Alþýðublaðið - 03.03.1963, Qupperneq 12

1
$
.StíT, A£ ALWAVS 6EEMS TO i'.APPÉN.
^NOW/MIS? FERPITA
11 r-//- /r. i -r-r\kl' /XTCVMlI/«»I
X FUT UP TH6 V IM RUNNIN '
OMELST-yDU , POWN LIKE
PUT ON THE ACT' AN OLP CLOCK
MARE HJM PEO- — AND YOU
POSE TO yoU/ N6ED T' BE
Wy HONEy... A BCSSEP'/
rI THIN< TH£
COAABiNATlON Or
PRETT/ PAÝ ANP
PRETTY LAPV WILL
DO HIM AAORE 000D
THAN AN ANCIENT
7 • 5AWBONES...53
HE'S OITTIN' STRONOER
EVERY HOUR.'GETINTO
a/THEM AAAN-CATCHIN'
í PANTS YOU NEVER WEAR
L-AND HÍT THE BEACH'
OPERATOE/ IT'S T AT' M.ISS RUIÆ'S
A PERSON-TO- HOUSE... IT'Sr
PERSON CALLTO AH-HOPAö
A CCL. CANVON JL 4--2Í33, !
' FERPITA/ WHy ^
PON'T you- TARE
COL. CANycN OUT
ONTO yoUR NICE
r- 7 TEREACE ? .
„Ég- var furffu lostinn. Ég
vissi ekki, hvað ég átti að gera.
Svo fór ég á skrifstofurnar
harna í kring, en enginn virtist
vita neitt nm þetta. Loks fór
ég til húseigandans, sem er end
nrskoðandi, er býr á neðstu
hæð, og spurði hann, hvort hann
gæti sagt mér, hvað orðlð væri
af Rauðhausasambandinu. Hann
sagðist aldrei hafa heyrt neitt
um slíkan félagsskap. Þá spurði
ég hann, hver Duncan Ross
væri. Hann svaraði, að það
nafn væri nýtt fyrir sér.
„Nó“, sagði ég, „maðurinn í
Nr. 4“.
„Hvað, rauðhærði maður-
inn?“
„Já“.
„Ó“, sagði hann, „bann hét
Wllliam Morris. Hann var lög-
fræðingur og notaði herbergið
til bráðabirgða á meðan verið
væri að fullgera nýjar skrif-
stofur fyrir hann. Hann flutti
bnrtu í gær“.
„Hvar get ég fnndið hann?“
„Ja, á nýu skrifstofnnni hans.
Hann sagði mér heimilisfang-
ið. Já, það’ er King Edward
Street nálægt Sankti Páls-
kirkju."
„Ég lagði af stað, herra Holm
es, en þegar ég kom á staðinn
var þar verksmiðja, sem fram-
leiðir gervri-bnéskeljarr"og eng
inn þár hafoi nokkru sinni
heyrt, hvorki um William Morr-
is né Duncan Ross.“
„Og hvað gerðuð þér þá?“
spnrði Sherlock Holmes.
„Ég fór heim á Saxe-Con-
burgtorg og leitaði ráða hjá
aðstoðarmanni mínum. En hann
gat með engu móti hjálpaff mér.
Þaff eina, sem hann sagði, var,
aff ef ég biffi mundi cg fá bréf.
En þaff var ekki alveg nógu
gott fyrir mig, herra Holmes.
Ég vildi ekki missa svona aff-
stöffu, án þess aff berjast, svo
aff ég kom til yffar, þar eff ég
hafði hcyrt, aff þér væruff svo
vænn aff veita affstoff fátæku
fólki, sem leitaffi tU yffar."
„Og þaff var mjög viturlegt
af y»ur,“ sagði Holmes. „Mál
yffar er óvenjulega merkHegt
og ég skal meff ánægju líta á
þaff. Af þvi, sem ég hef heyrt,
held ég, aff þaff sé hugsanlegt
aff þetta sé alvarlegra mál en
maffur gæti í fyrstu haldiff."
„Mér finnst þaff nógu alvar-
legt'* sagffi Jabez Wilson. „Nú,
ég hcf misst fjögur pund á
viku.“
,Jtff því er sjálfnm yffnr við
kemur,“ sagði Holmes, „þá fæ
ég ekki séð, að þér hafið yfir
nokkru að kvarta gagnvart
þessu sambandi. Þvert á móti
skllst mér, að þér séuff um
þrjátíu pundum rikari, aff ekkl
sé minnzt á hina nákvæmu þekk
ingu á öllum atriðnm, sem byrja
á A. Þér hafið engu tapaff á
þeim.“
„Nei, herra minn. En ég vil
komast aff því, hverjir þeir ern,
og hver er tilgangnr þeirra meff
því aff gera þetta prakkarastrik
— ef þaff þá var prakkarastrik
— viff mig. Þaff var dálítið dýr
fyndni fyrir þá, því aff þaff
kostaffi þá þrjátíu og tvö sterl-
ingspund.**
„Viff ínunum reyna aff npp-
lýsa þessi atriffi fyrir yffur,
herra Wilson. En fyrst ein effa
tvær spurningar. Þessi aðstoff-
armaffur yffar, sem fyrst vakti
athygli yffar á anglýsíngnnni,
— hve lengi hafði hann starf-
aff hjá yffnr?“
„Ilm þaff bil mánuff þá.“
„Hvernig kom hann?“
„Eftir auglýsingn.**
„Var hann einl umsækjand-
inn?“
„Nel, þeir voru tólf.“
„Hvers vegna völduð þér
hann?“
„Af því aff hann gat byrjaff
strax, og var ódýr."
„Tók sem sagt hálf Iaun.“
„Já.“
„Hvernig er hann þessi Vin-
cent Spaulding?"
„Lágvaxinn, feitlaginn, mjög
snar í snúningum, ekkert hár
á höfðínu, þó að hann sé ná-
Iægt þrítugu. Hvítur blcttur
eftir sýru á enni hans.“
Ilolmes rétti úr sér, töluvert
æstur.
„Mér datt þaff í hug,“ sagffi
hann. „Hafið þér nokkurn tíma
tekiff eftir, að þaff værn göt
fyrir eyrnalokka í eyrum
hans?“
„Já. Hann sagffi mér, aff sí-
gauni nokknr hefði gert þaff
fyrir sig, þegar hann var
krakki."
„Hml“ sagði Holraes og varff
djúpt hugsi. „Er hann enn bjá
yður?“
„Ó já. Ég skildi viff hann þar
rétt áffan.“
„Og hefur viffskipta yffar ver
iff gætt í fjarveru yffar?“
„Hef yfir engu aff kvarta. Þaff
er ekki mikiff aff gera á morgn-
ana.“
„Þetta er nóg, herra Wilson,
Ég skal meff ánægju tilkynna
yður álit mitt á málinu eftir
einn effa tvo daga. í dag er
Iaugardagur og ég vona, að 4
mánudag verffum við komnir aff
niðurstöðu."
„Jæja, Watson,** sagffi Holm-
es, er gestur okkar var farinn,
„hvaff álítur þú um þetta?**
„Ég skil ekkert I því,“ svar-
affi ég hreinskilnislega. „Þetta
er mjög dularfullt mál.“
„Venjulega er þaff svo,“ sagffi
Holmes, „að þvi furffulegra, sem
eitthvert mál virffist, því minna
dularfullt er það. Þaff eru hin-
ir litlausu, sérkennalausu glæp
ir, sem eru raunverulega flókn
ir, alveg eins og erfiffast er aff
muna eftir hversdagslegu and-
liti. En ég verff að flýta mér í
þessu máli.“
„Hvaff ætlarffu þá aff gera?“
spurði ég.
„Reykja,“ svaraffi hann. —
„Þetta er aff minnsta kosti
þriggja-pípna vandamál, og ég
bið þig um aff tala ekki viff
mig næstu fimmtíu mínúturn-
ar.“ Hann hrlngaði slg í stóln-
um og dró hnéin npp aff þunnu
nefinu, og þannig sat hann meff
lokuff augun og svört pípan
stóff fram úr honum, eins og
goggur á einhverjum furðu
fugli. Ég var kominn aff þeirri
niffurstöffu, aff hann væri sofn-
affur, og var raunar farinn aff
dotta sjálfur, þegar hann stökk
skyndilega upp úr stólnum
meff látbragði manns, sem tek-
ið hefnr ákvörffun, og lagði píp-
una á arinhilluna.
„Sarasate heldur tónleika í
St. James’s Hall í dag,“ sagði
hann. „Hvaff segirffu um þaff,
Watson? Heldurðu, aff sjúkl-
ingarnir megi sjá af þér í
nokkra klukkutíma?**
„Ég hef ekkert aff gera í dag.
Læknisstörfin hjá mér cru al-
drei mjög mikii eða affkall-
andi.“
„Settu þá á þig hattinn og
komdu. Ég ætla fyrst aff fara
gegnum City, og viff getum
borðað hádegisverð einhvers
staðar á leiffinni. Ég sé, aff
þaff er mikið um þýzka hljóm-
list á efnisskránni, sem mér
fellur betnr en ítölsk effa
frönsk. Hún er innsæ, og ég
þarf aff skoffa huga minn. —
Komdu!“
29%S
— Perdita, hvers vegna ferffu’ekkl meff
ofurstann út á svalirnar. Ég held að fögnr
kona og fagnr dagur geri honum meira gott
en alit annað samanlagt.
— Jæja, fröken Perdíta. Hann hressist óff
fluga. Nú er aff láta til skara skriða.
— Nú leikur þú þitt hlutverk og færff hann
til að biffja þítt*
— Mltt skeiff er senn á enda runniff, og
það þarf aff hafa bemli; á þér.
En svona fer þetta alltaf.
— Miðstöff, ég þarf aff tala viff Stál
ofursta, hann er i húsi fröken Rune, símlnn
þar er Hodag 4-2183.
Sherlock Holmes fyrir unglinga EtfirAjpnjn^Do^
|2 3. marz 1963 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ