Alþýðublaðið - 17.10.1962, Blaðsíða 15

effir
rúmið. Ég tók hana upp, —
ég var allt í einu hætt að titra
og var orðin alveg róleg. Nú kem
ur röðin að mér, hugsaði ég.
Rainer horíði ó mig hryggum
augum, hann langaði sýnilega til
að segja eitthvað, því hann
hreyfði varirnar, en það heyrð-
ist ekkert hljóð. „Ég kem strax“,
sagði ég, on ég veit ekki, hvort
hann skildi það. Ég gekk að borð
inu og ætlaði að fara að láta í
sprautuna, þegar ég heyrði eitt
hvert hljóð á bak við mig, og þeg
ar ég sneri mér við sá ég að Rain
er hafði fallið aftur á bak í rúm
ið. Ég fleygði sprautunni og
studdi við hann. Það rifaði að-
eins í augun. Ég setti handlegg-
inn undir hnakka hans og studdi
þannig við hann. Hann varð mjög
þungur, en andaði reglulega. Mér
fór að kólna, þar sem ég sat
þarna með handlegginn utan um
hann, og ég sveipaði teppinu um
okkur. Það var rétt eins og hann
svæfi. Seinna, ég veit ekki hve-
nær, fékk hann aftur litla hryglu
og neðri kjálkinn féll niður. Ég
lagði hönd mína undir hökuna
og hélt henni uppi. Hann dró and
ann ennþá, en mjög ógreinilega.
Hve lengi stóð á þessu veit eg
ekki. Ég veit ekki heldur, hve-
nær það var búið, umskiptin voru
svo hæg. Ég held það hafi skipt
klukkustundum. Mér var ískalt,
og ég var eins og lömuð. Þegar
ég stóð upp var orðið bjart og
fuglarnir teknir að syngja. Ég
lagði Rainer útaf í rúmið og
breiddi ofan á liann. Liljurnar
lagði ég á brjóst hans. Svo
klæddi ég mig“.
„Og höfðuð þér með ráðnum
liuga hætt við sjálfsmorðið".
,,Af ráðnum liuga? Nei. Allt
var svo ógreinilegt svo ruglings
legt. Ég var í uppnámi, og þó
svo kyrlát og steindauð innra.
Liljurnar höfðu deyfandi áhrif
á mig með angan sinni, ég opn
aði gluggann, stökk út í garð
inn og tók að lilaupa —“
„Af ótta?“
„Ef ég segði af ótta, væri það
ekki alls kostar rétt, og orðið
hugrekki á ekki heldur við. Þér
hljótið að misskilja það herra
dómari. Og þó, ég hafði öðlast
' einskonar hugrekki til að taka
allt á mig. Ég hugsaði á þessa
leið: Hvað illt getur komið fyr-
ir þig eftir þvílíka nótt?“
„V4ð segjum að þetta sé nóg
í dag”, sagði dómarinn og tók
saman plögg sín. Hann var ekki
ánægður.
Næsta morgun staðnæmist
bíll •draman við fangelsisdyrnar.
Helena er látin setjast milli
tveggja karlmanna og ekið með
hana gegnum borgina, sem kem
ur henni einhvern veginn ókunn
uglega fyrir sjónir til hverfisins
með læknastofunum. Hann stanz
ar í lítilli hljóðlátri götu og Hel
ena gengur mjög föl en hnarreist
gegnum starandi mannfjöldann.
Það er líkskurðarbyggingin hugs
ar hún hálfrugluð og þekkir kast
aníutréð, þar sem hún hefur svo
oft beðið eftir Rainer. Á næsta
agunabliki ætti hann að koma í
stormtreyjunni sinni og með litlu
skrýtnu húfuna dregna niður að
augum, og svo mundi hann teygja
fram grönnu hendurnar í áttina
til hennar.
Farið var með hana inn í stór
an sal, þar stóð hópur þögulla
manna með hattana í höndunum.
frammi við dyr. Á einu borðinu
lá eitthvað hreyfingarlaust og
stirðna^ undir laki. Hún tók á
öllu því hugrekki, sem hún átti
tfl. Ég er sterk, hugsaði hún og
beið. Það var þrúgandi óhugnar.
leg þögn yfir allri athöfninni.
,Viljið þér koma hingað — enn
þá nær“, sagði einn af mönnun-
um, sem sýnilega var réttarlækn
irinn. Sem sönggvast fannst Hel
enu þetta allt vera utan við raun
veruleikann. Fluga þaut suðandi
gegn um salinn, og einhvers stað
ar draup úr krana. Læknirinn
dró hvítt lokið til hliðar. Helena
sá framan í Rainer dáinn.
Hún varp öndinni djúpt eins
og sofandi maður. Það var sem
hún losnaði undan miklum þunga.
Þarna ertu Firilei, hugsaði hún,
hugsunin vakti svo innilega
blíðu með henni, að hún brosti
án þess að vita af því. Hún gekk
alveg fast að þeim dána og laut
yfir hann. Nú svaf hann. Hann
hafði fengið hvíld, var kominn
heim. Svipur hans var ósegjan
lega bjartur og hátíðlegur og í
honum var festa og öryggi. Dauð
inn gat ekki lýst sér fegur en í
ásjónu þessa ungmennis. Já,
þarna ertu Firilei, hugsaði hún.
Nú liður þér vel. Ertu nú ánægð
ur? —• Finnurðu ekki lengur til
ótta? Skilurðu nú, að ég verð að
lifa áfram? Verð að lifa, þrátt tyv
ir allt, einmitt þrátt fyrir allt.
Frá skrifaranum heyrðist sagt
áherzlulaust:
„Þekkið þér þetta sem lík
kand med Frits Rainers?”
„Já,“ svaraði Helena forviða.
Ríkissaksóknarinn skipaði að
fara með hana til baka.
,,SÚ er harðsvíruð", sagði hann
við dómarann, þegar þeir gengu
niður stigann. „Ég hefi séð
verstu glæpamenn falla saman,
þegar þeir hafa staðið andspæn
is líkinu. En þessi þarna er alveg
forhert".
„Eða þá algerlega saklaus“,
svaraði dómarinn og vakti það
sjónarmið gremju saksóknarans.
Hörselmann varð einn eftir í
hinum tóma sal og breiddi yfir
líkið. Er það ekki það, sem ég
hefi alltaf sagt, að úr honum þess
um yrði aldrei neinn læknir,
hugsaði hann með sér af kímni
blandaðri meðaumkun, meðan
hann tók til áhöld handa réttar-
lækninum.
Yfirheyrslur og vitnaleiðsla
gengu sinn gang. Myllan malaði,
og fátt markvert kom í ljós. Sum
vitnin hrósuðu hinni ákærðu úr
öllu hófi, og aðrir eins og t. d.
kanditat Strekl kvaðst trúa
henni til alls hins versta s. s. eit
urbylunar fóstureyðingar og
morðs. Ekkjan Grosmúcke var
yfirheyrð og flóði öll í tárum,
en vissi ekki neitt. Einhver Frið-
rika Mannsfeldt lagði fram bréí
frá Helenu, sem vakti fremur
samúð en hitt, en var harla tví-
rætt hvað aðalspursmálið snerti,
morð með leyfi hins myrta.
Annað bréf kom fram, sem
vakti mikla athygli; það bréf var
fullt af fögnuði yfir prófinu,
sem hann skýrir foreldrum sín-
um frá ásamt áætlunum sínum
og vonum um hamingjuríkt
framtíðarstarf. Bréf þetta var
sérstaklega þýðingarmikið, af
því það var sent til spítalans,
þar sem faðir hins látna hafði
gengði undir uppskurð, sem
enn varð ekki séð hvern árangur
bæri. Að síðustu mátti draga
allt málið saman í fá og óviss á-
kæruatriði. Ungfrú Willfuer
hafði — eins og hún sjálf sagði
keypt sprautuna, en hvaðan mor-
fínið stafaði, var enn óráðin
gáta, þar sem allar deildir spit-
alans fullyrtu, að 20 skammtar
af morfíni gætu alls ekki norf-
ið, án þess að þess yrði vart,
eins og þar væri ströng rcglu-
semi á öllum sviðum. Aðalatriði
ákærunnar var nú eins og áður
hin óskiljanlega og óeðlilega
stunga í hægri handlegg. Rétt-
arlæknar og ýmsir kunnugir
voru spurðir, jafnvel leyndar-
ráðið varð að mæta í réttinum
og gaf þar nokkrar upplýsingar
ólundarlega.
Meðan þessu fer fram, situr
Helena í klefa sínum, og á henni
sjálfri verður nú breyting. Eitt-
hvað grær og vex innra með
henni. Hún er hvorki hugiaus
eða hrædd lengur, öll örvænting,
allur kvíði er á brott. Það er
allt að baki. Þessi Helena Will-
fúer er sterk, hún er reiðubúin
að ganga út í lífið og sigra það,
þrátt fyrir allt!
Hún fær efnafræðibækur sín-
ar og vinnur af fullum krafti.
Öll persóna hennar þráir frelsi',
þráir að vinna aftur, ráða.st á
verksfnið með krepptum hr.ef-
um og skapandi hugarstarfsemi
og framkoma hennar við yfir-
heyrslurnar, sem alltaf verða jl
fátæklegri, er með nýju sniði. |
Þar gætir framsóknar og bar- ff
áttuvilja, sem fer alveg með ?
skapstillingu .hins silkimjúka J
rannsóknardómara.
Eina nóttina kemur lika délit-
ið fyrir. Eitt sinn, þegar hún
liggur vakandi og hún er í þatin
veginn að sofna með hugann
fullan af efnafræði formúlum.
finnur hún ákafléga milda og
mjúka hreyfingu innvortis, að-
eins augnablik. Það var rétt
eins og lítil hönd væri að klappa
og eins og eitthvað sofandi legði
sig til hvíldar inni i henni, léti
sig dreyma áfram. Hún skilur
þetta ekki strax, trúir því ekki.
Hún er líka aðeins stúlka, þóit
hún eins og jörðin beri í sér
hið gróandi fræ. Hún breiðir
hendurnar yfir lífið, andar hægt
og reglulega og bíður eftir að
vita, hvað þessi vera í líkaman-
urn hennar gerir næst. Og það
kemur aftur þetta fíngerða
blíðuatlot, hið yndislegasta, sem
nokkur kona fær notið.
„Þú — ? Ert það þú — ?“
Sólbjart bros breiðist um á-
sýnd hennar, og augu hennar,
svo óvön tárum, fyllast og hún
grætur og gráturinn er endur-
nærandi.
— x —
Prófessor Ambrósíus hafði
eins og fleiri orðið að mæta sem
vitni. En hann hafði hagað sér
líkt og geðveikur maður í íbúð
sinni eftir atburð þann, sem éð-
ur er lýst. Það versta var, að
hann gat ekki unnið. Hann hafði
alla sína ævi unnið, hamast. —
Fyrir honum hafði ekkert verið
til, sem ekki mætti sigrast á með
vinnu. Nú var hann eins og í
fjötrum. Hann gat ekki unnið.
Hann geklc um húsið, læsti öllit
og fleygði lyklunum, flygdnum,
kistum, skúffum og skápum. --
Hann reif niður myndir af veggj-
unum, verin af púðunum, svo
loftið varð fullt af dúniusli,
henti blómapottunum út í garð-
inn og gróf litla dós með and-
litsfarða í jörð niður. Hann fann
hvítt silkisjal, tætti það sundúr
með tönnum og höndum og
fleygði tætlunum í ruslakass-
ann. — — Um nóttina læddist
hann út berfættur, tíndi slitrin
upp, og stynjandi af sneypu fór
hann með þau inn í rúm og
faldi þau undir sænginni eins
og hundur, sem geymir beinið
sitt. Hann óð um bókasafn sitt,
fleygði mörgum þeirra í góifið
og þeyttist svo út í borgina til
efnafræðistofnunarinnar, þar
reyndi hann að vinna. Allt ár-
angurslaust. Hann gat ékki unn-
ið, gat ekki lifað.
Vicky Bauiri
Hann stóð frammi fyrir rann-
sóknardómaranum og reyndi að
átta sig á, hvað yfirvöldin vildu
honum, flutti svo vitnisburð sinn.
með hásri röddu:
Hann hafði kynnzt ungfrú •
Willfiier, sem gáfaðri, iðinni og
skyldurækinni konu. Nei, hann
stóð ekki í neinu og þvi síður
nánu sambandi við liana. Um
tengsl hennar við hinn unga
læknauema vissi hann ekkert,
hafði þvert á móti álitið hana
lausa við kynferðishneigðir. —
Fregninni um að hún væri ó-
frísk, tók hann með undrun.
Aðstoð við sjálfsmorð með vilja
hins myrta við sérstakar aðstæð-
ur, gat hann skilið, vegna þess,
hve hún var viljasterk og þrótt-
mikil.
Dómarinn spurði, hvort Helena
Willfuer gæti hafa náð í morfín
í rannsóknarstofunum eða ann-
ars staðar að vegna þess, aö
hún var efnafræðingur.
í fullgerðum skömmtum 0,02
gr. að þyngd? Nei. Skammtur-
inn 0,2 gr. til innspýtingar
bendir svo eindregið til læknis-
ins, svaraði Ambrósíus og bætti
svo við frá sjálfum sér: „Fram-
kvæmd verksins er svo táknræn
fyrir sjálfsmorð læknis. Ungfrú
Willfuer mundi hafa gert það
öðruvisi."
„Getur þess konar skipzt nið-
ur eftir deildum. Hvernig
mundi efnafræðingurinn fram-
kvæma það?“ spurði dómarinn
áfjáður eftir að auka þekkingu
sína vegna embættisins.
„Efnafræðingurinn," sagði
prófessorinn og leit niðuf . á,
hendur sínar, „getur gert það á
mjög öruggan og skjótan bátta
Efnafræðingurinn leysir ziankal-';
íum upp í saltsýru og myndar
þannig blásýru. Hann gerir
skinnsprettu á einn fingurinn
og stingur honum niöur í vökv-
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 17. október 1962 15