Breiðablik - 01.08.1908, Síða 13

BREIÐABLIK
45
aö setja upp vantrúarsvip. ,,Þarna fyrir
innan er eigi dimt og kait eins og hér“,
sagöi drottinn, “ en þar er sumargróöur,
og sól og stjörnur lýsa þar mikilli birtu.“
En þessu haföi sankti Pétur eigi getaö
fengið sig til að trúa.
Þá tók drottinn þenna litla fugl, sem
hann hafði fundið á hjarninu, reigði sig
aftur á bak og varp honum yfir múrvegg-
inn, svo hann féll niður í Paradís. Um
leið heyrði sankti Pétur fagran, dillandi
fuglaklið. Hann kannaðist við söng
dompápans og furðaði sig mjög.
Þá sneri hann sér til drottins og sagði:
,,Látum okkur afturganganiður á jörðina
og þola alt, sem þar þarf að þola, því nú
sé eg, að þú hefir sagt satt, aðtil erstað-
ur, þar sem lífið vinnur bug á dauðanum“.
Og þeir höfðu aftur gengið niður fjallið
og haflð göngu sína um jörðina af nýju.
Frá þeim tíma hafði sankti Pétur í mörg
ár ekki orðið Paradísar var, en gengið
með þrá til landsins fyrir handan múr-
vegginn. Nú var hann loks kominn
þangað og þurfti ekki framar að láta sig
langa, en fekk nú ausið liðlangan daginn
af uppsprettum fagnaðarins.
En eigi hafði sankti Pétur veriö lengur
en tveggja vikna tíma í Paradís áður svo
bar við, að engill gekk fyrir hásæti drott-
ins, hneigði sig sjö sinnum og sagði hon-
um síðan, að einhver mikil óhamingja
hlyti að hafa komið fyrir sankti Pétur.
Hann vildi hvorki eta né drekka og augna-
hvarmar hans væri rauðir, eins og hefði
hann eigi sofið í margar nætur.
Um leið og drottinn fekk þessi tíðindi,
stóð hann upp úr hásæti sínu og fór að
leita sankti Pétur uppi.
Hann fann hann í mikilli fjarlægð í út-
hverfi einu í Paradís. Þar lá hann á jörð-
unni eins væri hann of þreyttur til að
standa, og hann hafði rifið sundur klæði
sín og ausið ösku yfir höfuð sér.
Þegar drottinn sá hrygð hans, settist
hann á jörðina við hlið hans og talaði við
hann eins og hann var vanur, þegar þeir
ráfuðu um í útlegð á jörðu.
,,Ut af hverju ert þú svo hryggur
sankti Pétur?“ spurði drottinn.
En svo var sankti Pétur yfirkominn af
harmi, að hann fekk ekki komið upp
einu orði.
,,Hvað veldur hrygð þinni, sankti Pét-
ur?“ Þegar drottinn endurtók spurning
sína, reif sankti Pétur gullkórónu sína af
höfði og varp henni að fótum drottins,
eins og vildi hann segja, að hann hvorki
vildi eiga hlutdeild í dýrð hans né þátt
nokkurn.
En drottinn skildi vel, að það var ein-
ungis vegna þess, hve sankti Pétur var
frá sér af harmi, — hann vissi ekki hvað
hann gjörði, svo hann varð honum ekkert
reiður.
,,Þú verður endilega að segja mér,
hvað að þér gengur“, sagði drottinn eins
hógvær og áður með enn ástúðlegrí
röddu.
En þá stökk sankti Pétur á fætur, og
drottinn sá nú, að hann var eigi að eins
hryggur, heldur líka reiður. Hann gekk
til drottins vors með krepta hnefa og
eldur brann honum í augum.
,,Eg vil fá orlof úr þjónustu þinni“,
sagði sankti Pétur. ,,Eg verð eigi ein-
um degi lengur í Paradís. “
Drottinn reyndi að stilla hann til friðar
eins og hann hafði orðið að gjöra svo oft
áður, þegar sankti Pétur rauk upp í bræði
,,Víst skalt þú fá fararleyfi“, sagði
hann, ,,en fyrst verður þú að tjá mér
óánægjuefni þitt.
,,Eg verð að segja það, að eg átti von
á betri launum, þegar eg leið með þér
alls konar eymd og neyð á jörðu“, sagði
sankti Pétur.
Drottinn sá, að hjarta Péturs var fult
beiskju og reiddist því alls ekki orðum
hans.
,,Eg hefi sagt, að þú hafir fult leyfi til
að fara, hvert sem þér þóknast“, sagði
hann, ,,ef þú að eins vilt láta mig vita,
út af hverju þú ert svo hryggur. “