Breiðablik - 01.06.1906, Blaðsíða 14

i4
BREIÐABLIK
til, mér þykir aS eins leitt, að prestur-
inn skuli hafa ómakað sig; hing-að þess
vegna. “
,,Ekki skuluð þér fást um það, prest-
urinn verður ávalt að vera boðinn og
búinn að fara þangað, sem hann er kall-
aður. “
,,Má eg- vera svo djarfur að spyrja,
hver hefir sent prestinn?“
,,Kona. “
,,So,—kona!“ greip einn herranna
fram í. ,,Það er hegning fyrir það,
sem þú ætlar að giftast.—í rauninni ert
þú að fylgja yngiskarla stöðunni til grafar;
það er mjög’ viturlegt af henni, að hún
ætlar að láta þjónusta þig!“
Allir hlógu. Gamanyrðin flugu fram
og aftur, Dantíval einn hafði vald yfir
sér, eins og hann fann að nærvera
prestsins heimtaði. Samt leit svo út,
sem hann hefði sterka löngun til að
taka þátt í glaðværð félaga sinna.
Það var auðsætt, að presturinn var í
vandræðum.
,,Gætuð þér lýst konu þessari fyrir
mér?“ spurði kapteinninn forvitinn.
“Lýst henni? Hvers vegna? Eg
held eins og þessir herrar, að þetta
hljóti að vera slæmur hrekkur.—Guði sé
lof!—Eg fer og bið yður að fyrirgefa!“
“Bíðið þér enn eitt augnablik, velæru-
verðugi herra!“ bað Dantíval prestinn;
,,þó að þetta væri nú hrekkjabragð,
skil eg þó ekki, hvaða kona það gæti
verið, sem leyfði sér aðra eins gletni!
Vitið þér fyrir víst, að kona þessi eigi
heima hér í bænum?“
,,Það held eg naumast, að minsta
kosti þekki eg hana ekki. Eg hitti
hana eftir messu við kirkjudyrnar. Hún
sýndist vera í heldri kvenna röð, og eg
veitti því eftirtekt, að hún bar yfir sér
dýran möttul með loðskinnsfóðri.—Hún
kom rösklega til móts við mig og sagði;
„Skundið til fundar við Raoul Dantíval,
kaptein, og þjónustið hann. Þetta þolir
enga bið og eg tæki mér mjög nærri,
ef hann dæi án þess að öðlast huggun
kirkjunnar. “
,,Eg gekk beint inn í skrúðhúsið, til
að sækja altarisgögnin, meðan konan
beið þess fyrir utan, að eg fylgdi bend-
ing hennar. Þegar eg gekk fram hjá
henni á leiðinni út, sá eg andlitsfall
hennar greinilega, því hún hafði lyft
andlitsblæjunni upp og birtuna af vígðu
kertunum,sem hún hafði kveikt á á altari
Maríu meyjar, lagði á andlit hennar. “
,,Og þér þektuð hana hreint ekki?“
,,Nei,—en leyfið mér eina spurning,—
hver er konan þarna?“
Þjónn hafði rétt opnað dyrnar að við-
hafnarsalnum og í honum miðjum stóðu
trönur með mynd af konu í líkams-
stærð.
,,Það er móðir mín“ svaraði kapteinn-
inn.
,,Móðir yðar?“
,,Já, móðir mín, sem eg hefi mist
fyrir tveim árum.“
Presturinn þagnaði ráðalaus.
Dantíval var orðinn mjög fölur. Titr-
ingur fór um líkama hans. Hann þreif í
handlegg prestsins og dróg hann inn að
myndinni.
,,Sjáið þér! þekkið þér hana aftur?“
spurði hann og stóð á öndinni: ,,Vár
það þessi kona?“
,,Herra kapteinn, eg veit ekki hvað eg
á að segja, “ stamaði presturinn.
,,Það getur ekki verið, og þó sýnist
mér ekki unt að villast. Það er sama
vaxtarlag, sama andlit, sami loðskinns-
möttullinn. Já, þessi kona sendi mig!“
,,Svo þenna loðskinns möttul hafði
hún?“ hreytti Dantíval út úr sér og lagði
mikla áherzlu á hvert orð, ,,þá er eigi
unt að efast.—Fám mánuðum áður hún
lézt, eftir að hún var veik orðin af sjúk-
dómi þeim, er dróg hana til bana, sagði
hún einn dag við mig: ,,Þegar þú lætur
jarðá mig, sonur minn kær, ætla eg að
biðja þig að leggja loðskinns-möttulinn
minn hjá mér í kistuna, það hlýtur að