Breiðablik - 01.03.1911, Qupperneq 12

156
BREIÐABLIK
yfirg'efna haföi hnn breytt í búrogeldhús.
Alt aökomufólk í Diamante haföi hún til
að ganga um beina, búið hvítum svunt-
um. Hún hafði alt það Diamante-fólk,
sem vant var að seðja sult sinn, fyrir á-
horfendur, á gangi fram og aftur.
Já, áhorfendur, hvílíka áhorfendur hún
hafði! Hún hafði Etna-fjallið mikla og
björtu sólina. Hún hafði eldlandsins
rauðu fjöli ogf gamla Vúlkans-musterið,
sem nú er helgað San Pasquale. Og
engiun þessarra hafði nokkuru sinni litið
ósoltið Diamante. Ekkert þeirra hafði
áður gert sér í hugarlund, hve miklum
fegurðarljóma það myndi varpa yfir þau
sjálf, ef þau gæti horft á alt þetta, án þess
hungrið orgaði þeim í eyrum og nagaði
þau í hælana.
En gætið nú að einu. Hve mikil og
sem hún var, þessi signora, þá var hún
samt ekki fögur. Þrátt fyrir máttinn
mikla, sem hún átti, var hún þó eigi ást-
úðleg né hrífandi. Hún náði eigi valdi
j'fir fólki með gamanyrðum og Iaunaði
ekki broshýru viðmóti. Hún hafði lura-
legan líkama og þunglamalegan og hún
hafði þunga lund og drumbslega.
Þenna dag, er hún gaf fátækum fæðu,
varð hún eins og öll önnur. Það er herra-
borinn lýður, sem heima á á eynni okkar
göfugu. í öllum þessum fátæklingahópi
var enginn, er Iét hana verða þess vara,
að hún væri að gera góðverk. Þeir veittu
henni lotningu, en lutu henni sem konu.
Þeir settust að borðum eins og með jafn-
ingja sínum. Þeir komu til móts við hana
eins og gestir koma til móts við húsfreyju.
í dag sýni eg þér þann sóma að koma til
þín, á morgun gerir þú mér þann heiður
að sækja mig heim. Svona og öðru vísi
ekki.
Hún stóð uppi á háu ráðhúströppunni
og leit yfir öll borðin. Og er glas stól-
smiðsitis ganila hafði verið fylt, þar sem
hann sat efst við borðið, reis hann á fæt-
ur, hneigði sig fyrir henni og sagði: ,,Eg
drekk velfarnaðarskál yðar, signorina!”
Það gerðtt allir. Þeir lögðu hönd á
hjarta og hneigðu henni. Það hefði ef til
vill gert henni gott, að komið hefði verið
til móts við hana með svo herrabornum
hætti fyrr á æfinni. Hví höfðu karlmenn-
irnir á ættjörð hennar látið henni gleym-
ast, að konan er sköpuð til að veita henni
lotningu?
Hér litu allir út eins og brynni þeir af
kyrlátri lotningu. Á þann hátt komum
við til nióts við konur á vorri göfugu eyju.
Hvílíkt endurgjald henni var gefið fyrir
vistir og vín, sem hún veitti! Þeir gáfu
æsku og létta lund og allan þann virðug-
leik, sem því fylgir, að verða fyrir aðdá-
an. Þeir fluttu henni ræður. ,,Göfuga
signorina, þér, sem komin eruð til vor
yfir hafið, þér, sem elskið Sikiley,” og svo
framvegis, og svo framvegis. Hún sýndi,
að hún gat roðnað. Hún leyndi því eigi
lengur, að hún átti til bros. Er ræðuhöld
þeirra voru á enda, kom í ljós titringur
um tnunn hinnar ensku signorinu. Hún
varð tuttugu árum yngri. Það var ein-
mitt þetta, sem hún þurfti.
Þarna var asnrekinn, sem vanur er að
vera leiðsagi ensku hefðarfrúnna, til Tre
Castagni •— hann verður ávalt ástfanginn
í þeim, áður en hann skilst við þær. Nú
opnuðust loks augu hans fyrir ágæti þess-
arrar mannúðar-konu. Eigi fanst honum
að eins líkami hennar íturvaxinn og kinn-
arnar rósrauðu tilbeiðsluverðar, heldur
líka styrkleikinn og mátturinn. Asnrek-
inn lagði snögglega frá sér knífinn og
forkinn og sat og blíndi á hana. Og all-
ir hinir asnrekarnir gerðu eins. Það greip
uni sig eins og sóttnæmi. Það varð heitt
í kring um þessaensku signorinuaf brenn-
andi augnaskotum.
Það voru eigi fátæklingar einir, er veittu
henni lotningu. Favara kom og hvísl-
aði henni í eyra, að hún væri orðin for-
sjón þessa vesala lands, eigi síður en sjálfs
hans. ,,Hefði eg að eins fyr kynst konu
eins og yður! ’ sagði hann.
Hugsið yður gamlan fugl, er setið hefir