Alþýðublaðið - 21.07.1962, Blaðsíða 15

Neville Shute
er alveg öruggt. Hún sefur núna.
Pascoe virðist líða mjög svipað.
Mér fannst honum vera kalt áð-
an, svo ég lét hitapolca hjá hon-
um”.
„Þakka þér fyrir, frú Hoskins.
Nú ætla ég að kalla Buxton upp,
en þú skalt hlusta ef ég skylúi
þurfa að tala við þig aftur. 7HT
kallar 7PC. Gjöra svo vel að
svara, ef þú ert að hlusta.
Skipti”.
Liðþjálfinn sneri rofa. „7PC
svarar 7HT. Skipti”.
„Þakka þér fyrir. Ef Clarke
flugstjóri er þarna, viltu þá biðja
hann að tala. Skipti”.
Ég tók hljóðnemann.
„Þetta er Clarke. Skipti”.
„Hvernig er veðrið hjá ykkur
núna?”
„Það er að létta til”, sagði ég.
„Það er alveg orðið bjart í vestri,
en ennþá er dálítið skýjað í
austri. Vindhraðinn er þrjátiu
hnútar. Hvernig er veðrið hjá
vkkur? Skipti’.
„Það er lágskýjað.hér, skýjin
eru um það bil 100 feta hæð.
Ekki sést tii fjalla. Vindhraðinn
er 20 hnútar”.
„Það er þá ekki mikil von til
þess að þið komizt”.
„Nei, en hvað um ykkur?”
„Það er allt í lagi. Turnbull
læknir er hér. Hann ætlar að
reyna að stökkva út, þegar ég
flýg yfir brautina. Ef hann getur
það ekki, þá getur enginn það.
Það er bara eitt. Turnbull þarfn
ast hjálpar við uppskurðinn, ef
nokkur leið er að koma því í
kfing. Getið þið flogið hingað
með Parkinson lækni meðan ég
er í burtu? Ef veðrið helzt þá fer
ég með hann þegar ég kem aftur,
og lendi þá á sama hátt. Skipti”.
„Biddu augnablik”. Það var
Iöng þögn meðan þeir báru sam-
an ráð sín. Ég stóð og hélt á hljóð
nemanum og horfði út um glugg
ann. Það var eitthvað við veðr-
ið, sem mér leizt ekki á. Sólin
skein, en samt var ekkert heitt.
Nú heyrðist í þeim 'aftur. „Þetta
er7HT. Þetta er al.lt í lagi Clarke.
Við komum með Parkinson á
Proctor vél. Við leggjum á stað
eftir hálftíma. Þetta er tveggja
tima flug, svo þú getur búizt við
lionum klukkan 11, eða þar um
bil. Skipti’.
„Það er prýðilegt”, sagði ég.
„Þá ætti ég að vera komiim aft-
ur”.
Hefurðu heyrt síðustu veður-
fregnimar?”
„Það er ekkert á þeim að
græða”, sagði hann. „Það er önn-
ur lægð á ieiðinni. Þeir halda
það dimmi aftur yfir, seinnipart-
inn í dag.
„Við verðum að vona það
bezta”, sagði ég. „Ef ég flýg í lít-
illi hæð, þá ætti eini vandinn að
vera að komast upp á brautina”
Ég bað um að fá að tala við frú
Hoskins, og þeir kölluðu hana
upp. Ég sagði henni, að við
mundum koma, og læknirinn
mundi verða þar eftir einn og
hálfan tíma, ef allt gengi að
um. Ég sagði henni að
mundum við fljúga yfir og láta
áhaldatösku læknisins detta nið-
ur. Ég bað hana að velja ein-
hvem stað þar sem jarðvegur-
inn væri mjúkur og merkja hann
hvítu laki, sem hún gæti fest
með steinum, þannig að við gæt-
um séð hvar bezt væri að láta
töskuna detta.
Þvínæst fékk ég liðþjálfanum
hljóðnemann aftur. Nú vorum
við tilbúnir. Læknirinn var með
miðlungsst.óra úttroðna ferða-
tösku. „Ég vafði flöskurnar inn
í handklæði” sagði hann. „Ég
held að það verði'allt í lagi með
þær”. Hann var í þykkum frakka,
en innanundir var liann í peysu,
sem náði upp í háls, og i skíða-
buxum með skíðaskó á fótum.
Hann var skynsamlega búinn.
Við ókum aftur út á flugvöll
með Monkhouse. Himininn var
heiður og blár og það var glaða
sólskin. Enn var þó fullhvasst
fyrir litla flugvél. Við ókum upp
að flugskýlinu og stigum út. Áð-
ur en við ýttum vélinni ut, fór
ég að skrifborði í einu horninu og
markaði stefnuna á kortið mitt.
í þessu veðri ætti ég að geta
flogið beint. Þetta voru um 115
mílur, og stefnan var 178 gráður
réttvísandi, næstum hásuður. —
Það mundi taka okkur eina og
hálfa klukkustund að komast
þangað í þessu roki. Vélin hafði
ekki benzin nema til fjögurra
tíma flugs. Það var ekki mikið
sem mátti muna. Ég leit aftur á
kortið. Þarna á leiðinni voru
fjögur þúsund feta há fjöll. Ég
gat losnað við að fara yfir þau
með því að fara svolítið aðra
leið. En þá lengdist leiðin urn 25
mílur. Eins og veðri-var nú hátt-
að, var betra að fljúga yfir þau.
Ég braut þetta kort og flugbraut
arkortið saman og stakk beim í
kortavasann á gamla flugjakkan-
um mínum. Því næst fór ég með
lækninn út að vélinni. Hann sett
ist inn og ég lét hann halda á
ferðatöskunni á hnjánum og síð-
an spennti ég hann fastan í sæt-
ið. Ég sýndi honum livað hann
ætti að gera. „Fyrst látum við
töskuna detta”, sagði ég. „Þegar
ég gef þér merki, þá opnarðu
dyrnar dálítið og lætur hana
vega salt á brúninni, svona. —
Þegar ég segi til, þá læturðu
hana bara detta". Ég þagnaði
við. „Svo fljúgum við annan
hring. Meðan við erum að því,
þá losar þú af þér öryggisbeltið
og ferð úr frakkanum — ég kasta
honum svo til þín seinna. Síðan
flýg ég niður að brautinni og
reyni að halda vélinni kyrri með-
an þú ferð út. Þú verður að vcra
eldfljótur, því ég get ekki naldið
vélinni kyrri nema augnablik.
En ég held samt að það verði al-
veg nógur tími. Við sjáum nvað
setur. Við gætum prófað betia
einu sinni áður en þú stekkur”.
Hann vætti varir sínar og kink
aði kolli. Ég vorkenndi honum,
hann hafði bersýnilega aldrei
lent í neinu slíku áður. „Þú munt
sjá, að það er auðvelt að komast
út”, sagði ég.
Hann opnaði dyrnar, sneri sér
til í sætinu, setti svo fótinn í
tröppuna og steig niður. „Þetta
er barnaleikur”, sagði hann. —
Það verður enn auðveldara þeg-
ar ég er kominn úr frakkanum”.
Ég kinkaði kolli. „Þetta verð-
ur allt í lagi”.
Hann fór aftur inn í vélina og
rétti honum ferðatöskuna. Því-
næst ýttum við vélinni út. Svo
settist ég inn í hana og kinkaði
kolli til Monkhouse og drengj-
anna tveggja, sem héldu við
vængbroddana. Monkhouse sneri
vélinni í gang á skrúfunni, og
hún tók strax við sér. Ég lét hana
ganga aðeins, gaf henni síðan
inn. Það virtist allt vera í lagi.
Ég gáf þeim merki og þeir tóku
fyrirstöðurnar frá hjólunum. Ég
ók henni lengra út á völlinn og
dreggirnir héldu við vængbrodd-
ana. Svo sneri ég henni upp í
vindinn og gaf þeim merki um
að sleppa. Svo fórum við í loftið.
Þegar við vorum komnir á loft lét
vélin dálítið illa, sem var engin
furða. Læknirinn hélt fast um
töskuna, honum var bersýnilega
um og ó. Ég tók stefnuna og við
héldum áfram að hækka okkur
því fjöllin voru ekki langt und-
an. Þau blöstu við okkur, snævi-
þakin í sólskininu. í austri var
enn dálítið skýjað. En heiðríkt
var í vestri. Ég tók nú upp kort-
ið og fór að glöggva mig á kenni-
leitum, og marka stefnuna nán-
ar. Vindurinn hrakti okkur dá-
lítið af leið og ég varð að taka til-
lit til þess. Þegar ég var búinn að
þessu sneri ég mér að lækninum.
„Finnst þér þetta ekki fallegt”,
sagði ég. Hann leit upp og virt-
ist öllu rólegri.
„Jú, það er það”, sagði hann.
„Afskaplega fallegt. Þetta er í
fyrsta skipti, sem ég flýg”.
Mér brá. Ég hafði ekki tekið
það með í reikninginn. Sem far-
þegaflugmaður var ég alvanur
að hitta farþega sem voru að
fljúga í fyrsta skipti. Vanalega
gaf ég mér tíma til að hinkra við
og spjalla við þá, spyrja þá hvert
ferðinni væri heitið, og lofa þeim
að segja svolitið frá. Stundum
bað ég flugfreyjuna að færa þeim
kaffisopa. Það hafði bókstaflega
aldrei hvarflað að mér að þessi
ungi og dugnaðarlegi læknir
hefði aldrei flogið áður. Ég
hafði verið með allan hugann
við að ná í lækni til að fara til
Lewis River, og hafði þess
vegna verið eilítið ókurteis við
hann.
Samt sem áður þorði ég ekki
að sýna honum neina samúð,
lreldur sagði ég: „Þú hefur farið
á mis við mikið”. Nú var um að
gera að vekja hjá hönum áhuga.
„Þekkirðu eitthvað til bát.a”,
sþurði ég.
„Já”, sagði hann. „Ég sigli
heilmikið. Það er til seglbátur
heima”.
Ég mundi að hann átti heima
við Huon ána, við djúpan flóa,
skammt frá Hobart.
„Þetta er alveg eins og að sigla
bát”, sagði ég Það voru ekki tvb-
NORSKUR málari Oskar |
| Sörreime sýnir um þessar |
j mundir á Mokkakaffi. Alis i
| eru tuttugu og tvær myndir |
| til sýnis og eru þær allar til |
i sölu.
Myndirnar eru manna og I
| landslagsmyndir og eru þær |
| allar frá Noregi. Allar eru |
E myndirnar unnar með pastcl- |
I litum.
Oskar Sörreime hefur hald |
i ið sjálfstæðar sýningar ytra |
i og einnig tekið þátt í mörg |
i um samsýningum. |
Í | Þessi jmynd er tekfn á |
I Mokkokaffi í gær og á henni 1
| eru Oskar Sörreime og kona i
; hans.
föld stjórntæki í þessari vél.
MonkMonkhouse hafði tekið þau
úr. .Ég tók hönd hans og setti
hana á stýrið fyrir neðan mína.
Þannig flugum við stundarkorn ~>f
meðan ég útskýrði fyrir honum, '
hvernig allt virkaði, eins og ég
hafði svo oft gert, þegar ég var '
að kenna.
Eftir stundarf jórðung stýrði har.ii
vélinni einn, og var nú mikið ro-
legri.
Það var orðið mjög kalt. Við ;
urðum að fljúga í fimm þúsund
feta hæð til að komast yfir fjöll-
in. Svona hátt uppi var frost
töluvert. Ég var í leðurjakkanum
mínum og með hjálminn og tref- ;
il um hálsinn. samt var mér ís- *
kalt á fótunum og hendur mfnar ,
voru bláar af kulda. Honum hlý’t ,
ur að hafa verið ennþá kaldara,
því hann var bara í venjulegum
frakka. Þegar við vorum yfir Mac
quaire lækkaði ég flugið og þá
hitnaði okkur fljótt. Við vorum
nú komnir út að ströndinni og
fiugum í þúsund feta hæð. Það
var ennþá sólskin en hafið var
ALÞÝOUBLAÐIÐ - 21. júlí 1962 J5