Alþýðublaðið - 05.10.1962, Blaðsíða 15

10
j
Baum
fuglahræður. Franskar, fisléttar,
geta dansað á lófa manns, yndis-
legar. En þýzkar konur,- þyngsla-
legar, vaxa úr jörðu eins og tré.
Köddin sterk.“
Hann benti í áttina til Helenu,
sem kom neðan brekkuna ásamt
Meier og Rainer. Henni var hálf-
kalt og hún teygði handleggina
upp í loftið. Og raunverulega
minnti hún á tré, sem teygir sig
móti sólu.
„Þessi þarna er ljómandi!“
sagði Kolding til þess að stríða
Yvonne og heppnaðist það fylli-
lega.
Ambrósíus, sem upp á síðkast-
ið var. orðinn veiklulegur útlits,
leit nú fyrst niður til strandar-
innar.
„Þetta eru góð kné,“ sagði
Símon með gagnrýni.
Annars eru þýzku hnén eins og
diskar í laginu. En það þý.ðingar-
mesta vantar."
Sko, þarna skríður svolítil hvít
kanína í land, sagði Kolding. —
Mikið snoturt! Nú leggjast þau
öll í sandinn til að þorna, saklaus
eins og tindátar í öskju. Alls
staðar eitt kvendýr milli tveggja
karldýra : sjáðu bara, Yvonne."
„Þarna eru nokkrir af stúdent-
unum mínum, meðal þeirra," —
sagði Ambrósíus. Það létti ögn
yfir honum.
„Þessar þarna neðra eru báðar
fallegar," hélt málarinn áfram á
frönsku. En það vantar ástleitn-
ina. Þér ættuð að sjá konurnar
hjá okkur, þær dökku, — það er
nokkuð annar keimur að þeim."
„Þær eru prýðilegar, þessar
þarna neðra," sagði Ambrósíus.
Ástleitur! Hvað yrði' úr námi
þessara litlu hæna, ef þær væru
ástleitnar?"
„Heilaga einfeldni !”■' andvarp-
aði May Kolding, „Þér ættuð
bara að vita, hvað gerizt hjá þeim
herra prófessor."
Nú hafði fólkið á árbakkan-
um þornað. Sólin hvarf og skugg-
arnir læddust nær. Froskurinn
fór að kvaka í ákafa. Lykt af
brúnuðum kartöflum minnti á
sunnudag. Það var kveikt á svöl-
um hótelsins. og það jók á myrkr-
ið fyi-ir utan. Kvöldið var komið
snögglega með rakri golu. Það
var veifað af svölunum til unga
fólksins, sem var að taka sig til
við bátana. Yvonne kallaði til
Rainers, sem hún þekkti nú fyrst,
eftir að hann hafði klæðst. —
„Rainer! Litli munkur, komið og
leikið fyrir okkur, við ætlum að
dansa.“
Eftir að hafa í-óðgast við hin,
kom hann.
„Dansa, drottinn minn góður,
það er það eina, sem okkur hefur
vantað í dag," hvíslaði Helena og
kleip Rainer í handlegginn. Pa-
stouri leitaði uppi með liðugum
fingrunum það, sem átti að leika.
Það var þegar búið að rvðja sval-
>
irnar. Rainer var seztur við pí-
anóið, og Samson hafði hina
björtu Fridel í fanginu. Áhorf-
endur þrýstu nefinu að glerveggj
unum, og glaðværðin varð al-
menn. Kolding dansaði aftur og
aftur við Yvonne — og þegar
augnaráð Ambi’ósíusar varð. hon-
um fullerfitt, dansaði hann einu
sinni við Helenu og síðan aftur
við Yvonne.
„Hvað er að?“ spurði Rainer,
’sem varð Helenu var aftan við
sig.
„O — svo sem ekkert. Þessi
Kolding var bara frekur við mig,
þegar við dönsuðum."
„Frekur? Við þig? Á ég — ?“
„Nei, þú skalt ekkert gera. —
Hnén á honum eru bara svo and-
styggileg. Það er allt og sumt.
Hann þrýstir sér inn að manni,
þegar hann dansar, og það get
ég ekki þolað.
Helena komst meðfram veggn-
um til Ambrósíusar og Króniks,
sem ekki dönsuðu, en horfðu
standandi á hina iðandi kös. Ein-
manaleikinn umlukti þá báða.
„Herra prófessor, viljið þér
ekki dansa?" spurði hún hálffeim
in. Það er svo dásamlegt, viljið
þér — ég veit ekki, hvort ég
má----------?“
„Það er fallegt af yður, en ég
verð að afþakka. Eg yrði alveg
eins og fíll í postulínsverzlun.
Nei, þakka yður fyrir, en það er
mjög gaman að horfa á,“ sagði
hann og starði fast inn í dans-
iðuna.
Helena hélt áfram. „Og þér,
Kronik? Viljið þér fara af stað
með mér?“
„Eg? Nei, því miður; þakka
yður fyrir, en ég dansa ekki, eða
ekki teljandi, — horfi miklu frek-
ar á, þannig er það í raun og
veru, ungfrú Helena,“ sagði hann
og munnurinn herptist saman.
Svo stóðu þeir aftur við vegginn
þessir tveir menn, báðir með af-
mynduðu brosi, sem þeir álitu
eðlilegt.
Frú Yvonne skipaði herra Sam-
son að flyglinum, og þvílík list,
sem negrinn framleiddi. Frá
hljóðfærinu kváðu við tónar sem,
orkuðu á blóðið líkt og salt og
pipar. Úifellingunum rigndi,
bassinn þrumaði. díslcantinn
skrækti. Hljóð frumskógarins
glumdu út frá sólbyrgi menning-
arinnai’. Allt í einu hjöðnuðu
þau niður í seiðandi hljóma átt-
hagarnir og ástavímu, svo kon-
urnar lokuðu augunum og rugg-
uðu sér í mjöðmunum. Yvonne
lxafði tekið Rainer í staðinn fyr-
ir Kolding — og Helena, vesa-
lings Helena vissi naumast hvað
gerðist eftir það. Svartur drísil-
djöfull sat við flygilinn, og það
var sem lostafullar leikbrúður
dönsuðu fram og aftur um sal-
inn. Ljósin' og veggirnir dönsuðu
fyrir augum hennar. En alltaf
stóðu þeir Ambrósíus og Krónik
með sitt stirðnaða bros. — Svo
vissi hún ekki um neitt nema
negrahljómfallið, sem töfraði
allt og tryllti.
Við vitum ekki hve lengi var
dansað, hvort dansinn hafði á-
hrif á ákvarðanir, eða skapaði
mönnum örlög, þarna var um
fi’umstæð hljóð að ræða, er töl-
uðu beint til blóðsins, gamal-
kunna skemmtun milli nætur og
dögunar. Það er ekki okkar að
varpa sökinni á þennan fjar-
skylda málara fyrir örlagaríkar
ákvarðanir, þó við ætlum, að
hann hann hafi verið orsök i ein-
um atburði. En þessi frumskóga-
kennda hljómlist í sumarskálan-
um mun lengi sýna áhrif -sín á
næstu síðum, þar sem ýmsir ný-
ir atburðir taka að gerast.
Meier fann Kronik í blóma-
garðinum. Þér verðið að afsaka
mig hjá kvenþjóðinni,” sagði
hann kófsveittur. Eg verð hér í
nótt. Eg er bráðnauðsynlegur
hér. Þér skiljið?" Bak við runna
með gullregni var hvíslað og
kysst, og rauðu blæjunni hennar
Pastourin sást bregða fyrir. —
Ambrosíus nálgaðist þungstígur
sem áburðaj-klár. „Viljið þér gefa
mér. eld, herra prófessor?" —
spurði Kronik hátt.' Frá fullregn-
inu heyrðist hlaupið léttum skref
um.
Bifreiðin rann hægt eftir þjóð
veginum. Nú kvökuðu margir
froskar. Kronik komst yfir vott
engið niður að bátunum og
kveikti á hinum mislitu Ijósker-
um, sem voru með í förinni.
Marx kom og slánaðist áfram,
hann ræskti sig:
„Kæri Kranich, það er nokkuð,
sem ég vil biðja yður um áður en
Frídet kemur, verið svo góður að
fara með Rainers bát. Við er-
um — svo sjaldan út af fyrir okk
ur, og erum þó, eins og þér vitið-
trúlofuð. Þykir yður það miður
- ha?“
„Nei, auðvitað ekki”. Kranich
losaði bátskeðjuna með heilu
hendinni. í því komu Rainer og
Helena og settust upp í sinn bát.
„Ferð þú ekki með Marx, Kran
ich?“ spurði Rainer og ýtti bátn
um frá bakkanum.
„Jú, auðvitað", svaraði Kran
ick og varð eftir, einmana og af
gangs í næturhúminu.
„Ég verð að fá mér bát og róa
einn heim,- hugsaði hann fyrst
og lagði af stað, en rankaði
snögglega við sér. Ég get ekki
róið lengur. Það olli bitrum sárs
auka að gera sér þetta ljóst, með
an pörin í bátunum, eitt og eitt
skildu hann einan eftir. Ég verð
þá að ganga heim, hugsaði hann.
Blómin eru vafalaust að springa
út á götubakkanum, og ef til vill
sé ég Jónsmessubjöllur. Svo lagði
hann af stað. Hann var mjög ein
mana; í myrkrinu lagði ekki einu
sinni skugga af honum.
„Þú hefur verið svo falleg í
dag, Helena“, sagði Rainer „að
maður þolir sér alls ekki við.
Þú ert alveg ný manneskja".
„Ný“, mér finnst það jafnvel
sjálfri Firilei“.
„Fyrst þegar við syntum, og
svo þegar þú hvíldir í grasinu —
svo falleg Helena. Mig hefur
aldrei grunað hve fögur þú ert.
Þú ættir aldrei að vera í fötum.“
„Nú verður allt rautt umhverf
is af ljóskerinu. Sjáðu!“
„Er allt rautt? — Helena, þeg
ar mig dreymir um þig, ertu allt
af nakin“.
„Ðreymir þig um mig?“
„Já, rhig dreymir um þig.
Seinna, þegar við verðum alltaf
saman, áttu alltaf að vera nak-
in bæði nótt og dag. Við byggj
um háan múrvegg kringum hús
ið okkar. Og á hverri nóttu fæ ég
innblátur til að yrkja nýtt
kvæði. Elskarðu mig Hello?“
„Já, FirileK’.
„Þegar við dönsuðum, langaði
mig alltaf til spyrja þig að einu.
Má ég það núna?".
„Já, spurðu bara".
„Má það gerast í kvöld Helló?
Er það?“.
„Þögn, áratog, djúpur andar
dráttur.
„Eftir hverju bíðurðu Helló?
Við gætum verið svo óúmræði-
lega sæl, svo brjálæðislega ham
ingjusöm. Hvers vegna kvelur þú
mig? Þú ert frjáls manneskja,
hvað aftrar þér?“
„Kvel ég þig? Veslings Firillei,
það vil ég þó ekki. Ég bíð — já
eftir hverju? Það veit ég ekki,
máske eftir hinni miklu örlaga-
stundu, þegar maður getur ekki
annað, þegar það verður að ger
ast. Ef til vill eftir veizlu, mikilli
veizlu.“
„Er sú stund ekki komin enn?“
„Ég er kvíðin, — ég er blátt
áfram hrædd“, hvíslaði Helena
og kreppti hendurnar um ára-
hlummana.
„Hvað, þú! Litla stúlkan mín”!
Það mótaði fyrir útlínum hall
arinnar. Það er dáið á Ijóskerinu.
Rökkrið er gætt töfrabirtu. Allt
í einu fer Rainer að tala.
„Þegar ég var sautján ára, var
ég í fyrsta skipti með stúlku. Vin
ur minn tók mig með sér. Ég var
ósegjanlega kvíðafullur gagnvart
henni, mér leið illa, og ég var
svo fáfróður. Hún var ósköp góð
og vingjai-nleg við mig, stúlkan.
Ég held hún hafi ekki verið mik
ið eldri en ég. „Aaldrei framar“,
hugsaði ég „aldrei framar".
„Já, Fririllei?" ;
„Ég gerði það aldrei aftur, og
nú er ég tuttugu og eins Hella,
svo þú sérð, að ég get verið staS
fastur. Ég hefi varðveitt sjálfan
mig þar til hið mikla kæmi, og
nú er það komið. Þú verður aS
verða mín. Ég segi þér það nú
rólega og blátt áfram. Þú rr.átt
og skalt verða mín. Þú, sem ert
aldrei hálfvolg í neinu, þú verð
ur að gefast mér alveg, ef þú elsk
ar mig — annars — annars bara
alls ekki“.
Verð ég að gera það? hugsaðl
Helena. „Ég vildi gjarnan halda
þér hljóðlega í faðmi mínum og
ekkert meira. Það er máske a£
því ég er ung, eða þá að ég hefi
ekki fengið að gjöf hinar ríku til
finningar, enda raunsæ og blátt
áfram. — Hálfvelgja hefur aldrei
átt við mig, jæja þá — í kvöld
eða fljótlega.
„í kvöld“, hvíslaði Rainer seni
svar við hugsunum hennar. M
get ekki lengur verið án þín,
það slítur hjartað úr brjóstinu
á mér. Segðu aðeins eitt orð, elsk
an.“
„Já, já, Firilei". Helena dró
árina inn í bátinn. „Ég læt bát-
inn reka“, sagði hún eins og i
svefni og krosslagði hendur í
skauti.
Ekkja Grosmúkes lá vakandi
og beið eftir ungu stúlkunni. Það
var orðið áliðið, þegar hún heyrði
fótaíákið. Það marraði lauslega i
stiganum. Svo varð allt hljótt.
Upp gengu tvær manneskjur
berfættar yfir svignandi gólfborð
in.
-0-
Það var heitan júnídag í fúlu
stofu. Meier ræðir við þjóninn
Vertu óhrædd, mamma. Ég fékk bara óvænta gesti.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 5. október 1962 15
/