Alþýðublaðið - 12.10.1962, Blaðsíða 13

El
EðRS Á Wl
Framh. af 9. síðu
um þó og viðurkennum í hjarfa
voru að hið eilífa og stóra, kraftur
og trú sé það sem vér óskum
börnum vorum til handa um alla
hluti fram, — eftir hverju erum
vér að bíða? Vér sjálf og börn vor
erum að hætta að þekkja guð. Og
þó, þó er þjóðin trúhnoigð. Eru
það annir, sem hindra oss, það
Borney (Robert Arnfumsson) og Rool (Jon Sigurbjörnrson)
BRUÐAN
Framhald af 4. síða.
flytja einstaklinga fram að sviðs-
brún, til þess að segja einbvcria
setningu — í þessu leikriti var
bara engin sú setning sögð fram
við sviðsbrún, að hún yrði ekki
flatari við það.
Aldin kempa, Nína Sveinsdótt-
ir, á í þessu leikriti túlkun, sem
er samboðin snillingi. Að vísu
lief ég ekki fylgzt með Nínu á
leikferli hennar, nema síðustu
árin, en mér finnst vafasamt, að
álíta, að hún liafi í anmn tírna
betur gert. Hún er samgróin hlut
verkinu, án þess að cfleika
nokkru sinni. Það yl.;ar fannar-
lega um hjartað, að sjá slíka
túlkun.
Guðbjörg ÞorbjarnardóMir.
fær nú hvert stórhiutverkið á
fætur öðru. Olive 1 Sautjándu
brúðunni, verður að ýmsu leyti
mjög minnisstæð í túlkun henn-
ar, enda er það aðall Guðbjargar
Þorbjarnardóttur sem leikkonu,
að rísa hæst, er mest á reynir.
Kæti Guðbjargar átti það til,
að þessu sinni, að verða dálítið
þvinguð og uppgerð og f Jmtöl
þeirra Herdísar, engan veginn
snurðulaus, en þegar á drama-
tískan kraft hennar reyndi skorti
ekkert á, í túlkun hennar og bón-
orðið nýtti hún til fulls.
Vinkona hennar, Pearl, varð á
einhvern hátt ekki nógu svip-
sterk persóna- í höndum Herdis-
ar. Reyndar skal það viðurkennt,
að hlutverkið er mesti vandræða-
gripur og gefur stórkostlegt tæki
íæri til ofleiks og útfiatnings i
algjöran óskapnað.
Það verður ekki sagt að Her-
dís hafi gert lítið úr hlutverki
sínu, til þess er hún oí vön og
góð leikkona, en þar varð, held-
ur ekki stórt í meðferð hennar.
Róbert Arníinnsson er þrótt-
mikill leikari og gæddur miklu
innsæi í leik sínum. Harneý,
vandræðagemsinn, varð eins og
smjör í höndunum á honum,
ísmeygilegur,' tungumjúkur og
Viðtal við Kristínu
Framhaid af 4 siðu.
klúbbur á vegum Æskulýffsráðs,
hefur Æskulýðsráð nokkuð fajr-
ið fram á, að fá að hafa slíkt
áfram?
— Nei, ekki höfum við verið
bcðin um, að lána Burst fyrir
starfssemi Æskulýffsráðs. en
það hefur komið til tals, að
F. U. J. setji á stofn slíkan
kiúbb, sem starfi síðan sjálf-
stætt og hafi afnot af Burst,
citt. til tvö kvöld i viku. Það
hefur alltaf verið mikill áhugi
fyrir því í F. U. J., að Burst
sé notuð jafnt fyrir þá, sem
vilja nema pólitísk fræði og
hina, sem stunda vilja venju-
lega tómstundaiðju, spila, tefla,
vinna úr basti frímerkjasöfnun
o. s. frv.
— Svo að F. U. J. í Reykjavík
starfar ekki eingöngu sem póli-
tískur félagsskapur?
— F. U. J. er og verður fyrst
og fremst félagsskapur, sem
berst í anda jafnaðarstefnunn-
ar, en jafnframt er félagið op-
ið öUum þeim, sem áhuga hafa
fyrir, að starfa að ýmsum iiðr-
um áhugamálum en pólitík,
enda er ekki allt fengið mcð
því, að allir vcrði stjórnmála-
menn.
Áður en við kvöddum Krist-
ínu, bað hún okkur að geta
þess, að allt ungt fólk, væri
velkomið í Burst, til að taka
þátt í þeirri margvislegu starf-
semi, sem þar mun fara fram í
vetur.
drukkinn af ótrúlegum sannfær-
ingarkrafti (þó hefði drykkjan !
mátt heyrast meira á mæli hans).
Næst á eftir, eða ef til vill sam-
hliða Nínu, átti hann beztu túlk-
un kvöldsins.
Jón Sigurbjömsson, félagi
hans Roo, átti heldur ekki í nein-
um teljandi erfiðleikum með
sinn mann, en átti þó svipminni
túlkun og á köflum þvingaðri
(burtséð frá skapgerð Roo>) Jóni
hættir lielzt til að ofleika svip-
brigði, en nær þess á milli frum-
stæðum krafti í túlkun sinni,
sem gefur leik hans svip, er
ekki verður hjá gengið. Hin klas-
síska óperutúlkun á það til að
gægjast fram í leik Jóns og setur
sérstæðan blæ á hann. en er
engan veginn alltaf til góðs.
Tvö hlutverk eru enn ónefnd,
Dowd (Gunnar Eyjólfsson) og
Bubba (Brynja Benediktsdóttír).
Hvorugt stór hlutverk. er gefa
tilefni til átaka, að markí né
stórrar umsagnar. Væntar.lega á
Brynja eftir að koma skemmti-
lega við sögu í Þjóðieikhúsinu
(henni hefði varla annars verið
valinn þar staður, svo ungri,
fram yfir ýmsa ágæta leikara) en
enn sýnir hún aðeins snotran
leik. Hreyfingarnar mættu líka
að ósekju verða tilgerðarminni.
Gunnar er þaulvanur leikari,
fer enda smekklega með hiut-
verk sitt.
Ekki verður svo frá þessari
umsögn gengið, að gleyma megi
atvikum, er settu blett á þessa
sýningu. Það úði og grúði af
missögnum og orðbrengli á frum
sýningunni (hvað ekki var áber-
andi á aðalæfingu). Það var lík-
ast því, að leikaramir væru að
reyna að þvinga fram hraða, sem
þeir réðu ekki við. Má vera að
taugaóstyrkur hafi valdið, og
þetta leiða brengl hverfi, og færi
betur.
Þokkaleg leiktjöld eru bak-
grunnur Sumars sautjándu brúð-
unnar
Xlögni Egiisson.
BVSonty
Framli. af 7. síðu
hefur einnig verið varlega tekið
í blöðum. Alexander sakar nokkra
bandaríska hershöfðingja, sem
hann nafngreinir, um að hafa sótzt
um of eftir auðunnum sigrum og
frægð.
Mistökum Bandaríkjamanna á
árunum 1941—1945 hefur verið
kennt um niarga crfiðleika kalda
stríðsins. Því hefur verið haldið
fram, að Berlínardeilan eigi rót
sína, að rekja, til þess, að Rrnse-
velt, Bandaríkjaforseti, hafði bjarg
fasta trú á Stalín í Jalta og að
Eisenhower veigraði sér við því,
að ná Berlín á sitt vald á undan
Rússum 1945.
í styrjöldinni var Alexsnrior
marskálkur, yfirmaður Montgo-
merys í Norður-Afríku. Ilann
stjórnaði einnig herferðinni á
Ítalíu.
Einn kafli bókarinnar er helg-
aður Montgomery. Þar segir m. a.:
Ef kona Montgomerys, hefði verið
á lífi, hefði hún getað gert hann
ofurlitið mannlegri.
Alexander, marskálkur, gefur í
skyn, að Montgomery hafi, meir
en nokkur annar, átt heiðurinn aí
sigrinum í orrustunni við El-Ala
mein.
Montgomery hefur feng’ð þann
vana, bætir Alexander við, að ferð
ast um heiminn og valda stjóm-
málalegum erfiðieikum Það er
hlutverk, sem hann er óhæfur í.
Freud
Framhald-af 7 síðu.
hinna lifandi einstaklinga hafa
reynzt eiga sér stað bein hugsam-
bönd og fer þá að verða skammt
til þeirrar ályktunar dr. Helga
Pjeturs, að draumur eins, sé ævin-
lega að undirrót, vökulíf annars.
Svo skammt er nú orðið til þeirr
ar ályktunar, að auðnaðist fræði-
mönnum, að gera sér nokkru betri
grein fyrir raunveruleik draum
anna en Freud gerði og aðrir sá'-
fræðingar hafa gert til þessa þá
mundi sú ályktun fara að þykja
alveg óhjákvæmileg. Og nú ætla
ég vegna tilefnisv sem Sigurjóri
Björnsson gaf í erindi sínu, að
minna á nokkuð sérstakt en áreið
anlegt dæmi um hugsamband
manna á milli, og segir al því í
bókinni ÞÓNÝÁLL, grein sem
heitir Fróðleg saga af svonefndum
draug. En auk þess, að lesa um
slíkt dæmi má í grein þessari sjá
fram á, að þetta, sem talið var
hugarburður Helga og honum var
sérstaklega virt til geðbilunar, að
halda fram, hefir ekki verið tóm
ímyndun hans.
Þorsteinn Jónsson.
Úlfsstöffum.
eiga vissulega margir annríkt í
þessu landi, eða er þetta svona
voðalega víðtækt sinnuleysi um
hið eina nauðsynlega, eða fyrir-
verðum vér oss fyrir trúartilfinn-
ingu vora? Stundum liggur manna
við að halda að svo sé, að menn séu
orðnir alltof gáfaðir og upplýstir á
þessu landi til þess að upplýsa eða
fræða börn sín um guð og hans
heilaga vilja, ég tala nú ekki um
að leipa þau sér við hönd í guðs
hús, það gæti verið brosað að
þeim. En betra er að leiða barn
sitt í heilagt hús en að gefa því
gullúr í fermingargjöf þó gott sé.
Betra er að sjá löggjafa og leið-
toga þjóðarinnar leita hinnar
æðstu vizku í helgidóminum en að
þiggja fjárveitingu úr höndum
þeirra, þótt liún geti vissulega
komið sér vel. En gagnvart þeim
hinum upplýstu og gáfuðu, ef ein-
hverjir eru sem bera því við að
þeir séu upp yfir það hafnir að
hlýða á andlaust stagl í einhverj-
um presti í einhverri kirkju, gagn-
vart þeim skal leiðréttur örlaga-
ríkur misskilningur í þessu sam-
bandi. Það er hvorki prestnrinn
né raeða hans, sem skiptir mestu i
kirkjunni. Það er nálægð guffs á
helgum stað og stund, það er guðs
heilagi andi í orði hans og sakra-
mentinu, það er lofgjörðin, og
þakkargjörðin, og náðin, það er
samfélagið við hinn heilaga í kyrrff
og friffi, það er snertingin við kraft
hans, það er að vera allir einum
huga í bæninni. Það er þetta, sem
enginn sér með augum líkamans
og enginn heyrir, heldur finnur og
lifir í andanum, það er það sem
er aðalatriði hverrar guðsþjón-
ustugjörðar. Það er guff, sem er
ALLT. Það er hann, sem fyllir
kirkjuna, þótt hún sé tóm.
Sigurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa
Austurstræti 10 A. Sími 11043.
W»;jjríf II
Uiíin,:
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 12- október 1962 XZ