Alþýðublaðið - 20.04.1963, Blaðsíða 15

henni, að hann færi eftir tvo
mánuði og ef hún vildi húsið gæt
um við fengið það.
Sarita hafði gengið frá því, að
við gætum farið og skoðað það
eftir mat.
Á meðan við borðuðum sagði
Jack henni frá því hvernig hann
vildi hafa húsgögnin í liáíbúðinni
sinni, og Sarita lofaði að sjá um
það fyrir hann.
Við ókum öll þrjú út á Simeon
hæð. Um leið og ég sá húsið
þarna uppi á hæðinni með stór-
um garði í kring og útsýni yfir
ána, varð ég ástfanginn af því.
En í hugskoti mínu var nú far
inn að grafa um sig ótti, svo að
ég var ekki sérlega hávær í lofi
mínu.
Að innan var húsið eins full-
komið og Sarita hafði haldið
fram. Það var nákvæmlega það,
sem við þurftum: þrjú svefnher-
bergi, stór setustofa, litil skrif-
stofa handa mér, eldhús með öil
um nýjustu tækjum, og innbyggð
ur bar á svölunum, að ógleymd-
um hlöðnum ofni til að steikja í.
Verðið var þrjátíu þúsund og
það var ódýrt.
„Svei mér þá!“ hrópaði Jack
upp yfir sig. „Þetta er húsið
handa ykkur. Það er eins. full-
komið og þið gætuð nokkurn
tíma fundið nokkurs staðar.“
Hann hafði rétt fyrir sér, en
eitthvað hvatti mig til varkárni.
Ég spurði Terrell, hvort liann
vildi leyfa mér að hugsa málið.
Þegar Jack var farinn, og við
vorum að hátta, spurði Sarita
mig, hvort mér geðjaðist ekki að
húsinu.
„Það er ágætt, en ég vil ekki
rasa að neinu. Hvernig væri, að
þú færir til Harcourt og atþug-
aðir, hvort nokkuð líkt því sé til
sölu. Við getum vel litið í lcring
um okkur, áður en við ókveðum
að taka hús Terrells. Við höfum
viku til stefnu."
Næstu tveir dagar liðu mjög
fljótt. Ég vann eins og ég komst
yfir og Sarita var í húsaleit. Hún
fann c-kkert, og ég sá, að hún
var dálítið óþolinmóð við mig
fyrir að heimta, að hún leitaði.
Hún var svo hrifin af liúsi Terr-
ells, að henni gat einfaldlega ekki
dottið í hug, að nokkuð væri til,
sem tæki því fram.
Hún hafði heim með sér ein-
tak af LIFE. Það var allstór mynd
af mér í þvl,. þar sem ég sat við
skrifborðið mitt og lafandi augna
lokið og örið mjög skýr.
Undir myndinni stóð:
„Jeff Halliday, fyrrum her-
maður, hyggst byggja sitt eig
ið hús, er hann heíur byggt
sex milljón dollara brúna' í
Holland City. Hann er góður
píanóleikari og hvílir sig með
því að leika kvöldljóð Chopin,
eftir sextán tíma við skrifborð
ið.“
Það, sem með myndinni stóð,
gerði mig verulega kvíðinn. Það
kom algjörlega upp um mig við
nokkurn þann, sem þekkt hafði
mig sem Jeff Gordon, þegar það
var lesið með myndinni.
Kvöidið eftir var veizlan. Hún
var mér mikil raun, en ég komst
þó frá henni, án þess að verða
mér til skammar.
Mathison sagði heilmargt fall
egt um mig og Jack. Hann sagði,
að borgarstjórnin bæri fullt
traust til okkar. Hann hefði
fylgzt með okkur rísa í heimin
um, og hann var viss um, að við
ættum eftir að lcomast langt, og
við mundum gera ágæta brú, og
margt fleira af sama toga.
Ég horfði á Saritu á meðan
Mathison lét móðan mása. Hún
var með rök augu og mjög stolt.
Við brostum hvort til annars.
Þetta var einn af hápunktum lífs
míns.
Á sunnudag var sjónvarpssend
ingin. -
Sarita kom ekki með til stöðv
arinnar. Hún sagðist heldur vilja
horfa á mig í tækinu okkar
heima.
Þetta gekk ágætíega. Það var
góð hugmynd hjá Greedy að hafa
líkan af brúnni. Það gaf okkur
Jack tækifæri til að útskýra ná-
kvæmlega hvernig við hyggð-
umst haga verklnu, og það sann-
aði skattgreiðendum, að ekki
væri hægt að byggja slíkt mann
k
lúlkinn
ú iiéúii
Haiisitlif
sta®

virki, án þess að eyða heilmikl-
um peningum.
í viðtalinu sagði Creedy: „Það
er ekkert leyndarmál, að þið
tveir fáið hundrað og tuttugu
þúsund dollara laun fyrir verkið
Hvað ætlið þið að gera við pen
ingana?“
Jack sagði: „Þegar ég er bú-
inn að afhenda skattinum bróð
urpartinn af þeim, ætla ég að
kaupa mér bíl.“
Creedy horfði á mig.
„Mér skilst að þér, herra Halli
day, hyggizt að eignast nýtt heim
ili.
„Rétt er það.“
„Ætlið þér að byggja það sjálf
ur?“
„Ég er ekki búinn að taka á-
kvörðun um það ennþá.“
. „Hann hefur nóg að gera við
brúna, þó að hann sé ekki að
hugsa um að byggja hús“, tók
Jaek fram í og viðtalið leystist
upp í almennum hlátri.
Um leið og myndavélinni var
beint frá okkur opnaði Creedy
kampavínsflösku og við skáluð-
um. Mig dauðlangáði heim til
Saritu, en ég gat ekki farið of
snemma.
„Jæja, stárkar, þá býst ég við
að búið sé að hleypa brúnni af
stokkunum“, sagði Creedy.
„Takið ykkur nú til og byggið
hana.“
Við tókum í hönd honum.
Einn af tæknimönnunum kom
til mín.
_„Það er sími til yðar, herra
Halliday."
„Það er ég viss um, að það er
konan að segja honum hve fall-
egur hann hafi verið í sjónvarp
inu“, sagði Jack. „Ég hitti þig
niðri.“
Þeir Creedy gengu út úr saln
um.
Ég hikaði augnablik, en þeg-
ar eg varð þess var, að tækni-
maðurinn horfði forvitnislega á
mig, gekk ég að símánum og tók
upp heyrnartólið.
Ég hafði það á tilfinningunni
hvcr væri að hringja.
„Halló“, sagði Rima. „Ég hef
verið að horfa á frammistöðuna,
Til hamingju“..
Ég fann köldum svita slá út á
enni mér.
Fólk var suðandi í kringum
mig. Ég varð að gæta þess vel
hvað ég sagði.
„Takk“.
„Svo að þú ert orðinn ríkur
maður.“
„Ég get ekki talað núna.“
„Ég ætlaðist ekki til þess. Ég
hitti þig í anddyrinu á Calloway
hóteli klukkan tíu. Það er eins
gott að þú mætir.“
Ég heyrði hana rjúfa samband
ið og lagði símtólið hægt frá mér.
Ég tók fram vasaklút og þurrk
aði svitann af .enni mér. Ég vissi,
að ég var náfölur og skjálfandi. i
„Er nokkuð að ,herra Halli-
day?“
„Nei, Það er allt í lagi.“
„Kannski hitinn frá Ijósun-
um. Þér lítið illa út.“
,.Ég ætla út undir bert loft.
Þá verður þetta allt í lagi.
„Viljið þér, að ég komi með
yður?“
„Nei . . nei takk. Það verð-
ur allt í lagi með mig. Það var
bara hitinn." Ég fór út úr saln-
um og niður stigann, þar sem
Jaek og Creedy biðu.
ANNAR KAFLI
I.
Ég átti erfitt með að finna
Callowayhótelið. Þegar ég loks-
ins hafði upp á því, kom í ljós,
að það var eitt af þessum slcít-
ugu hreiðrum, þar sem herbergi
eru leigð út í klukkustund í einu,
en slík hótel eru dreifð með-
fram ánni, og lokar lögreglan
þeim með vissu millibili, en þau
eru jafnharðan opnuð aftur und
ir nýrri stjórn.
Þegar ég var búinn að aka
Creedy til veitingahúss, þar
sem hann átti að hitta konu sína,
og Jack heim til sín, var orðið
of seint fyrir mig að fara heim
og síðan þvert yfir borgina aft-
ur til að hitta Rimu klukkan
tíu.
Ég hringdi því til Saritu og
sagðist þurfa að skreppa á skrif
stofuna, þar eð Creedy þyrfti
að fá nokkrar tölur í grein, sem
hann væri að skrifa. Ég sagðist
mundu fá mér snarl með honum
og vissi ekki hvenær ég lcæm-
ist heim. Mér þótti slæmt að
þurfa að ljúga að henni, en
þetta var hlutur, sem ég gat
ekki sagt henni frá.
Ég gekk inn í anddyri Call-
owayhóles nokkrum mínútum yf
ir tíu.
Það var gamall, hvíthærður
negri bak við móttökuborðið.
Það var rykfallinn pálmi í Ijót-
um potti við dyrnar. Firnm
körfustólar stóðu í anddyrinu dg
litu út, eins og aldrei hefði ver
ið setið í þeim. Andrúmsloft ó-
hreininda hvíldi yfir öllu.
Ég hikaði og leit kringum
mig.
Illa klædd kona sat úti í hornl
í eina leðurstólnum og horfði á
mig með sígarettu lafandi milli
ofmálaðra varanná.
Ég bar ekki strax kennsl á
Rimu. Hárið á henni var ekki
lengur silfurlitað: Það var litað
dökkrautt og klippt stutt, eins
og drengjakollur. Hún var f
svartri dragt, setn mjög var far-
in að láta á sjá. Græn blússan.
var óhrein og upplituð.
Ég gekk hægt yfir anddyrið
og stanzaði fyrir framan hana.
Negrinn fylgdist með mér. Við
horfðum hvort á annað.
Síðustu árin höfðu farlð illa
með hana. Það var heilsuleysis
fölvi í kinnum hennar og and-
litið var skvapkennt. Ilún virt
ist eldri en þrítug. Roðinn, sem
hún hafði sett í kinnar sér,
blekkti engan, nema ef til vill
hana sjálfa. Augun voru hörku-
leg: ópersónuleg augu götudræs
unnar: eins og steinar, sem sett
— Nei, þessa sögu skaltu ekki lesa pabbi. Ég hef bæði
heyrt hana og séð hana í sjónvarpinu.
ALÞÝÐUBLAÐ10 — 20. apríl 1963 15