Alþýðublaðið - 03.03.1963, Blaðsíða 9

sætta mig við er að fjölskylda
imn — faðir minn, móðir mín og
systkini, neita að tala við mig.
Þau trúa því statt og stöðugt, að
þetta sé hegning guðs fyrir syndir
okkar". ■
Bæjarstjórinn 'í þorpinu, Hans
Hibner, segir: ,,í okkar þorpi fara
allir til kirkju. Ég fer á hverjum
sunnudegi.' Ég hef áldréi séð þessi
úngu hjón þar. Þetta er kannske
refsing."
Presturinn í þorpiriu segir: „Ég
hef heyrt sögumar rim barnið. —
Þetta er allt mjög leitt. Ég mun
ræða það við bæjarstjórann”.
Kannske er von til þess að
presturinn geti kennt bæjarstjór-
anum og hann svo aftur þorpsbú-
unum, að sýna þessu ógæfusama
fólki þó ekki sé nema dálitla með-
aumkun.
ÞJÓRSÁRVERI
vel hafi tekizt. Sannast hér sem
oftar; „Að sigursæll er góður vilji“.
Frumsýningargestir skemmtu sér
hið bezta, og létu óspart í IJBs
, þakklæti sitt og viðurkenningtt.
1 Það. er sannarlega virðingarvert,
þegar fámennt félag, eins og hér á'
hlut að, hefur dug og djörfung til
þess að sýna þá menningarviðleitni
sem þessa, og getur félagið og leik
endur ásamt leikstjóranum verið
stolt af þeim árangri, sem náðst
hefur.
Ég vek athygli á því, að leikstjór
inn er húsmóðir í hreppnum, sem
að vísu hefur nokkuð kynnzt leik-
istarfsemi í höfuðstaðnum. Það er
■nú svo, að segja má að félausum
félögum sé ofviða að kaupa að-
stoð lærðra og þar af leiðandi
dýiTa leikstjóra, sem þó ýmis fé-
lög leggja í, og þá fyrst og fremst
til þess að þeir, sem við þetta fást,
fái nokkra undirvísun í starfi. En
það verður að segjast, að það er
erfiður byrjunarbaggi að eiga að
greiða leikstjóra 10—12 þúsund
krónur, auk alls kostnaðar í kring-
um leikstjórann, sem eðlilega fylg-
ir. Sannarlega væri nauðsynlegt að
geta fundið auðveldari leið til lið-
sinnis og leiðbeiningar févana og
fámennum félögum, hvort heldur
er um að ræða ungmenna- eða leik
félög.
Væri ekki hugsanlegt að Þjóð-
leikhúsið bkkar gæti rétt hér út
örfandi hjálparhönd. Því vissulega
er leikstarfsemi hvar sem er viður-
kenndUr menningarvottur og sann-
arlega.samboðinn hinum glæsilegu
félagsheimilum, sem víða eru risin
af grunni.
Að endingu þakka ég ieikhóþi
„Vöku“ fyrir skemmtilega .stund,
óska tii hamingju og hvet til áfram
halds þess starfs, sem með þessum
leikjer hafið í Þjósárveri. — G. J.
Nóv. 1962
N Ú G.E-NGUR vetur í garð,
kannski ætti ég ekkert að vera að
minnast á það, því að í Alþýðu-
blaðinu les ég um það, að vetur-
inn hafi sótt ykkur heim snemma
með frosti og snjó, því að vetur-1
inn hér er eins og sumarið verður
best heima. í gær var 27 stiga
hiti um daginn, en í nótt voru 18
stig. Mér þótti nóg um kuldann
þegar ég kom af næturvaktinni í
morgun og veitti sízt af því að
verá í peysu. Arabisku hermenn-
irnir, sem voru á næturvaktinni, |
voru komnir í niðþykka frakka,
og óneitanlega er broslegt að sjá
þá í sínum hvíta síða kjól, þar
sem faldurinn nemur við skóna
og í þykka frakkanum sínum utan-
yfir. Einn sandstormur hefur kom-
ið og stóð fiann aðeins í tvo daga
sem betur fór. Síðan í apríl hefur
enginn rigningardropi komið,
þangað til í síðustu viku, en þá
kom' smáskúr. Ailir þustu út og
fögnuðu rigningunni, horfðu til
himins og börnin hrópuðu: „Það
kom einn á mig, það kom einn á
mig”. Líklega verðið þið ekki eins
uppnæm, því að nóg hefur verið
af rigningardropum til þess að
kyssa nefið á ykkur í haust eftir
því, sem mér hefur verið skrifað.
Og þá minnist ég þess, er ég kom
heim í spmar í nokkra daga, ég
gekk niður Laugaveginn og dug-
Jeg rignuyiarskúr skall á og allir
tóku til fofanna til þess að komast
i skjól, en ég hægði gönguna og
tók ofan hattinn og naut hvers
dropa. Sólarupprásin í morgun
var töfrandi fögur, kannske eru
það hyllingar að sólin tapar sinni
réttu lögun, um stund var hún eins
og ferhyrningur og svo var eins og
sjóndeildarhringurinn vildi ekki
sleþpa henni og hún varð ílöng og
eins og teygðist á henni, en svo
sigi-aði þessi eldrauða kúla, nýr
dagur var kominn, einhver hefur
sagt að ef það kostaði 10 krónur að
horfa á sólaruppkomuna, færi hálf
ur heimurinn á fætur, það hefði
ekki verið ofborgað, fyrir að sjá
fegurð himinsins í morgun.
Saud konungur á höll í borg-
inni Damman, sem er hér skammt
frá, höllina notar hann þegar hann
er á yfirreið um ríki sitt og dvelur
þá í henni 2—3 vikur á ári, um
daginn þegar við vorum á ferð
þar, spurði arabiskur vinur minn
mig að því, hvort við vildum sjá
höllina og hallargarðinn, var þeirri
uppástungu tekið með gleði, því
að það er ekki á hverjum degi,
sem svoddan tækifæri gefast. Við
inngang hallarinnar stóðu varð-
menn og talaði vinur minn við þá,
og var okkur sagt að bíða og kall-
aði vörðurinn á yfirmann sinn,
kom hann til dyra, stór og þrek-
inn, gyrtur miklu bjúgsverði loga-
gyltu, bauð hann okkur inn í hall-
argarðinn, sagði að því miður get-
um við ekki fengið að sjá höllina,
en væri velkomið að skoða okkur
um í garðinum, leiddi hann okkur
síðan í gegn um ganginn, sem var
gríðarhár til lofts, án alls skrauts.
Sjálf höllin er komin til ára sinna,
mjög stór, en virtist ekki haldið
vel við. En þó að höllin sjálf hafi
ekki heillað augað, þá gerði garð-
urinn það, fegurð hans dæmafá.
Rósarunnar með rauðum rósum,
allavega lit blóm, limgerði og ótal
tegundir af trjóm, garðurinn var
vel ‘ skipulagður, enda vinna við
hann 6 garðyrkjumenn, okkur var
sagt að við mættum fá okkúr á-
vexti að vild, og ekki var í kot aftur til þess að „slá“ okkar garð.
vísað, bananar, döðlur, sítrónur Tunglskinsflóa,
og plómur uxu á trjánum og við
tíndum óspart og höfðum með okk
Um daginn var ég staddur úti
við Tunglskinsflóa, ég var nýbú-
ur, við reikuðum um garðinn og inn að synda og busla í sjónum og
nutum fegurðarinnar, við komum1 lét sólina sleikja mig. Allt í einu
að lítilli Mosku eða bænahúsi, þar
sem einn sona Saud og fylgdarlið
haris var við bænagjörð, framan
við Moskuna, var ég inntur eftir
því, hvort ég óskaði eftir að hitta
prinsinn og vildi ég það gjarna,
en bæði var að bænagjörðin dróst
hjá honum og tími minn var orð-
inn naumur, þannig að ekki varð
heyrði ég hróp og köll og sá, hvar
allir voru á harðahlaupum við að
koma hóp af börnum, sem voru í
sjónum. á þurt land, ég fór af
stað og spurðist fyrir um hvað
væri að ske. Mér var sagt að
slanga væri þarna í sjónum. Eru
þær eitraðar? — Já, var svarið.
fleygði henni upp í fjöru og hvert
lialdið þið að slangan hafi stefnt,
Jú, nákvæmlega á staðinn, þar
sem ég stóð. Hafi óhorfendur ef-
ast um hæfni íslendinga í frjáls-
um iþróttum, þá hefur sá efi horf-
ið, sém dögg fyrir sólu, slíkur var
sprettur minn. Einhvem tíma fyrr
á árum vorum við séra Jónas í Vík
á frjálsíþróttanámskeiði, og þá .yar
sr. Jónas mun fljótari í sprett-
hlaupi en ég, en tíma minn í þessu
hlaupi verður erfitt fyrir hann að
jafna. Þegar ég kom lafmóður til
af fundum okkar, en næstu daga
voru konunglegir bananar á borð-
um. en ósköp var likt a£ þeim
bragðið og þessum, sem við kaup-
um á markaðinum í Kobar.
I garðinum hérna fyrir utan
braggana er kostulegt að sjá til
Arabanna, þegar þeir eru að slá
grásið, ekki þættu þeir búmanns-
legir heima á íslandi, þeir leggj-
ast á hnén og skera grasið með
sigð, með annarri hendinni grípa
þeir um grastoppana og skera þá
svo af með hinni. Garðurinn er
líklega 15x15 metrar og það tók
6 Araba tvo daga að slá hann (eða
skera). Það er ekki nema eðlilegt,
að grasið sé farið að spretta úr
sér,_ þegar hringferðin um völlinn
Hópur af karlmönnum óð nú út í baka gengu höggin á slöngunni, en'
hún hjó til spýtunnar með .sinni
eitruðu tugu, en máttur .henriar'
þvarr og brátt. var húii ölj, síðan
hef ég 'ékki stundáð sjóböð við
Tunglsskinsflóa. , ’ . ' "2?
Sóriur minn fékk; inflúetizu.'.um
daginn, sem ekki eri frásögur.fí^rr „ j
andi, nema af spaugilegum > afek-
um, eins og það að sjúkíingurínn
var ekkert hrifinn áf íæknisheim-
sókninni, því að það kom fyrir, að
læknirinn dró upp úr pússi sinu
þessa illræmdu nál, sem jafnvel
sjúklingsins hræðist. , Vcru
það því kaldar kvcðjur, sem lækn-
irinn oft fékk, en sem-betur ;fór
„Farðu heim- til- þín,
ekkert getur nema sprautað”; og £} j
einn daginn kastaði það tólfunum,v v;
fékk drengurinn-2 sprauturr-—
sirin hvoru megin við ónefndán
stað.,
Mér er nær að halda að hefði
læknirinn skilið hann, hefði ,hann -
gefið upp praxisinn, en læknir-
inn er egypzkur, talar ensku særai-
lega, en skilur ekkert I íslenzku,
semþetur fer. Nú, drengurinn lá á "
það sem eftir var dags- ’ :
ins, en svo þegar kunningi okkar
færði honum konfektkassa um
kvöldið, þá fór harin að komast á
réttan kjöL, Næstu daga sncri ltka
spariandlitið systur .hans að hon-
um, meðan molar voru í kassan-
um, eitt kvöldið tók ég eftir því, að
systir hans er farin að lesa fyrir
hann, þótti mér það forvitnilegt,
því að það kemur ekki oft fyrir,
fékk ég mér blað til þess að lesa
og gaut svo augunum til þeirra,
án þess að þau tækju eftir, þau
sátu á sófanum, hún hélt á' bók-
inni, en hann á' konfektkassanum.
„Jæja, nú er ég búinn með 6 bls.”
Já, en þú færð ekki konfektmola,
nema að þú lesir 7”. Hún las sjö'
blaðsíður og svo var samið um
næstu bls. og andvirði þeirra í
konfektmolum. Hún sagðist skyldi
lesa. 6, hann setti upp 8, enda farið
að minnka í kassanum. Meðan hún
hugsaði sig um síðasta tilboð hans,
lét hann óspart hringla í molun-
um og það glitraði á marglitt siiki
bréfið. Hún sagðist að lokrim
skyldi lesa 8. Hann reyndi að
prútta upp í níu, en átta blaðsíður
voru hennar lokatilboð, og svo ef
lesturinn gekk ekki nógu hratt að
hans dómi, hringiaði hann bara
kassanum, og þá leit hún á mol-
ana og jók hraðann.
. l
og hræðsla og forvitni toguðust á
innan í mér. Forvitnin ýtti samt
hræðslunni til hliðar og ég gekk
fram í fjöruna. 6 karlmenn héldust
í hendur og mynduðu hálfhring og
fetuðu sig nær landi. Slangan hlaut
að vera á undanhaldi og loks sá
ég hana, hún var svört og sjálf-
sagt 2 metrar á lengd, nú kom
einn hlaupandi með langa spýtu
og þóttist ég vita að ætti að bana
slöngunni með henni, þetta var
æsispennandi, slangan gerði sér
grein fyrir að hún var að kom-
ast í sjálfheldu og leitaði frá
landi, en sá með spýtuna, reyndi i bragganum í sumar, úti var um 35
Og óneitanlega var það spaugi-
legt þegar loftræstingin bilaði í.
þá að komast undir hana miðja og
lyfta henni frá botninum og
smám saman komust þeir á
grynnra vatn, allt í einu komst
í er búin hjá þeim og þeir komasá með spýtuna vel undir hana og
stigá hiti, en inni í bragganum var
kalt eins og í Reykvískri norðan-
átt um hávetur og við fórum öll
í háttinn kappklædd í peysur Og.
með trefla það kvöld.
ALÞ.ÝÐUBLAÐIÐ - 3. marz 1963 9