Alþýðublaðið - 15.11.1962, Blaðsíða 12

SÁ VI S MI6,
HVOR OS SR
- W KAN
SLUDRS ,
8A6SFTSR !
DU F&RFm .
SSKUNOm TíL AT
vise mi6, hvcr
PU HAR SKJULT
psm! y
/HASKMEIJ ER SMÆKFUJD
AF D/AMANTER - JE6 HAR
6EMT PEM AUS VE6NE
AH RI6HT - MEU
HAR PU T/ENKrfX,
AT- DINE VENNER
NU SER Pí6 HEtVTE
PIAMNTERNE ?
HVOR MAN&E ER /
OM AT PELE 8YTTET
JEt> PRElVBR 8U>T
AT 60PEm
CPMÆRKSOM F& AUE
TIPERS F0RSÍA6...
ICOPtWH»Gtwj
65 ÁRA gömul kona í Arles í Frakklandi hef-
ur gengið í 17 ár með skurðlaeknis-pinsettu £ mag
anum, án þess að hafa haft hugmynd um það. Ár-
ið 1945 gekkst hún undir uppskurð og Ieið síð*
an Ijómandi vel í fimmtán ár samfleitt. Fyrir
tveimur árum síðan fékk hún verk í mjöðmina
en læknirinn gat ekki séð hvað olli.
Konan var stundum sárþjáð og barmaði sér oft
við eiginmanninn, sem aftur á móti hélt að um
ímyndun væri að ræða — þangað til einkennileg
bólga fór að vaxa út úr maga konunnar. Bólgan
óx og varð æ sérkennilegri að Iögun unz hún opn
aðizt og annar armur pinsettunnar kom í ljós. Eft-
ir því sem árin höfðu liðið hafði pinsettan hreyfst
til í maganum unz hún óx út úr konnnni. Konan
liggur nú á spítala og bíður þess að hinn armur
pinsettunnar verði f jarlægður.
Vélin er full af gimsteinum ég hef falið þá
hér og þar.
— Sýndu mér hvar þeir eru. Við getum
talað saman á eftir. Allt í lagi. En hefur þú
hugsað um það að vinir þínir sjá þig sækja
demantana? Hvað eru margir um býttin?
Þú færð fimm sekúntur til að sýna mér
hvar þú faldir þá. — Ég er aðeins að reyna
að koma þér í skilning um stórkostiegt til-
boð. . . .
29/9
(.CIPSH
CúP/N«GtN
I
MOCO
FYRm LITLA FðLKIÐ
Grískt ævintýri
Og nú fóru þær að kafa eftir speglinum. En
hann var svo þungur, að engin þeirra gat lyft hon
um upp á yfirborðið. Loks fóru þær að þreytast og
voru farnar að tala um að gefast upp og fara tóm-
hentar til fangelsisins, en ein músanna vildi ekki
gefast upp fyrr en í fulla hnefana.
Litlu mýsnar urðu heldur en ekki kátar, þeg-
ar þessi mús kom með spegilinn upp á yfirborðið.
Þær komu speglinum fyrir í hátnum og reru nú
án nokkurs bægslagangs í land.
Mýsnar fóru nú með spegilinn til fangans, sem
þá lét foringja þeirra lausan.
Og fanginn neri spegilinn, og þear andinn birt
ist skipaði hann honum að koma honum úr fang-
elsinu og burt til fjarlægs lands, þar sem konung-
urinn gæti ekki fundið hann.
Þar lifði hann farsælu lífi til æviloka, — en
við erum samt hamingjusarnari en hann varð
nokkurn tíma.
Þrjú epli hafa fallið af himnum ofan. Eitt fæ
ég, eitt fær sá, sem hlýðir sögúniii og hið þriðja fær
sá, sem þýddi. _
ENDIR.
UnglingasagaD:
BARN LANDA-
MÆRANNA
„Já."
Jafnvei rósemi I.ew var
raskað við þessi orð. Hann
leit á dyrnar sem opnuðust
í því og út kom hópur manna
í horninu.
„'tg býð upp á drykk,
Charlie,“ sagðl einn þeirra,
„og gangi þér betur næst.“
„Ég býð upp á drykk,“
urraði Charlie Perkins. „Ég
hef aldrei drukkið til mín
heppni sem aðrir liafa borg
að fyrir mig. Út með glösiu
barþjónn! Eitt lianda hverj
um hérna inni.“
Barþjónninn heilti í glösin
og rétti þau fram og allt
gekk rólega fyrir sig þangað
til vansköpuð hönd Lew tók
um glas.
,Hver ert þú?“ urraði Perk
ins.
Lew leit í andlit morðingj
ans. „ Hvers vegna spyrð þú
Perkins?“
Perkins gekk til hans. „Þii
ert Lew,“ sagði hann „Ég
þekki þig. Þú vinnur skít-
verkin fyrir Benn og þú ert
ekki vinar minn. Er það ekki
rétt?“
Lew svaraði engu og Bio-
ardo vissi hvers vegna. Þttð
skipti Iitlu máli hvort Lew
lifði eða dæi ef í hart. færi
en dræpi hann Perkins var
atlur ljóminn af hetjudáð
Ricardos. Því þagði Lew.
„Huglaus padda.“ urraði
Perkins, „Snautaðu liéðan
út eða —“
Ricardo stökk á fætur.
„Perkins,“ kallnði hann.
Útlaginn leit á hann „Hvei'
ert þú?“
„Ég sé að þú viit slást.“
sagði Ricardo, „en því ertu
að ráðast á litla menn eins
og Lew hérna?“
Charlie Perkins leit vaa
trúaður á hann.
„Ert þú kannski stærri?"
spurði lianni. „Veizt þú hvcr
ég er pelabarn'.ð?“
,Þú ert Charies Perkins,
ræfill, þjófur og morðingi,“
sagði Ricardo ánægjulega.
„Meira veit ég ekki um þig
en það sem ég veit ekki er
sennilega í samræmi við það
sem ég veit.“
Betri ástæða fyrir að skipt
ast á skotum var erfitt að
finna en samt hikaði Perk-
ins. „Ég veit hvað þú vill,“
sagði hann. “Ef ég ræðst á
þig skýtur kropptnbakuririn
mig. Og sennilegi hafið þiö
einhvern til vara líka.“
Svo kallaði hann: „Hvaða
tveir menn vilja standa hjá
mér og sjá svo um að engin
launskytta ráðist að mér?“
Enginn hreyfði sig og
Perkins varð purpuralitur
af bræði.
,Þá skal ég segja ykkur
hvað ég geri,“ galaði hann.
„Næst þegar ég sé einhvern
ykkar skal ég útkljá málið.
Við skjótum við f.vrstu sýn.
Og það stendur.“
Hann rauk til dyra. Ric-
ardo bauð uPP á næstu uin-
12 15. nóv. 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ