Alþýðublaðið - 14.03.1962, Blaðsíða 15

„Já,“ sagði Ernie.
„Það gleður mig. Og ég hef
annað að segja yður herra Mac
Grath. Yður væri nær að
leita að Carolyn heldur en að
hlusta á kjaftaþaður um einn
bezta mann, sem til er á þess-
ari jörð. Og þakka yður kær-
iGga fyrir en ég vil lveldur fara
mcð strætisvagninum.
Hún þaut fram hjá honum og
út á götuna. Ernie starði á eft
ir henni. Guð, hugsaði hann.
Hún er eins og tígrynja að verja
unga sinn. Hann hafði aldrei
séð Grace Vitelli reiða fyrr. Það
var áhrifamikil sjón.
Og hún hafði svarað spurn-
ingurn hans, öllum hans spurn
ingum.
En aðeins frá sínu sjónar-
rniði.
13
Ben Forbes var heima þetta
laugardagskvöld. Hann sat i
setustofunni og lilustaði á þögn
ina og einn dagur af hinum
dýrmætu fimm dögum var lið-
inn. v
Leilinni að A1 Guthrie var lok
ið áður en hún hafði hafizt
Hendur hans voru að titra.
Það kom honum ekki á óvart.
Hann var hættur öllu. Iiann
hafði vonast til að hann gæti
komist að einhverju með því að
tala við allt það fólk. sem Gut-
lirie hafði umgengist. Nú var
sú von úti og ekkert eftir.
Teldu þá, nefndu þá. Sunnu
ur, miðvikudagur. Fjórir dag-
ar.
Heil eilífð.
Og þetta var svo grimmdar-
lega vonlaust. Guthrie hafði tal-
að við þessa konu. Hvað hét hún
nú aftur? Selma. Hann hafði
minnst á hús. Hann hafði minnst
á borgarhluta þar sem enginn
þekkti hann. Eitt orð til viðbótar
hefði verið nóg. Aðeins eitt orð.
Og hann hafði ekki talað það.
Það voru sextíu þúsund manns
í Woodley og allt það fólk bjó í
húsum. Það yrði ekki nægur
tími að hringja dyrabjöllum á
öllum þeim liúsum. Hann hafði
aðeins fjóra daga.
Eri eitthvað varð hann að gera.
Hann gat ekki setið og beðið.
Beðið eftir að Guthrie hringdi
klukkan hálf níu á miðvikudags-
kvöld, — ,,þú skalt vera viðbú-
inn”, hafði Guthrie sagt, „og
hafðu engan hjá þér því ég
hringi ekki aftur. „Bíða eftir því
að Guthrie spyrði hvort hann
hefði samið við Lorene og segja
honum að svo væri ekki. Segja
honum að Lorene ætli að giftast
manni _sem heitir Vernon Krat-
ich. Leggja svo símann á og bíða
aftur. Bíða eftir því hve marga
Gutlirie tækist að drepa áður en
lögreglan næði honum. Carol-
yn er sú eina sem ég veit með
vissu að hann getur drepið.
Ben gekk fram og aftur um
gólfið og hugur hans var tóm-
ur eins og steinn.
En eitthvað varð hann að
gera.
Hann gat hringt til Ernie Mac
Grath. Það yrði að vísu það
sama og að undirskrifa dauða-
dóm Carolyn en Carolyn var
hvort eð er dauðadæmd og ef til
vill gæti hann með þvi bjargað
öðrum mannslífum. Lorene.
Vernon Kratich. Sjálfum sér, ef
það þá skipti máli.
Hverjum stendur ekki á sama
um líf Lorene? Eða Vernons t
Kratich?
Eða mitt líf, hugsaði Ben. Til
hvers lifi ég núna?
En eitthvað varð hann að
gera.
Hann gekk að símanum, sett-
ist niður og hringdi í símanúm-
er Ernies.
Hann lauk ekki við að hringja.
Hann lagði símann frá sér og leit
niður á gólfið. Svo náði hann
sér í whiskyflöskuna í eldhús-
inu, slökkti ljósin og fór að
hátta.
Seinna um nóttina vaknaði
hann og sá tunglsgeisla falla á
autt rúm Carolyn og rödd tala í
heila sér orð konunnar á kránni.
HANN SAGÐI AÐEINS AÐ í
ÞEIM BORGARHLUTA
ÞEKKTI ENGINN HANN.
í hve mörgum borgarhíutum
þekkti einhver _A1 Guthrie? Og
þegar allir þeir voru útilokaðir
hve margir voru þá eftir?
Hann endurtók þetta þrisvar
eða fjórum sinnum. Þegar hann
hafði skilið þýðingu þess stökk
hann á fætur og þaut fram í for-
st.ofuna og kveikti ljósin. Hann
mundl ekki símanúmer Lorene
og liann gáði að því undir nafni
liennar. Það var hvergi að finna.
Hann leitaði aftur undir nafninu
Brewer, fann simanúmerið og
hringdi.
Síminn hringdi og hringdi.
Loks hætti hann að hringja og
konurödd sagði: „Hvaðer það?”
„Lorene?”
„Nei. Þetta er Mary Catherine.
Iíver eruð þér og hvað viljið
þér?
„Er Lorene heima?”
'„Hver vill fá að vita það?“
„Ég. Ben Forbes”.
„Guð roinn góður, herra For-
bes, vitið þér ekki livað klukkan
er? Hana vantar tuttugu mínútur
í þriú”.
„Ég veit það — en er Lorene
heima?”
„Nei, hún er ekki heima”.
„Vitið þér hvénær — ”
„Nci, ég veit það ekki. Ilerrj
Forbes hvað gengur eigiidee-’
að”.
„Ekkert", sagði Ben. ,t
þurfti bara að — spyrja hana að
dálitlu.
„Þér skuluð hringja á morg-
un. Og hringið ekki alltof
snemma”.
Hún lagði símann á áður en
honum gafst tækifæri til að
segja meira. Hann fór aftur inn
og lagðist niður á rúmið. Hann
velti því fyrir sér hvort Carolyn
væri sofandi eða hvort hún lægi
líka andvaka og starði upp í loft-
ið.
Vitanlega var hún lifandi.
Guthrie laug þvi ekki. Hann
myndi ekki drepa hana fyrr en
tíminn væri útrunninn.
Nema öryggi hans sjálfs
krefðist þess.
Næturnar voi’u alltaf verstar.
Þá var maður fangi hugsana
sinna og hvergi var honum und-
ankomu auðið ekki einu sinni
með því að sofa. Vegna þess að
nú svaf hann ekki eins og hann
hafði áður sofið, ekki rólega,
heldur óvært í undarlegum
heimi fólks sem voru spegilmynd
ir dagsins. Hann dreymdi um
Guthrie og Carolyn, Lorene
og dauðann.
En morguninn kom og hann
var enn til. Og hann þvoði sér
og rakaði sig og klæddi sig og
borðaði, allt af gömlum vana.
Johnny Petit kom til hans með
heita snúða sem Louise hafði
bakað. Hann sat og talaði við
hann þangað til hann gafst upp
vegna andrúmsloftsins í húsinu
og þagnar Bens og fór.
Ernie MacGrath hringdi klukk-
an tíu. Hann spurði hvernig Ben
liði og Ben svaraði að sér liði
vel. Ernie sagðist ekkert hafa
frétt og Ben sagðist segja sömu
söguna. Ernie bauð honum í
heimsókn og Ben sagðist ekki
treysta sér til þess. Ernie bað
hann ekki tvisvar. Þegar liann
lagði símann á fann Ben að eitt
hvað hafði skort á samræður
Ernies. Hahn nennti ekki einu
sinni að hugsa um hvað það
væri.
Hann beið til klukkan ellefu
og þá hringdi hann til Lorene.
„Ileyrið þér mig, sagði hann
og gaf henni ekki tækifæri til
að segja meira en halló. „Ég
þarf að fá lista yfir alla þá staði
sem þið A1 bjugguð á í Woodley.
Hvar þið verzluðuð og alla þá
bari eða veitingahús, sem þið
fóruð á og alla þá staði, sem A1
vann á.”
„Strax?” spurði hún.
„Já”.
„En herra Forbes þetta verð-
ur langur listi. A1 gat aldrei ver-
ið lengi á sama staðnum, hann
var alltaf að rífast annaðhvort
við nágrannana eða húsráðanda.
Ég er nýkomin á fætur og mér
finnst ekki — ”
„Ég verð að fá listann”.
„Til hvers?”
og breiddi úr því á borðstofu-
borðið og tók til starfa.
Eftir hálftíma hringdi síminn.
Það var Vernon Kratich.
„Það gleður mig að ég skuli
hafa náð í yður herra Forbes. Ég
þarf að tala við yður. Ég kem.
eftir stundarfjórðung”.
„Ég hef mjög mikið að gera”,
sagði Ben.
„Ég tef yður ekki lengi”, sagðl
Kratich, kurteis en ákvéðinn.
„Ég kem að vörmu spori“.
Ben lagði frá sér kortið og list-
ann og beið reiður og leiður.
Kratich kom innan stimdar-
fjórðungs. Ben hleypti hönum
inn en bauð honum ekki sæti.
„Ég hef mjög mikið að gera”,
sagði hann. „Hvað vilduð þér?”
Kratich virti hann fyrir sér.
„Ég vil fá að vita hvað þér ætl-
ist fyrir með Lorene“.
„Ég verð að finna Al.” Hann
þagnaði og reyndi að róa sjálfan
sig, vera kæruleysislegur. „Ég
hélt að ég hefði sagt yður það”.
„Ég get ekki skilið til hvers
þér viljið fá lista yfir alla þá
staði, sem við bjuggum á”.
„Það skiptir engu máli, Lo-
rene. Segið mér þá bara”.
Hún hikaði svo lengi að hann
bjóst við að hún segði sér að
fara til fjandans og leggja svo
símann á. En svo fór hún að lesa
upp heimilisföngin i geðvonzku-
róm. Hún mundi ekki eftir öll-
um húsnúmerunum en það skipti
liann engu máli. Götunöfnin, ná-
grennið, vinnustaðirnir voru það
sem hann vildi fá. Hann skrifaði
allt niður.
Þetta varð langur listi. Lengri
en hann hafði þorað að vona.
„Eruð þér viss um að þetta sé
allt og sumt?” spurði hann þeg-
ar hún þagnaði.
„Já”.
„Þakka yður fyrir”, sagði hann
og lagði símann á. Hann náði sér
í kort yfir Woodley út í bílinn
EINS og við sögðum frá fyrir skemmstu, hófst kennsla í sjó-
vinnubrögðum við Gagnfr æðaskóla Húsavíkur í febrúar síðast-
liðnum. Við báðum ljósmyndarann okkar á staðnum, Jón Jó-
hannesson, að sýna okkur inn í sjóvinnutíma, og í fyrradag sendi hann
okkur þessar myndir.
IWWMWWWMWMWWWMWWWMWWWWWWWWWMWMWMWVMWIWMWWWM
v
ALÞÝÐUBLAOIÐ - 14. marz 1962 f5