Breiðablik - 01.06.1906, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK.
13
SVIPUR MÓÐUR HANS.
Eftir PONTSEVREZ.
Sögukorn þetta höfum vér þýtt úr þýzku. En það
er eftir frakkneskan höfund. Sagan er um fyrirburð áþekk-
an þeim, sem svo margfir hafa frá að segfja. Af því nú
er verið töluvert um slíka hluti að hug-sa ogf sagan af
hending varð fyrir oss, látum vér hana birtast hér.
r^IMTÁN voru þeir við borðið með
húsráðanda, Dantíval kapteini.
Flestir voru undirforingjár úr litlu setu-
liðsstöðinni, hinir aðrir ung'ir menn og
efnaðir úr lífverðinum. Miðdeg’isverður-
inn átti að vera burtfarargildi hins ó-
kvænta Dantívals, og um leið eins kon-
ar fyrir-fram-minning þess, að hann ætl-
aði sér að kvongast. Fyrir þrem vikum
hafði hann lofast óðalsbónda dóttur einni,
forkunnar fagurri, og að tíu dögum
liðnum átti brúðkaupið að verða. Hann
var óumræðilega ástfanginn, hafði verið
færður upp í metorðastiganum til að auka
hamingju hans, en átti um leið að breyta
um heimilisfang. Þar hafði hann þegar
keypt sér ljómandi sumarhöll, en hafði
nú komið til gömlu setuliðsstöðvarinnar
til þess að kveðja gamla vini.
Menn sátu enn við borðið. Allir
gestirnir voru heldri menn, svo skemt-
anin var góð, en eigi hávær. Einkenni-
lega hvelt klukkuhljóð, sem barst inn
frá strætinu, hlaut því að heyrast. Menn
furðuðu sig á því; á þessu svæði borg-
innar voru fleiri garðar en íbúðarhús
og umferð mjög lítil um þetta leyti.
„Undarlegt hljóð!“ greip einn herr-
anna fram í talið.
,,Það er klukkuhringing. prests, sem
ætlar að þjónusta deyjandi mann, “
svaraði sá, er næstur sat.
,,Hann nemur staðar fyrir framan
þetta hús,“ sagði annar.
Utn leið kom þjónn inn með þau boð,
að prestur einn og kórdrengur með
honum, séu komnir og vilji tafarlaust
fá ;ið finna kapteininn.
,,En sú hugmynd, gletni vitaskuld, en
lélega til fundin ! “ svaraði undirforing-
inn ungi.
„Látið þér segja honum, að hann fari
manna vilt, “ lagði einhver herranna til.
Kapteinninn svaraði þó: ,,Oðru nær,
velæruverðugum manni verður að veita
sem allra huglátlegastar viðtökur, svo
þessi lélega gletni fái góðan endi. Vér
látum því herrann ganga inn, tökum
við honum í bezta skapi og drekkum
honum til.
,,Enn þá undarlegra væri nú þetta, ef
hann hefði fundið upp á þessu af eigin,
innri hvöt, “ sagði einn herranna, og
hægur skjálfti heyrðist á röddinni.
,,Rekum alla hjátrú á dyr!“ sagði
Briífaut myndugur.
,,Ha-ha, vinur, ert þú að leika sterk-
trúaðan mann, sem fyrirlítur smá-veik-
leika? Annars hélt eg trúin þín“—
Samtalið féll niður um leið og prest-
urinn kom inn.
„Fyrirgefið, herrar mínir, að eg trufla
veizluna,“ tók presturinn til máls.
„Skyldan kallar mig hingað. Herra
Raoul Dantíval?11 spurði hann með
hikanda rómi, um leið og húsráðandi
gekk brosandi til móts við hann.
,,Eg er hann, velæruverðugi herra!“
,,Kapteinn?“
„Öldungis rétt!“
,,Eg hefi þá ekki vilzt? Eg skil í
rauninni ekki—“
,,Eg heldur ekki,“ svaraði kapteinn-
inn, sem nú var farinn að hafa gaman
af; „augsýnilega hefir einhver, sem eg
hefi gleymt að bjóða til miðdegisverðar,
ætlað að leika á mig. Það gjörir ekkert