Breiðablik - 01.10.1907, Blaðsíða 14

78
B R E I Ð A B L I K
ar aö leita undanhalds frá veruleikanum
inn í heim sjónhverfing-anna. Hann hefir
vaðið út í annríkið með öllum sínum hæfi-
leikum og öllum sínum þrótti, eins og
sumir nýir liðsmenn vaða út í orustur í
því skyni annaðhvort að öðlast eilífa hvild
eða verða frægir menn. Nú er krypl-
ingurinn kominn út úr orustunni með
frægðina. Hann er orðinn nafntogaður
maður. Hann er orðinn stórmennið
Charlin. Þegar hanh fer um strætin,
hevrir hann nafn sitt nefnt með alvörublæ
og menn þagna við lítið eitt, þegar þeir
hafa nefnt hann; með þeim hætti er talað
um fræga menn.
Er öll hamingjan í þessu fólgin? Fá-
einum tilslökunum við metnaðarhug
mannanna? Vitaskidd hefir hann næma
og innilega ánægju af starfi sínu, upp-
götvunum sínum, aðdáanlegum skyrð-
ingum sínum; en stundum er heilinn
þreyttur. Það er Protevs-hugurinn einn,
sem stöðugt fær fögnuð sinn endurnýjað-
an. En etu kryplingar með nokkurt til-
finnÍHga-tildur? Blessaður vertu, Claude
Charlin, þú ert orðinn mikill maður og
það ætti að vera þér nóg. Eini fögnuð-
urinn, sem áhyggjufull sál þín getur
veitt víðtöku, er sá að finna sjálfa sig
lyftast upp einstöku sinnum, þegar ein-
hver móðirin tekur í höndina á þér við
rúmið barnsins hennar: þú hefir bjargað
því úr dauðans greipum,— og hún kyssir
á höndina áþér og þú finnur hlýjutia auk-
ast við það, að tár kemur á höndina.
Blæði hjarta þínu eins og í æsku, finnir
þú einhverja mikla auðn í huga þínum —
gott og vel, þá lýkur þú upp þessum
stóru bókum í einhverju horni í bókhlöðu
þinni og fer að vinna. Þetta varð úr
draumunum og svona leið rökkrið.
II.
,,Nei, læknir, eg héfi ekki hug til að
segja henni það. Gjörið þér það fyrir
mig, að segja henni það sjálfur. Bless-
að barnið mitt! Þér vitið það með vissu,
alveg með vissu, að hún verður alt af
fötluð.“ —
,,Því er miður, eg veit það alveg með
vissu, frú mín góð. Eins og eg sagði
yður, er engin hætta á, að nauðsyn beri
til þess að taka fótinn af. En þó ekki sé
gjört annað en það,sem gjöra varð í gær,
verður dóttir yðar æfinlega hölt. “
Þetta var áköf hugraun fyrir móðurina,
en hún stilti sig tafarlaust, fór með lækn-
inum og lét ekki á því bera, að henni
væri neitt órótt.
,,Jæja, hvernig líður okkur þá í dag,
jungfrú góð?“ sagði Claude. Málrómur-
inn var föðurlegur, alvarlegur, og örf-
andi, eins og læknum og prestum er títt,
þegar þeir tala við sjúklinga.
,,Mér líður bærilega rétt sem stendur,
en kvölin kom aftur í morgun og var æði-
sár“, mælti stúlkan. Hún rey: di að
brosa ástúðlega, en henni veitti það
örðugt.
,,Einmitt það! Nú skulum við sjá,
hvernig það hefst við, “ sagði Claude og
lyfti upp jaðrinum á rekkjuvoðinni. Hann
fór þegar að losa umbúðirnar af vinstra
fætinum með mestu varúð og var lengi
að skoða sárið, hvesti á það augun,
hniklaði brýrnar og notaði sárakannann.
,,Einmitt það!“ sagði hann alvarlega og
hristi höfuðið.
Á snöggri breytingu, sem varð á róm-
laginu, varð stúlkan þess áskynja, að
slæm tíðindi væri á ferðum; hún einblíndi
á lækninn með viðkvæmni og óróleik, er
sýndi, að hún þráði að komast að sann-
leikanum.
,,Ójá, það er meir en lítið alvarlegt, “
svaraði Charlin þessari þögulu spurning;
hann las út úr henni hugrekki og þol-
gæði.
,,En, en —“ stamaði stúlkan og varð
alt í einu náföl; ,,þér ætlið ekki að taka
hann af?“
,,Ó nei, nei! En —“
,,Eg verð líklega æfinlega hölt?“
Móðirin snökti, þar sem hún stóð við