið Kittyar
lánaða, og Rush hafði Guju
með sér í leiiguvagni sínum.
Bænum var skipt í hverfi,
svo að ailir vissu hvar þeir
áttu að ganga að Verki.
Þrem stundum síðar, þeg
ar himinninn byrjaði að
roðna í austri, komu allir
isaman í íbúð M'atts til
þess að hressa sig eftir vtel
unnið starff.
— Slká'l fyr.ir sjáltfum olkk-
ur, sagði Matt, — og fjand-
inn hirði fjendur vcra.
Þeir drúkku út, og Rush
horfðd hugsandi á glas sitt.
— Eiginlega æittum við nú
að brjóta glösin eftir slíka
sfcál, sagði hann.
— Eins oig þú vilt, svar-
aði Matt, — en þú verður
að þrífa eftir sjálfan þig.
— Þá hæitti ég við það.
Ég er dauðþreyttur, sivo að
það er bezt að koma sér
heim. Róbert, þú getur ek-
ið bíl Kittyar heim, og svo
kem ég og sæki þig Hinir
verða að fá sér leiguhíl.
Rush og Róibert láttu
hljóðskraf um stund út við
b'í’lana, og svo nudduðu
þeir forarleðju yfir númter-
in. Þiegar þeir óku aff stað
var Róbent á undan, og bíH
inn með Rush og Gujui á
hælum haús. Róbert beygði
tiil hægri, þegar hann komi
út á aðáligötuna.
— Ratar hann iek!ki?
ispurði Guja. — Hann kternst
ekki til Kittyar með því að
fara í þessa átt, og hún.
þarf vafalaust á bílnum sín
um að halda áður en langt
um líður.
— Við sjáum um að hún
fái hann í tæka tíð, svaraði
Rus’h, svo að þú getur ver-
ið róleg þesis vegna. Við
ætlum bara að aka svolítið.
Róbert jók hraðann, þeg-
ar hann var kominn inn í
lystihúsahverfið, og von
bráðar geystist vagn hans
dunandi áfram mieð níutíu
kílómera hnaða. Rush
fylgdi honum rólega, og
Guja sþerrti upp augun,
þegar hann dró fram skamm
byssu. Hann opnaði glugg-
ann og skaut rnöngum skot-
um á eftir bílum, sem ók á
undan honum.
— Ertu genginn aff vit-
inu? æpti hún, og virtist nú
í fyrsta sinn missa stjórn á
sjálfri sér. Rödd hennar
hæfckaði um heila áttund. —
Rush, það er Róbert, sem
ekur bílnum. Er hann teOdd
vinur þinn?
Rusih tæmdi skammbyss-
una á eftir bílnum, og nú
' svaraði Róbert í sömu mynt.
Rauðir blossamir glóðu út
um byssuhlaupin, og hbeyf-
ilsdrunur og skothveílir
tó'ku undir í öllum húsum.
Rush rétti Guju tóma skamm
lj$Ír-áU£ajf
tiftsr 5o
HQstm,itui, iL'jc

SSNDBUSUM
UNDIRVSQNS

RYÐHREINSUN & MÁLMHÚÐUN sf.
GELGJUTANGA - SÍMI 35-400
Alþýðublaðið — 24. maí 1961 J5