Breiðablik - 01.01.1910, Qupperneq 7

BREIÐABLIK
119
Ekkert hefir þeirri stjórn, sem nú situr
aö völdum, g'eng’iö annaö til rannsóknar
og eftirlits í bankamálinu en þetta.
Hugsanlegt er, að hún hafi ótiast um
skör fram. Hún hefir þá samt sem áöur
brotiö ísinn með rannsókn og eftiriit.
Áður langir tímar líða skilst líklega,
ftestum.aö það hafi verið hið mesta þarfa
verk og nauðsynja, er unt var að vinna
þjóð vorri að svo stöddu og getur eigi
annaö en leitt gott af sér, er frá líður.
Að nokkur stjórn geri slíkt að eins í
hefndarskyni og að ástaðulausu, viiðist
fremur óviturleg sakargift og ætluð að
eins grunnúðugum mönnum og fljót-
faernum. Enginn með öllum mjalla sýn-
ir sjálfum sér banatilræði, einmitt þegar
lífslöngunin er sem rnest. En svo mikla
hættu getur góður maður séð framund-
an, aö vilja heldur vísvitandi stofna lífi
sínu í háska, en að lifa lengi og láta
hana veröa alþjóðar-hörmung.
En það eru aö eins sjaldgæfir afburða-
menn að þreki og mannkostum, er þann
sjó sigla.
Allir góðir íslendingar vona, að alt
þetta verði þjóð vorri til hamingju. Að
rannsókn og eftirlit verði stjórninni, ertil
stofnaði, til sóma, er öllum verður Ijóst,
að henni hefir gengið að eins gott eitt til.
Að vegur þeirra, er við bankann voru
riðnir, fremur vaxi en minki, er það
verður augljóst, hve ráðvandlega verkið
var unnið, þó í einhverju væri áfátt.
Að ný tímamót renni í viðskiftalífi lands-
ins og bankans, til þjóðþrifa, velmegun-
ar og viðreisnar.
Og að þjóð vorri skiljast, aö sá stjórn-
ar bezt, sem bezt kann að búa fyrir land-
iö. Eftirlitsleysi verður fyrr eða síðar
góðum búskap fótakefli. Nákvæmt eftir-
lit ávalt undirstaða hans og meginregla.
JÓNASAR-BÓK.
AÐ er alkunna, að Jónasar-bók
er talin með ritum hinna smærri
spámanna gamla testamentis-
ins. En sú bók er ólík öðrum
spámannaritum, þar sem þar er
enginn spádómur, heldur frásaga ein.
Sú frásaga er með svo furöulegum
hætti, að menn hafa undrast meira yfir
þessarri stuttu bók, eytt fleiri orðum um
hana og látið fleiri efasemdir rísa sér í
huga út al henni um gildi ritningarinnar
yfirleitt, en flestu öðru. Það er því
nauniast um skör fram, að vér leitumst
viö að skoða lrana í nýju og sannara Ijósi.
í raun réttri er Jónasar-bók eitt allra-
fegursta og andríkasta rit gamla sátt-
málans. Guðfraðin í heiminum á undan
komu frelsarans á þar ef til vill sinn göf-
ugasta fjallstind. Kærleikur forsjónar-
innarer þar látinn ná til allra manna og
kemur sú hugsan hvergi jafn-glögt í
ljós í neinu riti fyrir Krists buið. Jahve,
guö Gyðinga, er þar guð heiðingjanna
líka. Ássyríumenn voru eitt grimm-
asta og rángjarnasta stórveldi, setrt sög-
ur fara af. En drottinn ber þá einnig
fyrir brjósti. Heiðingjaborgina miklu
lætur hann sér um hugað um að kalla til
iðrunar og afturhvarfs.
En um leið er ádeila í bókinni, hötö og
átakanleg, til Gyðinga, er vanræki þá
helgu skyldu að breiða þekkingu á sönn-
um guði út til heiðingjanna. Þröngsýni
lýösins er sýnd af meistara-hönd, þegar
spámaðurinn fær eigi á heilum sér tekið
af harmi út af því, aö guð skuli hafasýnt
heiðingjum miskunn og líkn. Ef til vill
kemst g. t. hvergi Kristi jafn-nærri og
einmitt hér, þar sem manngreinarálit
drottins er látið öldttngis hverfa og kær-
leikur nær til allra jafnt.
Auk þess er margt í riti þessu, ersetur
þaö ofarlega á bekk bókmentanna.
Mynd af mannlífi og tilfinningum eins og