Breiðablik - 01.01.1910, Qupperneq 13

BREIÐABLIK
125
Sagan af umskiftingnum.
Eftir SELMA LAGERLÖF.
RÖLLIÐ smeygöi sér gegn um
skóginn meÖ krakkann sinn,
sem það haföi stungið niður í
næfrahylki, og bar á baki.
Hann var stór og Ijótur, hárið
eins og svínsbustar, tennurnar oddhvass-
ar og kló á litlafingri. En tröllskessan
hélt vitaskuld, að fegurra barn fyndist
hvergi.
Alt í einu korr> tröllið þar, sem skóg-
urinn var dálítið gisnari. Þar var veg-
ur, sem lá áfram, illur og óslétiur
fyrir trjárætur, sem undu sig saman
og breiddust yfir hann eins og hnútavef-
ur. Eftir veginum komu bóndi og kona
hans ríðandi.
Tröllskessan ætlaði fyrst að leggja
á flótta inn í skóginn svo enginn
sæi, en svo varð hún þess vör, aðbónda-
konan hélt barni á armi sér, og þá fór
hún annað að hugsa. Hún smó nær
veginum og skreið bak við heslirunn.
,,Mig latigar til að sjá, hvort manna-
börngeta verið jafn-fögur barninu mínu”,
hugsaði tröllskessan mtð sjálfri sér.
En í ákafanum seildist hún of langt út
úr runninum. Og er hjónin nálguðust,
ráku hestarnir augun í svart og ferlegt
tröllshöfuðið. Þeir urðu hraddir, risu
upp á afturfótum og fældust. Bóndinn
og kona hatis nærri féllu af baki. Þau
ráku upp hljóð, beygðu sig áfram til að
ná vel í taumana og hurfu sýnum í bili.
Tröllskessan afskræmdist af ergju.
Hún hafði ekki getað séð nrikiðaf manns
barni þessu. En alt í einu varð hún frá
sér numin. Þarna lá barnið, beint fram
undan henni á jörðunni. Bóndakonan
hafði mist það úr örmum sér, er hestarn-
ir tóku þetta viðbragð.
Barnið hafði fallið ofan í þurra lauf-
dyngju og hafði alls eigi sakað. Það
æpti hátt af óttanum við falltð, en er
tröllskessan laut niður að því, varð það
svo ánægt yfir þeirri furðusjón, að það
þagnaði og hló og rétti upp höndina til
að kippa í svarta skeggið.
E11 tröllskessan stóð frá sér numin og
virti barnið fyrir sér. Hún horlði á
hendur þess og rósrattðar neglur, á attg-
un, björt og blá, og litla munninn. Hún
þreifaði á mjúka hárinu, strauk því um
kinnarnar, og fekk eigi áttað sig á því af
undran, að barn gæti verið svo bjart og
mjúkt og yndislegt.
Alt í einu kipti ströllskessan næfra-
hylkinu af herðum sér,tók krakkann sinn
úr því og setti hann hjá barninu, og er
hún sá, hve munurinn var mikill milli
barnanna, gat hún ekki stilt sig um að
orga af ilsku.
En á meðan höfðu bóndinn og kona
hans náð valdi á reiðskjótum síiium og
sneru aftur að leita barnsins. Þegar
tröllskessan heyrði þau nálgast, ætlaði
hún að fara að skæla, því hún hafði enn
ekki satt löngun sína að liorfa á barnið.
Hún þokaði sér eigi úr stað, þangað
til þau sáust koma ríðandi ; þá hugsaði
hún sig ekki lengi um. Hún lét krakk-
ann sinn liggja kyrran við veginn, en
barninu stakk hún niður í næfralaupinn
og tók til fótanna með það út á skóg.
Naumast var tröllskessan horfin í skóg-
inum, áður bóndinn og kona hans komu
fram á sjónarsviðið.
Það voru prýðis myndarleg hjón,auðug
og vel metin, og sátu ágóðri jörð undir
skógarhæðinni. Þau hölðu verið gil't
rnörg ár, en áttu að eins þett.i eina bain.
Það var því engin furða, þó þau létu sér
umhugað um að finna það aftur.
Konan var fáeinum hestlengdum á
undan manni sínum, og kom auga á
barnið, sem lá við veginn. Það orgaði
öllum mætti, til að fá tröllskessuna til að