Breiðablik - 01.06.1906, Blaðsíða 6

6
BREIÐABLIK.
Eins og gfengfur hefir ekki veriö unt að
halda þessu leyndu til lengrlar, enda lík-
lega ekki mikið til þess reynt. Fljótt var
farið að breiða út alls konar kynja-sögur
um þetta og var þá flest fært til verra
vegar eins og gengar og leitast við að
koma alls konar misskilningi af stað.
Andstæðingar þeirra ritstjóranna í
stjórnmálum voru ekki seinir til að grípa
tækifærið til að sverta þá og gjöra þetta
athæfi þeirra að grýlu óskaplegri í aug-
um almennings. Hlífðarlaust hefir því
bragði verið beitt frá byrjan og æ vægð-
arlausara að orði kveðið fram að þessu.
Fyrir alt þetta hafa þeir ritstjórarnir
fundið sig til þess knúða, að gjöra grein
miklu frekari fyrir tilraunum þessum, en
þeir að öðrum kosti að líkindum hefðu
gjört. Ef þetta hefði eigi verið fremur
óhlutvendnislega notað til að æsa hugi
manna gegn þeim, eru litlar líkur til, að
þeir hefðu farið að fræða almenning eins
mikið og raun hefir á orðið, um árangur-
inn af tilraunum þessurn, að svo komnu
máli.
En það liggur í mannlegu eðli að bera
hönd fyrir höfuð sér. Og þeir hafa þá
gjört það með því móti að sýna fram á, að
árangurinn sé svo glæsilegur, að engin
ástæða sé til að bera kinnroða fyrir hann.
Hann sé langt um fram allar vonir.
Það er eigi dregin dul á það lengur, að
Tilraunafélagið þykist hafa náð framliðna
menn tali og margs orðið áskynja um
ástand manna eftir dauðann; virðist því
að flestu leyti bera saman við hugmyndir
manna áður. Ymsir nafngreindir menn
hinum megin móðunnar, svo sem Jónas
Hallgrímsson, skáldið, Konráð Gíslason,
málfræðingurinn, Snorri Sturluson, höfð-
inginn frægi í fornöld, og margir fleiri,
hafa komið fram á tilraunafundunum og
átt tal við þá, sem þar hafa staddir verið,
fyrir munn miðilsins eða millibilsmannsins,
sem sjálfkrafa fellur í millibilsástand milli
svefns og vöku (t r a n c e) þegar í fund-
arbyrjan. Tveir ungir menn í Reykjavík
hafa þegar dregið athygli almennings að
sér sem betri millibilsmenn en aðrir.
Heitir annar Indriði Indriðason og er
bróður sonar-sonur Konráðs Gíslasonar.
Hinn heitir Guðmundur Jónsson, piltur
í öðrum bekk skólans, ofan úr sveit.
Á fundunum tala og syngja andarnir
mest fyrir munn hins fyrnefnda. Hinn
síðarnefndi skrifar ósjálfrátt eins og það
er kallað, á þann hátt, að þegar hann er
kominn í millibilsástand,heldur hann með
hönd sinni um pennann og skrifar, án
þess að vita, hvað hann skrifar. Hann
veit ekki um sig, en annar stílar og ritar
svo nafn sitt eða upphafsstafi undir.
Stundum er sungið, líklega á flestum
á samkomum. Andinn, sem birtist í það
og það skifti, stýrir fundinum, tekur til
sálmvers, er syngja skuli, oftast úr sálma-
bókinni, t. d. 193, versið alkunna úr
Passíusálmunum: Son guðs ertu með
sanni, og svo syngur hann með einkenni-
legri rödd og auðþektri. Þar næst flytur
hann bæn. Alvöru og guðræknisblær
hvílir yfir öllu, því alt á þetta að vera til
að styrkja trúna í hjörtum mannanna á
guð og eilíft líf og engri léttúð leyft að
komast nálægt.
Konráð Gístason er eiginlega sá and-
anna megin, sem stendur fyrir tilraunun-
um. Honum hefir að sögn verið falið það
á hendur af föður andanna, að hafa áhrif
til meiri trúarvissu á sína trúarlitlu þjóð.
Vinur hans, skáldið Jónas Hallgrímsson,
er þá oft með honum. En hann er
aftur í samvinnu við vin sinn og samtíða-
mann, æfintýra-skáldið danska, H. C.
Andersen. Þeir yrkja saman æfintýri,
og eitt slíkt hefirSnorri Sturluson fært í
íslenzkan búning. En millibilsmaðurinn,
Guðmundur Jónssons,krifar þau ósjálfrátt
eins og áður er sagt.
Á skemtisamkomu, sem haldin var
fyrir skemstu í Re)fkjavík, voru nokkur
þessara æfintýra lesin upp, svo þetta er
ekki lengur nokkurt launungarmál. Síð-
an hafa fimm þessi æfintýri verið gefin út