Alþýðublaðið - 15.08.1962, Blaðsíða 13

NZINHAGSÝNI
„BÍLAKATALOGAR" og bíla-
tímarit gefa gjarna upp benzín-
notkun bíla og hefur það mikið
að segja um val hins almenna
borgara á bílum. Flestum fag-
mönnum finnst vafalaust, að
fólk leggi alltof mikla áherzlu
á benzíneyðsluna og margir
munu harma, að verksmiðjurn-
ar hafa neyðzt til að taka tillit
til þessa veigamikla söluatriðis
við smíði bílvéla — það et um
að gera að smíða vél, sem tek-
ur sig vel út á töflunum um
henzínnotkun í blöðunum. Hins
vegar tekur bílkaupandinn
ekki eftir því fyrr en eftir nokk
ur ár, að með þessu móti verð-
ur vélin ef til vill ekki eins slit
sterk og annars.
í bílaheiminum eru ekki að-
eins til kappakstrar, heldur
einnig sparneytnisakstur. Sum-
ar verksmiðjur hafa, með hjálp
fastra bílstjóra smiðjanna, get-
að komið eyðslunni alveg ótrú-
lega lágt. Venjulegur bílstjóri
getur aldrei látið sig dreyma
um að koma benzíneyðslunni
svo langt niður og á lieldur
ekki að miða að því. Bílstjórar
verksmiðjanna hafa verið þjálf
aðir lengi og rækilega til að ná
slíkum árangri. Verksmiðjurn-
ar líta góðan árangur í spar-
neytnisakstri, sem fyrsta flokks
auglýsingu og fórna einum eða
tveirp eða þrem bílum til að á-
rangurinn geti orðið sem hag-
stæðastur. Áreynslan, sem vél-
arnar verða fyrir, er geysileg
og slitið algjörlega óeðlilegt.
Slíkt getur vgnjulegur toíleig-
andi ekki leyft sér, og það, sem
vinnst í spöruðu benzíiii, tap-
ast margfaldlega í vélarsliti.
Það er mikill skikkur hjá
mönnum að bera saman bíla
sína og hinn venjulegi bíleig-
andi er stoltur, þegar hann get-
ur sýnt hagstæðari niðurstöðu
en félagi hans. Ekki fæst allt ó-
keypis og maður getur heldur
ekki notið alls.
Eins og í meðferð fjár, eru
nægjusemi og varúð dyggðir, er
gefa góðan árangur. Ef maður
telur sparnað á benzíni veiga-
mestan, þá verður maður líka
að aka varlega og taka lífinu
með ró. Hraður sportakstur
getur aldrei sparað benzín.
Að sjálfsögðu ber að halda
benzínneyzlunni innan skyn-
samlegs ramma. Sérhver bíleig
andi, sem áhuga hefur á farar-
tæki sínu, á að halda regluleg-
an reikning yfir benzíneyðslu
hans. Reikningurinn getur m. a.
sagt nokkuðotil um ástand vél-
arinnar, óvenjuleg benzín-
eyðsla bendir til, að láta eigi
viðgerðarmann líta á vélina.
Akstursaðferðin gegnir geysi
legu hlutverki í benzíneyðsl-
unni. Tveir bílar í sama ástandi
að því er varðar vélina geta
vissulega eytt mismunandi
miklu benzíni, eftir skapgerð
og varkárni eigandans.
Tvö atriði skipta mjög miklu
máli: núningur í hinum hreyf-
anlegu hlutum bílsins, viðkom-
an við veginn og svo loftmót-
staðan. Núningurinn gerist í
sjálfri vélinni, í öllum legum
og í snertingu vegarins og
hjólbarðanna. Hár þrýstingur í
börðunum og velsmurðar legur
leiða bæði til þess, að bíllinn
rennur betur.
Lögun yfirbyggingarinnar á-
kveður loftmótstöðuna og í því
efni getur bíleigandinn lítið
gert. En menn skyldu athuga,
að þegar hraði er aukinn úr 50
km. á klst, í 100 km. tvöfald-
ast loftmótstaðan ekki, heldur
fcrfaldast. Farangur í grind á
þaki dregur einnig verulega úr
liraða. jafnvel skíði á þakinu
skipta máli á miklum hraða.
Sjálf ræsing bílsins eyðir
Framh. á 11. síðu

Sá hörmungaratburður gerðist
nýlega í svissneskum smábæ, að
tveir ítalskir verkamenn, sem
voru að vinna í 7 metra djúpum
húsgrunni grófust undir skriðu
af sandi og grjóti er veggir
gryfjunnar hiundu yfir þá.
Talsvert mikið er um það, að
ítalskir verkamenn vinni út fyrir
landamærin sökum ónógrar vinnu
heima fyrir.
Þannig var ástatt með mennina
tvo, sem hér um ræðir.
Þeir höfðu unnið saman lengi
dags, er annar þeirra varð þess
skyndilega var, að veggir gryfj-
unnar voru að hrynja saman.
Hann kallaði í ofboði til hins, en
í sama bili fór hann á kaf undir
skriðu grjóts og sands og var þeg
ar látinn, að því er talið var síð
ar.
Veggir gryfjunnar höfðu verið
„stífaðir af“ og allt það, sem
unnt var.hafði verið gert til þess
að verkamennirnir væru öruggir
við vinnu sína — en allt kom
(fyrir ekkj, tíu rúmmetrar af
sandi og grjóti grófu þá báða.
Annar dó þegar, en hinn, Angelo
Lezzoli lifði þó að hann græfist
einnig, bjálkar og net, sem notað
hafði verið til að varna hruni féll
yfir hann og myndaði þak, þannig
að jarðvegurinn féll ekki þétt að
honum og hann náði til sín lofti,
þó að af skornum skammti væri.
Þar, sem Angelo lá fann hann
fyrir höfði félaga síns við öxl
sína, en hann svaraði ekki, er
hann kallaði á hann.
Á yfirborði jarðar unnu félag-
ar þeirra eins hratt og unnt var
að þj'í, að bjarga Angelo. Þeir
girtu gryfjuna að innan þannig
að ekki væri meiri möguleiki á
hruni, súrefni var leitt niður í
holuna og síðan hófust menn
handa með höndum, hökum 6kófl
um að opna leið niður til Angelos.
Stundum saman var unnið, nóttin
kom og cnn var unnið af krafti
við bi'rtu frá kösturum.
Angelo var að þrotum kominn,
líkamlega og andlega, en eftir níu
stundir er svo langt komið, að
hægt er að gefa honum morfín-
sprautu og blóði er dælt inn í
æðar hans.
Logsuðumenn taka til við að
skera í sundur netið, sem klemm
ir að handlegg Angelos og að
loknu tólf stunda erfiði er hann
loks frjáls.
Á börum er honum lyft upp á
yfirborðið. Hann hefur verið graf
inn lifandi i hálfan sólarhring —
en það skiptir öllu að hann er á
lífi. Félagi hans var ekki eins
heppinn. Hann á ekki aftur-
kvæmt til lieimkynna sinna á
Ítalíu á eigin fótum. Sinkkista
flytur líkama hans heim.
Angelo lifir og verður senn á
ný tekinn til við að grafa nýja
grunna fyrir Svisslendinga.
Heima bíða kona hans og börn
eftir peningum fyrir mat og klæð
um — og þvi verður hann að
halda áfrajn að ögra dauðanum,
aftur og aftur í fjarlægu landi.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 15. ágúst 1962 «
UlDAjoUv) I S— iCCJ l-rt-r- < - v J