Alþýðublaðið - 16.11.1961, Blaðsíða 15

Hann skildi þær einar eftir
og kiijfeaði kolli til Eleanor
um leið og hann fór.
„Hafið þér þekkt Grant
lengi?“ spurði Sylvia og dró
hanzkant á hendur sér.
,,Nei,“ svaraði Eleanor og
þrýsti á lyftuhnappinn.
„Frændi Grants og eigin-
maður minn eru góðir vinir.
Grant verðu velmetinn lækn
ir bráðlega ef hann hættir við
þessa heimskulegu hug-
mynd sína að velja sér enga
sérgrein. Frændi hans verð-
ur tofsareiður í hvert sinn
sem Grant talar um það. Hal
Ihefur reynt að jafna ágrein-
inginn með því að benda
„Húshóndanum'1 á að það
séu margir læknir, sem enga
sérstaka sérgrein hafi og að
þeirra sé mikil þörf! En hver
hefur heyrt um lækna á þess
um tímum, sem óski ekki eft
ir að velja sér ákveðna sér-
grein? Og leyfið mér loks
vina mín að gefa yður gott
báð. Leggið ekki huá á Grant
Tyler. Hann er ekki á hjúkr
unarkvennamarkaðnum. Nið
ur.‘“ Sylvia steig inn í lyft
un aán þess að Iíta við.
Fyrir uan sjúkrahúsið hitti
áleanor Constance, Sem
spurði hana hvort hún hefði
'haft ánægju af að hlusta á
fyrirlesturinn.
„Þetta var óvenjulega góð
ur yrirlestur,* Sagði Eleanor
við hana. „Howard læknir
var annar ræðumaðurinn.“
„Gat hann lokið fyrirlestr
inum án þess að trúnnast á
'harnasjúkraVis?“ spurði
Connie og hló við. ,
„Talar hann nokkru sinni
'í meira en fimm mínútur án
þess?‘‘
„Hann hefur gífurlegan á-
huga fyrir þessu. Það er til
háborinnar skammar að hann
skuli engin börn eiga. Hann
er það bargóður. Af hverju
ætli hann leggi ekki barna-
lækningar fyrir sig?“
„Hann reyndi það, en hann
fékk ekki frið ti.l þess. Eftir-
spurnin er það mikil.“
„Heyrðu, ég verð að segja
þér áður en ég gleymi því að
það var hringt frá skrifstof
unni og ég sagði þeim að þú
hefðir nóg að gera sem stæði
en sennilea yrðiru laus um
næstu helgi. Var það ekki
rétt?“
,,Ég ætla að taka mér frí á
föstudag og laugardag áður
en ég _tek annan sjúkling að
mér. Ég hef ekki feng-:ð frið
í heiln mánuð.“
„Láttu frú Muller vita af
því.“
„Ég skal gera það. Borðið
þið Fay heima í kvöld?“
„Ég veit ekkj Um Fay, en
ég geri það. Þú átt að mat-
reiða þessa viku,“ sagði Con
nie brosaandi.
,,Þakka þér fyrir vinan.“
Þeim fannst ekki skemmti
legt að matreiða, sérlega ekki
Connie, sem enn var á því
stigi að halda sig við hrað-
frystan mat og niðursuðu
dósir.
Þgar Eleanor kom heim
skipti hún um föt og var vel
komin á veg með steikina
þegar dyraibjallan hringdi.
'Hver gat þetta verið? Elea-
nor hélt enn á gafflinum þeg
ar 'hún opnaði dyrnar.
'Hávaxinn ungur maður
stóð í gættinni. Hann leit af
Eleanor á gaffalinn og brosti.
„Áttu von á gestum?“
spurði hann.
„Ég er að elda matinn,“
svaraði Eleanor 0g faldi gaff
alinn að baki sér.
..Þá er þetta ekki rétta í-
búðin,“ sagði ókunni maður
inn. Hann sté eitt skref aft
ur á bak 0g leit á dyrnar.
„Nei. Þetta er rétti staður-
inn. En það er. erfitt að trúa
Iþví að matarilmur leggi út
um gættina hjá Connie,“
„Þú hlýtur að vera Joe
'Mansfield,“ sagði Eleánor
spennt.
„Var það nefið, sem ljóstr
aði upþ um mig?“ spurði
ungi maðurinn og snerti nef
sitt.
„Komdu inn. Veit* 'Cdnnie
að þú ert hér?“
„Nei. Mig langaði t.il að
koma henni á óvart.“
„Þú gerir það.“
Eleanor bauð honum inn
í dagstofuna.
„Þetta er skemmtilegt her
ibergi.“ Joe leit á h\na. .,Við
skulum sjá. Þú hlýtui- að
vera Ellie.“
„Rétt er það. Ég ætla,ekki
að spyrja hvaðan þér kom
það til hugar,“ sagði Elíie og
ýtti lokk frá enninu.
„Af hverju ekki? Ég er
Ihreykinn af leynilögreglu-
hæfileikum mínum,“ sagði
Ihann og settist. Eleanor hbfði
þegar tyllt sér á stólbrik.
„Þú þarft ekki að hafa
mikla hæfileika til þess,- Ég
býst við að Connie hafi gkrif
að þér um heilbergisfélaga
sína og Fay er hin fegurðar-
dísin.“ 4
„Segðu þetta ekki Éllie.
Mér finnst þú skrambi sæt“.
Eleanor hló. ,,Það er Vkki
erfitt að geta sér þess til að
þú hafir verið í frumskógum
Ameríku svo mánu^um
'Skiptir,“ sagði hún.
„Ég hef aðeins verið þar í
átján mánuði. Ég er allg.^kki
að gera að gamni mínu. Þú
ert sæt og —“ hann hikaði
og augu hans gneis-tuðu af
stríðni — „hressandi.“ .
„Þakka þér fyrir. Hress-
andi? Ég var orðin hálfþreylt
á ,,hraustlegu“.
Joe leit á hana eins og
'hann væri að velta fyrir sér
orðum hennar. „Hraustleg?“
sagði hann. „Því hefur mér
ekki dottið það í hug? Ein-
mitL sú kvengerð, sem menn
dreymir um —“
„Handa bræðrum sínum,“
skaut Eleanor inn í.
Joe skelli'hló.
„Ég skil hvers vegna Con
,nie er sv0 hriin af þér,“
sagði hann og strauk með
hendinni yfir þykkt rauð-
'brúnt hár sitt.
Dymar opnuðust og Fay
kom hlaupandi inn.
„Hefur einhver komið, El-
lie?“ Hún leit sem snöggvast
á Joe meðan hún hljóp fram
hjá og inn í herbergi sitt.
„Ekki meðan ég hef værið
hér.“
Fay lcom aftur inn.
„Hver er þá þetta?“ spurði
hún jafn töfrandi og henni
var unnt.
Eleanor þekkti raddblæ-
inn og gat með naumindum
varizt brosi.
„Joe hennar Connie,“ svar
aði hún.
„Er það?“ Raddblær Fay
breyttist strax. Það var engu
líkara en Eleanor hefði be.nt
íhenni á skilti, sem á stóð:
„Veiðar bannaðar!“ „Ég hélt
að þú værir í Suður-Amer
íku.“
„Ég er nýkominn,“ var
svarið.
Fay ygldi sig. „Þú ert alls
ekki eins og ég hélt að þú
værir.“
„Ekki það? Á hverju átt-
irðu von?“ brosti hann.
„Connie er svo falleg, að
ég bjóst við að þú værir; —“
Fay þagnaði.
„Myndarlegur?“ sagði Joe
rólega, en han.n roðnaði við.
Fay leit hjálparlaust á El-
eanor.
„Viltu eitthvað að drekka,
Joe?“ spurði Eleanor.
„Ef þú hefur ekki of mik-
ið fyrir því.“
„Viltu whisky? Við eigum
ekkert annað en það nema
ögn af gherry.“
„Ég vil gjaman w'hisky,“
svaraði Joe.
Eleanor gekk fram í eld-
hús-
„Það var gaman að hitta
þig, Joe Ég má ekki vera að
iþví að tala við þig. Ég er að
fara út og hef bara tíma tH
að skipta um föt,“ sagði Fay.
Þegar Eleanor kom af'ur
inn í herbergið með whi'ky,
sódavatn, ís og glös var Joe
einn eftir. Hann stóð við ar-
inhilluna og virti fyrir sér
mynd af Connie í hjúkrunar
kvennabúning.
„Hvar er Tay?“ spurði
Eleanor og lagði bakkann frá
sér.
„Hún er að skipta um föt.
Er hún alltaf svona lík hvirf
ilvindi?“
„Yfirleitt." Eleanor hóf að
blanda í glas handa honum.
„Ég vona að þér haf; ekk^
sárnað það sem Fay sagði við
þig. Hún meinar aldrei það
sem hún segir.“
. „Vitanlega sárnaði mér
ekki, en mér finnst alveg
það sama og henni.“
Joe tók við glasinu, sem
Eleanor rétti honum. „Ég
hef aldrei líkst grískum guði.
Það var ekki mikið, sem ég
fékk í vöggugjöf og ekki
bættu tveggja ára hnefaleik
ar úr skák. Ég er fyrir löngu
hættur að furða mig á því
hvernig Connie getur litizt
vel á mig- Ég er feginn að
henni lízt vel á mig eða að
Ihenni gerði það áður en ég
fór.“
„Henni lízt enn vel á þig.
Hún talar ekki um annað.“
Joe leit á Eleanor 0g nú
var hann alvarlegur á svijp-
inn í fyrsta sinn siðan hann
kom.
„Veiztu hvað Ellie? Ég
held að við tvö verðum góð-
ir vinir.“
4.
Um kvöldið lá Eleanor í
rúmi sínu og hugsaði um
Connie og Joe. Hún hafði
aldrei séð jafn áberandi ást-
fangnar manneskjur. Hún
hafði farið hjá sér yfir að
vera viðstödd endurundi
þeirra.
Þegar Eleanor hugsaði til
þeirra gat hún ekki varizt
þeirri tilhugsun hvort hún
yrði nokkru sinni svo ásthrif-
in sjálf. Svo hló hún kald-
ihæðnislega. Hver gæi nokkru
Verzlunin Snót
augíýsir
Dún- og fiðurhelt léreft,
Sængurveradamask og lér-
eft, lakaléreft, hálfhör,
Flónel, hvítt og mislitt.
Nlát’fataefni fyrir börn og
fullorðna, og mikið af
cdýru og góðu s'írsi.
Verzlunin Snót.
Vesturgötu 17.
sinni orðið yfir sig ástfang.
inn af henni, jafn hversdags
leg og hún nú var?
Enn varð henni hugsað til
Grant Tylers. Skyldi hann
geta verið jafn blíður í sér
og Joe. Hún roðnaði þegar
'hún minntist viðski.pta
þe’rra. Og hann hafði leyft
sér að hlæja! Að vísu varð
hún að viurkenna að það
hafði verið viðkunnanlegur
hlátur. Og varir hans höfðu
ekki ver'.ð hörkulegar við-
komu. Eitt augnablik — hún
fann hve mj‘g hún roðnaði.
Gæti hú„ aldrei gleymt þess
ari nttu? Það mætti álíta að
hún hefði aldrei verið kysst
fyrr.
Eleanor var vakandi þegar
Fay kom heim. Eins og
venjulega gekk Fay hakalega
um og kveikti öll Ijós.
„Ertu vakandj Ellie?“
spurði hún um leið og hún
klæddi síg úr Ijósbláum,
þröngum kjólnUm.
„Já.“
,.Fr Conn:e enn úti?“
,, Já.
..Hvernig leizt þér á Joe?“
Nú var Fay komin inn í bað
iherberg-ð.
„vei.“ ■;
„Mér finnst hann ekki
m’kill fyrir mann að fjjá,
Ég hefð; haldið að Connie
gætj náð í eitfchvað betra“.
Fay kom aftur inn í svefn
herbergið.
„Fegurðin er ekki fyrir
öllu Fay. Joe er góður ná-
ungi“.
„Mér fannst ekki mikið
til hans koma“.
Það var 'erfitt að halda
aftur af sér v:ð að
mir,na Fay á að hún hefði
malað þangað til hún vigsi
hver Joe var.
„Vars'u með Everett?“
„Ertu frá þér? Ég var með
dásamlegum manni“.
Fay útlistaði nákvæmlega
hvað hún ætti við með dá-
samlegum mann; og sagði að
lokum: ,.Ég var að frétta að
„Klossða Slyvia“ hafi heiðr
að þig með.viðtali“, 0g Elea
nor hrökk v:ð.
„Ég hitti hana meðan ég
beið eftir lyftunni::, svaraði
hún.
Fay lagðirt í rúmið. „Skyldi
það vera rétt að Sylvia sé að
eltast við frænda Grants?“
Hún beið ekki eftir svari
Eleanor heldur hélt áfram
máli sínu. „Ilefurðu heyrt
það nýjasta um barnasjúkra
húsið? Mér er sagt að allt
sé búið að vera með það".
ÁST HJÚKRUNAR-

A
Eftir
Isabel Caböt
Alþýðublaðið — 16. nóv. 1961 15