Alþýðublaðið - 27.09.1962, Qupperneq 12

í SMÁBÆNUM Riesenbeck í Vestur-Þýzka-
landi var um dagrinn sett skilti eitt mikið upp
við báða enda aðalgrötunnar í bænum. Á skiltinu
stóð: Hestum og konum á háum hæium er bann
atiur adgar.grur frá og með fyrstá desember. —
Ástæðan er sú að nýbúið er að malbika göt-
una. Það var einnlg gert í fyrra, en malbikið var
samstnr.títs eyðiiagt af hestshófum og kvenn-
mann hælum. í ár sá borgarstjórinn sig um hönd
og ætlaði ekki að láta það sama henda aftur, svo
að hann iét setja upp skiltsð.
Að sjálfsögðu ruku allar fínar dömur í þorp-
inu upp til handa og fóta. Og ekki sízt vegna
þess að hestarnir voru nefndir á undan þeim á
skiitinu. Það þótti hámark dónaskapsins. Borg-
arstjórinn kveður sig fúsan til að breyta orða-
laginu á skiltinu, en ekki fæst hann ofan af
banninu. Og til að tryggja að Iögin verði ekki
brotin, hefur hann sett verði við báða enda göt-
unnar, sem liafa bað starf með hcndum að'
horfa á kvenmannsfætur.
Af hverju var síðasta sending dulbúin sem
valhnetur?
Við höfum reynt að senda dementana eft-
ir öllum hugsanlegum ieiðum.
Og í hvert skipti sem við héldum að vlS
hefðum dottið ofan á þá réttu, ienti send-
iugin í klóm glæpamannanna.
Nú vitum við að fiestir þinna manna hafa
a'ðstoðað glæpamennina.
Reyndu þá að finna þá. Starfsemi mín
hlýtur að vera sem maðksmogin.
Sohrab og Rustem
FYRIR langa löngu, þegar veröldin var ung, var
uppi í Persíu mikil heíja. Hann var Rustem, svo
hraustur og hugdjarfur hermaður, að hann var kall
aður „hetja heimsins". Hann óttaðist hvorki ménn
né óvættir, hvorki ljón né dreka né tannhvöss tigr
isdýr. Rakush, fákurinn, sem Rustem reið, var fræg
ur eins og kappinn sjálfur. Og í víðri veröld var
enginn hestur nógu sterkur til að bera Rustem til
orrustu nema Rakush.
Þegar engin stríð geisuðu og -engar hetjudáðir
þurf -i að f remja þá undi Rustem sér bezt við veið-
ar upp í sveit.
Dag nokkurn var hann við veiðar og leikurinn
barst frá heimkynnum hans í Zabulistan að landa-
mærum Turan. Þar lagðist hann niður til hvíldar
og sleppti Raskush á beit. Rustem svaf. Þegar
hann vaknaði komst hann að raun um, að Raskusli
hafði verið stolið. Rustem varð æfareiður og skund
aði yfir landamæri Turan í leit að þjófnum. Hann
kom að litlu kóngsríki, sem heitir Samengan. Kon-
ungurinn í Samengan tók kurteislega á móti Rust-
em og lét undirbúa dýrlega veizlu honum til heið-
urs.
Kóngurinn átti dóttur, sem hét Taminem. Hún
var fögur eins og tungl í heiði. Taminem kom með
leynd til Rustem og játaði, að hún hefði lagt á ráð
in um þjófnaðinn á Raskush til þess að tæla Rust-
em til kóngshallarinnar.
Unglingasagan:
BARN LANÐA

- 4
Þeir riðu meðfram húsinu
að hesthúsi og Ricardo Per-
ez hafði aldrei orðið meira
undrandi en þegar hann sá
þetta hesthús. Þarna inni
voru fimm básar og á fjór-
um þeirra voru stórkostleg-
ustu hestar, sem hann hafði
séð.
Ricardo starði á þá með-
an hann setti merina, sem
hann hafði verið svo hreyk-
inn af, á einn básinn.
„Hún er léleg“,< sagði
og virti merina fyrir sér“.
Þú mátt eiga hana ef þig
langar til. Ég keypti hana af
því að hún gat borið þig
liingað. En þú þarft að kynn
ast sönnum hesti. Fegurðin
er mikilsvirði en liæfnin er
fáséð“.
Lítill kroppinbakur var að .
hugsa um hestana. Benn tal-
aði stuttlega til hans og
kallaða hann „Lew“ og
inbakurinn heilsaði án þess
að segja orð. Ricardo var
skelfingu lostinn yfir
kryppu mannsins og hann
vorkenndi honum jafn-
framt.
Þeir fóru út úr hesthús-
inu og inn í húsið og dyrn-
ar opnuðust um leið og þeir
nálguðust liúsið og bak við
dyrnar stóð stærsti maður
sem Ricardo hafði nokkru
sinni séð. Fyrst var erfitt
að gera sér grein fyrir því
hvernig hann liti út, bæði
var hann svartur og svo var
hann svo gríðarstór.
Þegar Ricardo gekk fram
hjá manninum fannst hon-
um hann ganga fram hjá
turni eða risavöxnu tré.
Maðurinn hefur verið upp
undir tvær og liálfur metri
Hann leyndi hæð sinni
með því að vera á slétt-
botna inniskóm en samt dró
það Iítið úr Itæð hans. Ri-
cardo sá, að hann samsvar-
aði sér fullkomlega og þyngd
hans þorði liann ekki að
gizka á. Ilúsið var traustlega
byggt og bað brakaði ekki í
góiffjölunum þegar þessi
risi gekk en samt fannst Ri-
cardogólfið titra. Þessi leit
út fyrir að geta tekið um
hornin á óðu nauti og kram-
ið það undir sig.
Þessi vera brosti tii hús-
bónda síns. Bros hans líkt-
ist eldingu á svörtum himni.
Svo leit hann á Ricardo og
greip um hönd hans og Ri-
cardo leit upp til risans.
Þegar hann gekk niður
ganginn með WiIIiam Benn
sagði sá góði maður glað-
lega:
„Er þér kalt á bakinu?“
„Já“, svaraði Ricardo undr
andi. „Því spyrjið þér?“
„Af því“, svaraði William
Benn, „að ég vonast til að þú
eigir eftir að búa lengi í
þessn húsi en það er sama
hve lengi þú býrð hér, þér
12 .27. sept. 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIO