Alþýðublaðið - 29.08.1962, Síða 15

111
'V.tníj
gosdrykkir
eru hátíðadrykkir •
Jollycola
Valash
Appelsín
IVIix
Cream s<»da
Grape fruit
Golden Ginger Ale
SANA gosdrykkir fást
í næstu verzlun
/
Efnagerö Akureyrar hf.
Hafnarstræti 19 — sími 1485.
Neville Shute
stoppaði yfir nótt, og skrifaði
mér á nokkurra daga fresti. Ég
skrifaði henni á hverjum degi,
það hlýtur að hafa beðið heill
bunki eftir henni þegar hún
kom til Cannes, því hún var átta
daga á leiðinni. Hún flaug heim
ó þrem dögum. Eftirmiðdag einn
í lok septcmber kom hún fljúg
andi og ók vclinni upj) að skýl-
inu. Hún losaði af sér hjálminn
og steig niður úr vélinni. „Þetta
var alveg dásamlegt“, sagði
hún. „Eins og að fara í anrian
heim. Allt gekk vel, ég villtist
aldrei, — þurfti ekki að snerta
varahlutina. Og þeir skildu alveg
það sem ég sagði, Johnnie".
Hún var mjög ánægð og leit
alveg prýðilega út. Hún hafði
tekið litla myndavél með sér og
liafði tekið heilmikið af mynd-
um á hana. Myndirnar hafði hún
látið framkalla í Cannes. Hún
vildi að ég kæmi og borðaði hjá
henni um kvöldið, svo hún gæti
sýnt mér myndirnar. Ég ók henni-
lieim og fór svo og þvoði mér
og hafði fataskipti áður en ég
færi til stóra hússins í mat.
Þegar þangað kom beið liún
eftir mér í stofunni ásamt móður
sinni. Nú var hún ekki glaðleg
lengur. Hún var föl og sorg-
mædd. „Það hefur ýmislegt skeð
hér síðustu daga“, sagði hún.
„Derek“.
„Eitthvað mikilvægt?" spurði
ég.
Frú Doclos sagði. „Hann sótti
um að fá sjálfræði aftur.. Dr.
Somers hringdi í mig vegna þess
á mánudaginn. Þar eð Brenda vav
að koma vildi ég ekki skemma
fríið fyrir henni með því að
segja henni það, fyrr en hún
kæmi“.
„Hvað fáum við fljótt að vita
hvað verður gert?“
„Það koma sérfræðingar og
rannsaka hann“, sagði hún. „Dr.
Somers vissi ekki hvenær þeir
kæmu, en hann ætlar að láta
mig vita“.
Það leit út fyrir að Derek hefði
lagt fram formlega beiðni um að
mál hans yrði endurskoðað. Hann
hafði sjálfur lagt umsóknina
fram og komið þá fram sem bezt
hann gat. Dr. Somers hafði ber
sýnilega stutt hann í þessu máli.
Nú mundu tveir sérfræðingar,
læknir og lögfræðingur, koma og
rannsaka hann. Yrði skýrsla
þeirra honum í hag, yrði hann
án efa látinn strax laus.
Brenda sagði. „Dr. Ford-Jo-
hnson, verður áreiðanlega annar
af þeim, hann er frægur sérfræð
ingur og hann var annar af þeim
sem mælti með því að Derek
yrði sviptur sjálfræði".
Ljósmyndirnar og ánægjan yf
ir ferðalaginu var nú allt gleymt
og við sátum aftur í sömu vand
ræðunum og áður.
. Yið töluðum um það allt kvöld
ið: Frú Duclos hafði hringt í Ge
org Marshall, þegar hún frétti
þetta. Hún hélt.að hann væri að
reyna að gera eitthvað í London.
Hún bjóst ekki við að sérfræð-
ingarnir kæmu fyrr en eftir viku,
en þó var hún ekki viss um það.
Þegar við höfðum rætt þetta
fram og aftur, sagði ég. „Ég held
að þið ættuð báðar að fara til
Cannes“. Brenda hafði fundið ó
dýrt og þægilegt hótel í austur-
hluta bæjarins skammt frá sjón-
um.
„Hvenær?“ spurði hún hugsi.
„Núna, áður en sérfræðingarn-
ir koma“.
.,Þú átt við í næstu viku?“
Ég kinkaði kolli. „Eins fljótt
og þið gelið. „Ég þagnaði við.
„Það verður ekki eins auðvelt
að fara, þegar búið er að ákveða
að Derek komi hei-m. Það er betra
núna, — strax“.
Branda sat og íhugaði málið.
„Mín sjálfrar vegna, vildi ég
ekkert fremur en að fara strax.
Þetta er svo yndislegur staður.
En það mundu ekki neinir verða
hér nema þjónarnir þégar Derek
kæmi heim“.
Þá sagði frú Duclos. „Það er
mál Marshall fjölskyldunnar að
mínum dómi. Það mundi einhver
úr fjölskyldunni verða að koma
hingað og annast heimilishaldið
fyrir hann. Ég held þau séu nógu
mörg. Myra eða Janet gætu önn
ur hvor kornið".
„Ekki Myra“, sagði Brenda.
„Hún lítur eftir gömlu konunni.
Janet gæti kannski komið“.
„Hann hefur rétt fyrir sér“,
sagði móðir hennar. „Þú ættir að
koma þér á brott héðan“.
„Mér finnst eins og ég sé að
klaupast á brott“, sagði Brenda.
Hún vissi að hún mundi verða
að fara en hún barðist gegn því
að taka ákvörðunina. Að lokum,
og þá var klukkan orðin næst-
um ellefu, lét hún undan. Móðir
hennar var þessu fylgjandi. Hún
hafði ferðazt mikið í æsku og
þekkti Cannes vel. Það virtist
ekki eftir neinu að bíða. Við á-
kváðum að þær skyldu fara til
London eftir svo sem þrjá daga,
og kaupa það sem þær þyrftu
með, og fara síðan með lest til
Frakklands“.
„Það vcrður ömurlegt ferða-
lag, eftir :>ð hafa flogið þetta“.
sagði Brerda.
Ég brosii. 'O tekur ekki eins
langan tín- ‘.
„Veit c það, cn það verður
ekki nær. i - ns gaman“. Hún
sneri sér að mér. „Ætlar þú að
hugsa um vélina fyrir mig á með
an?“
„Ég skal sjá um hana“, svar-
aði ég. „Ef þú verður í burtu all
an veturinn verður þú að fá nýtt
skoðunarskírteini. Ég skal hafa
sarrband við þig um það. Svo
verður þú tilbúin til að fljúga
herni þegar þú kemur til baka,
næsta sumar“.
„Mig langar til að fljúga til
spánar,“ sagði hún „Getum við
gert það saman einhvern tíma?“
„Næsta sumar“, lofaði ég. „Þá
tek ég mér frí og við förum sam
an“.
Hún kom einu sinni enn út á
flugvöll og flaug vélinni sinni.
Svo settum við hana inn í flug
skýlið og gengum frá henni. Hún
kom með heilmikið af ábreiðum
og við breiddum vel og vandlega
yfir vélina.
„Ætlarðu að ganga úr skugga
um að þeir líti á hreyfilinn við
og við?“ spurði hún. „Það stend
ur í bókinni að það eiga að snúa
honum öðru hverjuA
Ég þrýsti handlegg hennar.
„Hafðu ekki áhyggjur af því. Ég
skal sjá um það sjálfur".
Nokkrum dögum seinna fylgdi
ég þeim ý stöðina. Mikið var ég
einmana þegar þær voru farnar.
Nokkru seinna hringdi Georg
Marshall í mig heiman frá
Brendu og spurði hvor ég vildi
lcoma og tala við sig. Ég hafði
ekki hugmynd um að hann væri
þarna staddur.
Ég fór strax og talaði við hann.
Það virtist, sem frú Duclos hefði
liaft samband við liann í Lond-
on, og hann hefði tekið að sér
að sjá um að húsið yrði tilbúið
fyrir Derek, þegar hann kæmi
út og einhver af fjöldskyldunni
yrði þar til að taka á móti hon-
um og sjá um húshaldið fyrir
liann.
„Eg hef skipt um skoðun síð-
an frú Duclos fór til Frakk-
lands“, sagði hann, „Ég ætla að
segja þjónustustúlkunni upp og
eldabuskan mun sjá um húsið í
vetur. Hún sér um að allt verði
í lagi, þegar þær koma til baka“.
Ég leit á hann. „Hvað um De-
rek? Kemur hann ekki?“
„Sérfræðingarnir koma hing-
að 16. október“, sagði hann.
Þangað til var hálfur mánuður.
„Við vitum ekkert fyrr en þeir
hafa rannsakað hann, og skilað
skýrslu sinni. Ég mundi verða
stórundrandi ef þeir slepptu hon
um“.
„Ég hélt að það væri næstum
því öruggt“, sagði ég.
„Það var það nú aldrei . . .“
Hann var hugsi augnablik, en
sagði síðan. „Þér eigið rétt til
að vita hvernig málin standa.
Þegar Derek lenti í þessu vand-
ræðamáli fyrir þrem árum síðan,
fengu sérfræðingarnir og dóm-
stóllinn ekki að vita nema hálf-
an sannleikann.
Okkur þótti ekki svara kostn
aði að fara ýfa upp það, sem
gamalt var. Ýmislegt áf því sem
við höfðum getað þaggað niður,
og sem var nú gleymt. Nú horfa
málin öðru vísi við. Honum líð
ur vel þarna á hælinu og þar er
vel liugsað um hann í einu og
öllu. Við viljum ekki að sú á-
byrgð sé lögð á herðar honum,
að hann þurfi að fara út í lífið
á nýjan leik“.
Hann þagnaði við og sagði svo
þunglega. „Ég fór og hitti lög-
fræðinginn, sem hingað mun
koma, og sagði honum allt um
Derek, síðan hann var smástrák
ur. Ég held þetta verði allt í
lagi. Iionum líður vel þar sem
hann er“.
„Trúði lögfræðingurinn þessu
öllu?“
„Já, það gerði hann. Hann lét
aðstoðarmann hraðrita allt sem
ég sagði, og síðan var það hrein
ritað, og ég sór eið og skrifaði
síðan undir skýrsluna".
Við stóðum þögulir um stund.
Ég vorkenndi þessum manni. Ég
vorkenndi þeim öllum.
Það var augljóst að þau voru
hrædd um að Derek fremdi ein -
hvern glæp. yrði honum sleppt.
Ef svo færi kynni hann að»
fara í fangélsi. Það voru greidd'-
há gjöld fyrir hann, þar sem •
hann var, og það var alveg eins**
gott að hann yrði kyrr. i
„Þér hafið talað all hrein-1
skilnislega við hann,“ sagði ég. ’
„Það gerði ég. Eg sagði hon-'}
um, að við skyldum alveg láta *
þetta kyrrt liggja.“ 1
Eg hugsaði mig um augnablik. *
„Ef sérfræðingarnir álíta að
hann sé bezt geymdur á hælinu,!
þá geta Brcnda og frú Ducles^
komið til baka hvenær sem er.“ ‘
„Já,“ sagði hann. „Það geta
þær. En þá verður hún komin
fjóra mánnði á leið. Og ég held ,
að það yrði betra að hún væri„
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 29. ágúst 1962- 15 ?