Alþýðublaðið - 05.10.1962, Blaðsíða 12

Vt PR0VER I66N, MONSIEUR
DUVAl - F0RHABENTU6 <&8r
DET SKfDT NÆBTB 64/Vð /
CCPtM»A6tW
%2 5- Qktóber 1962 - ALÞÝÐUBLAÖIÐ
Rússiieskt ævintýri:
LITLA, BLÓÐ-
RAUÐA BLÓMIÐ
EINU sinni var maður, sem átti þrjár dætur.
Tvær eldri dæurnar voru stærilátar og montnar,
en yngsta dóttirin var vel innrætt og vingjarnleg-
Systur hennar létu hana vinna öll verkin í húsinu,
en sjálfar lágu þær í leti.
Dag nokkurn bjóst faðir þeirra til ferðar á mark-
a9 í næsta þorpi. „Hvað á ég að kaupa handa ykkur
á markaðinum?" spurði hann dæturnar þrjár.
»Keyptu nýjan kjól handa mér“, sagði elzta dótt
irin.
„Kauptu silkiklú handa mér“, sagði sú næst
elzta.
En yngsta dóttirin sagði: „Elskulegi faðir minn.
Mér þætti vænst um að fá lítið, blóðrautt blóm“.
Faðirinn fór á markaðinn og keypti fallegan kjól
á elztu dóttur sína og skilkiklút handa beirri næst
elztu. En hann gat hvergi fundið blóðrautt blóm
handa yngstu dóttur sinni, hvar sem hann leitaði.
A leiðinni heim hitti hann ókunnugan mann. Ó-
kunni maðurinn hélt á litlu blómi með blóðrauðum
blöðum.
„Seljið þér mér þetta litla, blóðrauða blóm,
gerið þér það”, hrópaði faðirinn.
„Það er ekki hægt að kaupa þetta blóm af því að
það er einskis virði“, svaraði hinn ókunni. „En
ef að þú vilt gifta syni mínum yngstu dóttur þína,
þá skal ég gefa þér það“.
„Sonur minn er Ijósi fálkinn Fenist, hinn hrausti
ungi hermaður, sem flýgur á daginn með skýjum
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
leið og- við opnuðum dyrnar
réðust þeir á okkur“.
„Þeir hverjir?“
„Nú átta menn með byss
ur. Næturvörðurinn hafði
talað af sér, síðast talaði
hánn við formann bankans.
Allir aðrir menn en sá karl
hefðu aukið vöröinn við
bankann en bankastjórinn
vildi ná okkur. Og það lá
við að það tækist".
„Bankastjórinn er bar-
dagamaður", sagði William
Benn.
„Það er liann“, sagði hinn
„en þetta var hans síðasti
bardagi“.
„Er hann dauður?“
„Já. Þeir skutu á okkur.
Skrákarnir féllu með byss-
urnar í höndunum. Mér tókst
að sprengja peruna í loft-
inu og svo skaut ég mér leið
út úr bankanum. Hvern
heldurðu að ég hafi hitt þeg
ar ég fór út um dyrnar. Næt
urvörðinn. Ég eyddi ekki
kúlu á hann ég braut á hon
um hauskúpuna með byssu
skeftinu“.
„Og stakkst þú svo af?“
„Nej. Ég beið í klukku-
tíma. Svo fór ég heim til
bankastjórans. Ég lét mexí
könsku stúlkuna sem opnaði
dyrnar skila til hans að ég
vildi ræða við hann viðvíkj
andi innbrotinu. Hann kom
niður“.
„Ég get sagt yður hvar
þriðja bankarænihgjann er
að finna", sagði ég.
„Ég vil gjarnan vita það“,
svaraði hann. „Hvar er liann
og hver er hann?“
„Hann er hér“, sagði ég
og svo skaut ég hann. Svo
fór ég heim á leið og hér er
ég kominn”.
8.
HANN VEIÐIR UM
NÆTUR.
Rieardo hafði heyrt um
bardaga fyrr en hann hafði
aldrei fyrr heyrt morðingja
játa sök sína eins og hann
heyrði Charlie Perkins nú
gera. Perkins naut frásagnar
innar. Hann hafði molað höf
uðkúpu næturvarðarins —
að vísu virtist maðurinn
liafa verið svikari — en at
liöfnin varð ekki glæsilegri
við það. Svo liafði han hald
ið til heiinilis mannsins sem
hafði veitt hann í gildru og
drepið hann með köldu
blóði.
Ricardo leit af hörkulegu
en glaðlegu andliti Perkins
og yfir á andlit William
Benn. Ilann bjóst við að sjá
þar speglast skelfingu eða
viðbjóð en slíkt var hvergi
að sjá. Ben starði á félaga
sinn og glotti.
„Sá einhver þig?”
„Ég býzt við, að vinnu-
konan hafi kannast við
NEHRU, forseti Indlands og þjóðarleiðtogi er
kominn á efri ár og taugar hans farnar að bila,
enda mikið á manninn lagt og staða hans veiga-
mikil.
Hann er nú nýlega kominn. heim til Nýju
Dehli afíur eftir langt og þreytandi ferðalag um
hinn vestræna heim, þar sem hann ræddi við
marga framámenn I heimspólitík.
Þegar hann var á heimleið, kom hann við að
minnismerki Gandi, þegar haldin var hátíð í Ind
landi í tilefni þess að 93 ár voru liðin síðan
Gandi fæddist.
Allir gengu berfættir nálægt minnismerki hans
í virðingarskyni — og að sjálfsögðu Nehru líka,
Þegar hann kom til baka frá athöfninni, var
það að skónum hans var ekki skilað fljótt og
vel, þrátt fyrir það þó að hapn kallaði eftir
þeim. Þá varð Nehru ofsareiður hrinti vörðum
sínum frá sér og arkaði eftir eggjagrátinu út
að bifreið sinni sem beið eftir honum, — en
vörðurinn kom á eftir lafhræddur með skóna í
höndunum.
DERES FORSE'JDEISS CR AtJKQMMST,
MONStBUR Dum - PftOTSN RA°-
PORTBRBR AIT VBD /
20
HVORFOR ZEAIOTB JE6 006
IKRB SR-KAmS VAíMZD
D£R DENNE6AN6? JE&
EK U6E VED AT 8EKÍA6P,
AT DET&K 60DT,.,
Sending yðar er koniin, herra Duval, -r
flugmaðurinn hefur gert öllu góð skil.
— Afhverju sendi ég ekki 24 karata val-
hetur með í þessarri ferð. Mér liggur við — Við reynum aftur, herra Duval, — von
að kvarta yfir, hve ferðin gekk vel .... andi gengur það skítt í næsta skipti.
KRÚLLl