Alþýðublaðið - 27.09.1962, Qupperneq 15

3
*
Baum
Svo eru aðrir, — og til þeirra
telst Frits Rainer læknastúdent.
Hann verður sífellt undir í hinni
daglegu baráttu. Það er tauga-
veiklað fólk, sem er miður sín á
morgnana, og sem með slæmri
samvizku fellur aftur i kveliandi
hálfsvefn og vaknar svo skelf-
ingu lostið, þegar það er orðið
of seint.
Hinn ungi Marx er af annarri
manngerð. Hann er svo reglusam
ur. í herbergi hans er allt nmð
röð og reglu, þegar Helena kem-
ur kl. 7; þar er kalt en loftið er
lireint. Hann hefur farið í morg-
unleikfimi innan við opinn glugg
ann, hann hefur rakað sig og bú-
ið sig undir — og Helena getur
ekki varist því að finna til móð-
urtilfinninga gagnvart þessum
piltung. Kl. 8 er hún til fyrir-
lestrar, meðan Marx notar hið
akademíska kortér til að bregða
sér smá bæjarleið. Hann gengur
fram hjá húsinu, þar sem unn-
usta hans býr, — því Fridel
Mannsfield er opinberlega og
með foreldraleyfi trúlofuð hon-
um. Hann blístrar neðan við
gluggann og út um hann gægist
yndislegt andlit. 18 ára stúlku,
sem býður góðan daginn.
Prófessor Ambrósíus er einn-
ig vaknaður fyrir löngu. Það er
einnig kalt í herbergi hans. Hann
býr á einhverskonar eyju í skraut
hýsi sínu; reglulegu greni, sem
er aðskilið frá svefnherbergi kon
unnar með íburðarmiklu baðher-
bergi. Hann staðnæmist hlust-
andi sem snöggvast framan við
svefnherbergisdyr hennar, gerir
jafnvel tilraunir til að opna hurð-
ina með gætni. En hurðin er af-
læst hjá Yvonne Pastouri.
Prófessorinn andvarpar og
kreppir hnefana í vösunum.
„Erfiðleikar eru til þess að yfir-
vinna þá”, hugsar hann með sér,
borðar einn og gengur í skærri
morgunbirtunni aleinn til bæj-
arins. Hálftíma situr hann í einka
tilraunastofu sinni og starir á
nokkrur ,mælislj.ós, svo kemur
Meier efnafræðingur, aðstoðar-
maðurinn — oft nefndur bara
„Meier” og minnir á, að fyrir-
lestrartíminn sé að byrja. Eyru
hans eru eldrauð af lotningu.
Prófessorinn smeygir sér úr kyrtl
inum og gengur í fyrirlestr-
arsalinn. Hið glaðværa fótaspark
sem honum er heilsað með hefur
sömu áhrif á hann og hressandi
bað, og rétt á eftir hljómar hans
volduga rödd um allan salinn og
fyllir hann með andagift sinni og
eldmóði.
Á meðan liggur Yvonne Pas-
touri undir þykku silkiteppi og
sökkvir sér niður í heillandi
drauma, þar sem hún og doktor
Kolding fljúga gegnum loftið á
öldum Ijósvakans, farkostalaus
og allslaus. Það er ákaflega gam-
an Um klukkan 10 vaknar hún og
drekkur te, les fáein bréf og
hringir síðan til May Kolding til
að spyrja, hvort bróðir hennar í
Frankfurt komi ekki bráðum aft-
ur.
May Kolding. sem ekki er neitt
flón skrumskælir sig í símanum.
May Kolding er einnig að læra.
Hún les nýrri málin og ætlar sér
í framtíðinni að koma mönnum á
óvart, með því að þýða allan Bal-
zac frá upphafi til enda og auk
þess birta ævisögu hans í stórri
bók. Sem stendur lætur hún sér
nægja að fara annað slagið til
Parísar vegna námsins. Það iigg-
ur ekkert á með doktorsritgerð-
ina, hún hefur bæði tíma og fjár-
ráð og henni líður ágætlega sem
stúdent. Hún býr í fínu matsölu-
húsi, hefur látið skrá sig í tvo
girnilega fyrirlestrarflokka, kynn
ist ýmsu skemmtilegu fólki og
þykir sjálf vera ánægjuleg.
„Stórkostlegt, Yvonne!" segir
hún. „Það er skínandi hugmynd.
Ég skipa Fred strax að koma
hingað með bílinn.
En það gerist nú ýmislegt
fleira á tímanum frá 6 — 8. Hér
verður ekki sagt frá öllum þak-
herbergjunum, þar sem menn
skjálfa, svelta, vinna og stríða;
eða öllum fyrirlestrarsölunum,
þessum miðstöðvum námsins,
þar sem einn maður stendur í
miðju og brytjar námsefnið ofan
í námsfólkið. Það gerist annað í
þessum freyðandi, suðandi soð-
katli þekkingarinnar, sem svo að
segja étur mannfólkið. í einum
salnum opna menn heilabú, í öðr-
um reikna menn sveiflur, geisla,
kraft og gang himintunglanna.
Menn gera tilraunir, færa sönnur
fyrir, skoða í smjásjám, stritast
við að læra lögmál og reglur,
setja fram getgátur, og fálrna sig
áfram, stundum alveg út í blá-
inn. í einu tilraunaglasinu mynd-
ast kristail af grænum gufum.
Allur heimurinn mun tala um
það á morgun. Líffærafræðing-
uririn v. Stettin slekkur ekki ljós-
ið hjá sér fyrr en kl. 8 á morgn-
ana, hann hefur í 6 ár unnið að
því að finna bóluefni gegn vissri
sóttkveikju, sem lifir í öndunar-
færunum. Málfræðingurinn dr.
Jónas, sem kom heim úr stríðinu
með taugalömun, liggur eins og
skata í rúmi sinu og vinnur að
stórkostlegu verki, nýrri bitilíu-
þýðingu. — Eðlisfræðingurinn
Biehlmoier liefur fengið kvika-
silfurseitrun; hann er tannlaust
dauðadæmt gamalmenni fyrir ár
fram, með bólgnar slímhimnur.
Jafnvel Horselman aðstoðarmað-
ur við líkskurðinn situr sér til
gamans uppi til kl. þrjú á næt-
urnar og setur saman béina-
grindur.
Svo maður snúi sér að öðru —
þá eru það allar aðgerðarstof-
urnar. Þær fylla heila götu, eru
sérstakur borgarhluti, sérstakt
hverfi. Hús og aftur hús, þar sem
sársauki og þjáningar fylla hvert
rúm. Heil söfn af þjáningum,
beinbrotnu fólki og vansköpuð-
um vesalingum. Heil herdeild af
leyndarráðum, lyfjaráðum, heil-
brigðisráðum, læknum varalækn-
um og kandídötum berjast við
liinn mikla sjúklingaher og
læk-na — suma. Viðkvæmir menn
eins og læknirinn Frits Rainer
verða stundum gripnir skelfingu
og langar til að láta undan síga,
gefast upp, nokkuð, sem læknir
má ekki leyfa sér. Læknir má
ekki sökkva sér niður í hugsanir
eins og þær, sem ásóttu Frits
Rainer. Það væri míklu mannúð-
legra að lofa þessu fólki að deyja
í friði í Drottins nafni en að
halda þvr lifandi með valdi.
Að vísu — ef miðað er við Kra-
nich bóksala, sem einmitt nú er
verið að leggja á skurðarborðið,
þá er það víst, að hann er reiðu-
búinn að þola hvað sem er til
þess að mega lifa. Hann hefur
berkla í vinstra herðablaði, og
þetta er í þriðja skipti, sem
hann er skorinn upp við því. í
dag tækju þeir víst handlegginn
af. Kranich bóksali er fíngerður
og hljóðlátur maður og gerir
engan hávaða vegna þessa. Hann
leggst á skurðarborðið, dregur
andann djúpt, þegar h'ann sogar
að sér hinni sætkenndu etergufu
og hugurinn hvarflar sem snöggv
ast til Helenu Willfiier, sem hann
ann hugástum á laun.
En sjúka verkamannskonan,
sem á einhvern dularfullar hátt
hefur gert tilraun til að losa sig
við 6. barnið, og sem nú liggur
hér næstum því blóðrunnin, er
bæði þreytt og ánægð, hún viil
heldur deyja. Hún hefur neytt
síðustu krafta til að segja hjúkr-
unarkonunni frá þessu. og það
stappar nærri að vera grimmilegt
af varalækninum að fara að dæla
í hana blóði.
En hvað hvíta rottan verður
að þola, sú sem Frits Rainir hef-
ur verið skipað að græða í nýtt
líffæri, það lætur enginn sig
neinu varða. Hún liggur þarna
með pínulitla klóróformgrímu á
snjáldrinu; rúbínrauð augun eru
opin og klærnar titra lítið eitt. .
Rainer ferst þetta klaufalega,
því hann er bæði ólaginn og örv-
hendur; hann hefur ágætt höfuð
en lélegar hendur, og svo er
hann of viðkvæmur. Honum er
óglatt, og það liggur við borð, að
hann selji upp. Aðstoðarmaður-
inn Horselmann, sem gengur
fram hjá honum með lík, brosir
í kampinn og hugsar með sér:
„Aldrei verður hann læknir, það
veit hann af reynslunni."
í líkkjallaranum eru 12 lík,
sem hvíla þar í hátíðlegri ró. —
Tveir af þeim hafa framið sjálfs-
morð. í fæðingárdeildinni eru á
sama tíma þrjár barnsfæðingar
í fullum gangi.
Kranieh bóksali var ekki sá
eini, sem í huganum leitaði
trausts og halds hjá Helenu Wil-
fiier. Það sama gerði Fritz Rain-
er, þegar eitthvað var honum
andstætt — og það bar oft við.
Hann var svo tilfinninganæmur
og viðkvæmur,. heyrði næstum
því. grasið gróa og þjáðist a£
hvað litlu, sem var Hann var há-
vaxinn en grannur, og á lotnum
herðunum bar hann munkshöf-
uð, sem draumkennd þrá skein
út úr og minnti á „Koncert” „Gi-
orgiones. Ungu stúlkunum
fannst hann fríður og athyglis-
verður , og Helena Willfuer, sem
hann unni á laun af öllu hjarta,
furðaði sig á honum. En undrun
hennar var lítilsháttar blandin
samúð. Henni fannst hann vera
svo fíngerður og sérstakur og
svo ósjálfbjarga, en hún sjálf
traust og ákaflega raunsæ. Hún
var dugleg, en það hafði nú svo"
lítið að segja. Hann var duglítill,
það var í hennar augum þó alitaf
eitthvað.
Hana hafði dreymt uodarlegan
draum, og hún sagði Guduiu.
Rapp hann.
Hún gengur eftir votu mjúku j
engi, ekki grænu heldur fjólu-
bláu. Hún lýtur niður, og þá vaxa
allt í einu eintóm smá brönugrös
fram úr brúnum blaðreifunum. |
„Já, það eru brönugrös”, hugsar j
hún með sér í draumnum, mislit
brönugrös.
Hún klæðir sig úr skyrtunni, í
öðru er hún ekki, og leggst síðan
niður meðal brönugrasanna. —
Fyrst er sem henni renni kalt
vatn milli skinns og hörunds, en
rétt á eftir finnur hún til áður ó-
þekktrar gleði. Brönugrösin vaxa,
— verða sífellt stærri — og hylja
hana að lokum alveg. Þannig var
draumurinn.
„Þetta er fallegt”, sagði, Gu-
dula Rapp, „en þú skalt ekki láta
neinn sálfræðing heyra hann.
Helena roðnaði, því á einhvern
óskiljanlegan hátt fannst henni
hann standa í dularfullu sam-
bandi við Fritz Rainer.
Helena var þegar komin að
gamla hesthúsinu, þar sem mat-
salan var. þegar Rainer kom kl.
5 mín yfir eitt. Honum þótti
vænt um að hitta hana, það los-
aði hann við þunglyndi f/rripart
dagsins. Hún rétti honum hend-
ina og umlukti hina grönnu fing-
ur hans með henni. Menn biðu
eftir Meier aðstoðarmanni við
efnafræðideildina, sem vanur
var að koma lítið eitt seinna, og
meðan þau gengu saman í regn-
úðanum í garðinum og hreins-
uðu lungun af óþefnum frá lik-
skurðarstofunni og tilraunaklef-
unum, fór Rainer að kvarta. Taug
ar lians, hendur hans, tilraunir
Hnefaleikar..
Framhald af 10. síðu.
hvort Liston fæst til að flýta
keppninni.
Liston var að því spurður eftir
keppnina, hvort hann mundi nú
vera fús til að gerast „sjentilmað-
ur“ í hnefaleikum, eins og fyrir
rennari hans hefði verið. Það
rumdi í Sonny, en flestir tóku það
hljóð þannig, að hann væri að
jánka þeirri hugmynd að snúa við
blaðinu.
Það má geta þess hér, að viku
fyrir keppnina var veðjað 8 á móti
6, að Liston sigraði, en veðmálin
voru komin niður í 3 á móti Z
kvöldið fyrir keppnina.
Fjöldi gamalla heimsmeistara f
þungavigt var viðstaddur keppn-
ina, svo sem Jack Dempsey, Joe
Louis, Rocky Marciano, James
Braddock og Ingemar Johansson.
Það er um Ingemar að segja,
að hann taldi Patterson hafa not-
að ranga „taktík“ og taldi sig
mundu geta sigrað Liston. Kvaðsb
hann vonast til að fá tækifæri til
að fást við hann sem fyrst. Það
mundi nú samt flestum finnast, að
Ingo mundi nú ekki hafa nein ó-
sköp að segja í risann Liston, sem
þar að auki virðist eiga svo hægt
iVieð að hata menn og lumbra á'
þeim með tilsvarandi krafti.
Hvaða áhrif það kann svo að
hafa á framtíð hnefaleikanna, að
margdæmdur glæpamaður, sem
m. a. er útilokaður frá keppni í
mörgum ríkjum Bandaríkjanna,
hefur náð meistaratitlinum, er svo
önnur saga.
Það er ekkert skrýtið þó þú fengir tíu í sögu, pabbi. Síðan
þú varst í skóla hefur helmingi meira grerst.
ALÞÝÐUBLAÖIÐ - 27. sept. 1962